Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
30-05-2008
GO WITH THE FLOW
Het klinkt misschien oneerbiedig maar ze was zo'n "fraai keun". Blauwe poppenogen en lichtblond geverfde haren. De nicht zaliger van ons opa zaliger, de kunstschilder. "Enne, wat gaat ons Tosca studeren?" vroeg de nicht toen aan ons ma. "Ze wil iets met talen doen," gaf ons ma ten antwoord. "Eigenlijk wil ik Farmacie studeren maar mama denkt dat dat nogal duur zal uitvallen als ik een apotheek zal overnemen." Een paar jaartjes later diezelfde nicht zaliger : "De broers zullen gemakkelijk werk vinden met hun diploma maar Tosca zal het moeilijker hebben met haar diploma van licentiate in de Franse letterkunde." Ik was tè jong om de profetie van haar woorden te vatten, maar ik kon ze toch op de één of andere manier assimileren. Inmiddels zijn we een ettelijk aantal jaren verder. Yep, ik heb nooit een levenslang contract gekregen. In die zin ben ik dus ervaringsdeskundige en ook een beetje voorop op de tijd. Ik maakte mee wat veel jongeren zullen meemaken. Toch kan ik heel wat leuke jobs op mijn palmares schrijven. Ik at van verschillende tafels, lees "werkte een beetje overal". Aan de jobs kwam meestal een einde - buiten mijn wil om. Nieuwe chefs, nieuwe bazen, nieuwe wetten. Zoals nu ook weer : gezien ik halftijds werk, vlieg ik eerst. "Achter iedere deur die dichtgaat, gaat er een andere weer open," zeg ik filosofisch-lachend tegen mijn voltijdse collega's. "Goed zo, Tosca, goed zo, that's the spirit," coach ik mezelf. Iedereen kijkt me bewonderend aan om zoveel controle over de zaken. "Go with the flow, honey," denk ik, hierbij niet goed wetend waar ik terecht zal komen of wat voor toverkunsten ik uit mijn mouw zal moeten schudden op een volgende job. Ik vind wel iets anders. Ik vind altijd iets anders. Vrij gemakkelijk zelfs. Go with the flow, Tosca, go, go, go... Een leger mensen supportert aan de zijlijn. Tussen hen staat de causeur die véél te vriendelijk is voor deze wereld : "Je bent me er toch ook eentje, hee." Ik flits weg : "Bye, bye, see you, next time. Kiss to all of you." Deze keer laat ik een goede herinnering na. Thuisgekomen neem ik de fiets om Michel's graf te bezoeken. Zijn graf ligt onder de Platanen. Druppels vallen op mijn jasje. Ik ben niet depri. The best is yet to come.
Ik veranderde de inhoud van mijn blog naar "life is a romantic quest". Niet dat ik op zoek ben, hoor... Ik heb evenmin last van een midlifecrisis. Moeilijke woorden die ons worden opgedrongen door een maatschappij die alles in vakjes giet. Ik voel me zeer goed, zelfs al is er een jaartje bijgekomen. Mijn jongere (veelal vrouwelijke) collega's vinden dat ik er nog goed door kan voor mijn leeftijd. Mannen - dat is geweten - vallen over het algemeen op "jong" en dat is normaal. Ik kan daar zeer goed mee leven, misschien ook door het feit dat ik vroeger veel relaties had. Lees "veel gescharreld" heb. Een periode die ik met plezier oprakel, niet dat ik er fier over ben, maar ik heb het toch maar gehad. Als je jong bent, moet je genieten. Mijn jongere vrouwelijke collega's vinden dat ik "een mooie boezem" heb. Over het leuke snoetje van vroeger werd niets gezegd, waar is het gebleven, vraag ik me dan af. Hallo, je bent 45, zegt "het stemmetje binnenin" op subtiele wijze om me niet te kwetsen. Nu ja, mijn geliefkoosd lichaamsdeel is toch de boezem. Bij elke zwangerschap werd de boezem wat voller en dat is zo gebleven. Het herinnert me aan mijn vrouw-zijn, aan de "liefde", aan de "kroost", aan mijn "man". Mijn man heeft me leren kennen toen ik nog jong was (27 maar ik zag er zeer jong uit) en misschien is het daardoor dat ik me bij hem en in zijn handen nog steeds jong voel. Hij gaat ook niet op zoek naar een ander, zegt altijd dat ik voor hem "de ware" ben, de "droomvrouw". Door de jaren heen ben ik dat dan ook gaan geloven én zeer gaan waarderen. Ik toon hem dan ook mijn liefde op meer dan geregelde basis. De romantiek tussen ons heeft het nochtans zwaar te verduren gekregen, vooral op financieel vlak hebben we het niet gemakkelijk gehad. Maar goed, we zijn erdoor gekomen... Moest ik alleen zijn, zou ik zeker niet op zoek gaan in de virtuele wereld. Ook niet via dating en andere zaken. Met alle respect voor de mensen die er wel in geloven en soms loopt het nog goed af ook, maar ik geloof in "the real thing". Mensen in levende lijve. Waarmee ik niet wil zeggen dat relaties ontstaan via het internet niet kunnen lukken. Het kàn en des te mooier dat het kan, maar zeker niet altijd. Op zich is het dan een klein mirakel. Want, wie zegt dat alle mensen op het "internet" nobele, integere bedoelingen hebben? Het kan misschien om een "weddenschap" gaan : "Kom, we zullen die eens proberen te verleiden..." enzovoort. Het kan natuurlijk ook goed aflopen. Waarom is life dan a romantic quest? Want, daar heb ik nog altijd niet op geantwoord. Wel, omdat de werkelijkheid voor mij altijd een "roos" randje zal dragen dat het hart doet "pimpelen" om welke reden dan ook. Ik ben zeer gelukkig maar ook onrustig en die onrust doet me schrijven. Ik heb het waarschijnlijk overgeërfd van mijn opa, de kunstschilder. Dat gevoel zal wellicht nooit overgaan. Het helpt wel om creatief te zijn. De liefde is altijd op de één of andere manier naar me toe gekomen. In al zijn eenvoud.
VOOR DAGERAAD EN MEZELF : 18 jaar knuffelen dag op dag
45 jaar en 18 jaar knuffelen vandaag In mijn droom bekijk ik het water van de rivier Mensen picknicken naast de rivier Déjeuner sur l'herbe Groen gras en witte kleding De droom is kort Bij het ontwaken word ik gedragen door jouw handen Je raakt mijn borsten aan alsof het kostbaar fruit betreft Ik word wakker en twee wordt één
In een zaaltje met een bont allegaartje van niet aftandse zetels en stoelen mochten we deze surrealistische, niet-alledaagse film aanschouwen. Een waar meesterwerk van eigen bodem onder de regie van Guy De Simpele, Jetse kunstenaar-duizendpoot, en met choreografie van Bakyt Baimyrzaev, een jonge beroepsdanser die een opleiding in Kirgizië genoot en voorstellingen bracht tijdens "Brugge 2002". Locatie : het nog meer surrealistische atelier 340 in Jette, een eigenzinnig museum van de moderne kunst onder de directie van de charmante mijnheer Wodek. Een kunstzinnig man met Poolse roots waarvan de naam doet denken aan Waldek uit de populaire serie "Thuis". Vooraleer de film begon brachten de Fanfakids mooie muziek op hun trommels en tambourines. Er werd ook doedelzak gespeeld door Dirk de Prins en dat bracht ons meteen in de stemming voor deze toch wel alternatieve film. De film gaat over "de ket", grootgebracht door de gemeenschap, school, werk, geld verdienen, vakantie, ontspanning, show, feest, romantiek, rust, dans en terugdenken aan het verleden met op het einde de omarming van het nieuwe leven of de jonge ket. De ket blijft door de jaren heen steeds in het geel (kanariegeel) gekleed. Zelfs de koets van de ket was geel. In de film zijn een paar pittige anecdotes zoals het gooien van de moederkoek in de kanaal vlak na de geboorte. Hierbij kleurt het kanaalwater rood. Vroeger werd dit vaak gedaan. Er zijn scènes die zich afspelen in de Regenboogschool, de schouwburg van de VCA, de inkomhallen van het Kaaitheater, de KVS-box, de Ancienne Belgique, het Klein Kasteeltje, de omgeving van het Saincteletteplein, het KBC-gebouw, de Citroën-garages. Het blijft allemaal op de huid zitten, zeker voor autochtone Brusselaars, vanwege de herkenbaarheid. De muziek van Guy De Simpele en Peter Boone dienen als basis voor deze dansfilm. De choreograaf Bakyt Baimyrzaev bereide de dansen voor. Helemaal op het einde van de film ziet de oude man van inmiddels 81 jaar een nieuwe ket in een gele box liggen, vlak naast het kanaal. Mooi hoe de realisateur Guy De Simpele de film inleidde met een romantisch breed uitlopend gedicht en de film beeindigde met een zelf gezongen lied en hij deed het niet slecht... We mochten de "Meester" zelf aanschouwen terwijl hij aan het werk was. Echte kunst (zoals hier) ligt trouwens in de eenvoud. De film was (denk ik) opgedragen aan zijn vader. In de film meende ik ook nog een dame uit de bib te herkennen, die me ooit tot een gedicht inspireerde vanwege haar eigen kledingsstijl en mooi evenwichtig gezicht, en die me ooit nog tot een tekening zal inspireren, zeker weten. Het lied op het einde van de film draagt de titel "Gewoon verder"
Over berg en dal Langs waters en zeeën Draaien als een Dansende vlinder Rond ieder ons hoofd Bewegen in de laatste stralen van de zon glinsters en flitsen van feestelijk vuur en massa's wapperende vlaggen en gordijnen rond ons hoofd
laat mij laat me niet alleen X2
we vliegen over berg en dal over velden en kanalen
laat mij laat me niet alleen X2
langs de rook op het water roeien we verder samen met de armen die we hebben laat me niet alleen dansen met buik en heupen bewegen in vertraagde beelden vol hoop kijken in het donker naar een belovende horizon ieder alleen en toch samen
laat me niet alleen X3 we gaan verder samen
we vliegen over wolken en ravijnen over golven en rivieren zeeën en woestijnen
