|
is inmiddels al een paar dagen aan de gang.
Terwijl mijn oren af en toe gepijnigd worden door loeiharde jongerenmuziek, probeer ik mijn gedachten toch even op een rij te zetten.
Proberen zeg ik wel, want het is niet altijd gemakkelijk in een chaotisch druk gezin als het mijne.
Morgen herbegint de school en ik ben er niet rouwig om. Als niet-gescheiden ouder heb ik de kinderen bijna altijd bij mij en al is de liefde nog zo groot, ze worden niet gemakkelijker met de leeftijd. Toch zijn er ook veel goede momenten, gelukkig primeren ze, zoals de soldentocht deze namiddag in hartje Brussel. Normalerwijze zou ik zoiets verafschuwen maar we konden een paar mooie originele spulletjes op de kop tikken en dat maakt veel goed. Zelf ben ik een low-impactpersoon en koop ik enkel tweedehands of vintage en ik vind er ruimschoots mijn goesting in. De kinderen souperen het kledingbudget wel op maar dat hoort bij hun leeftijd.
Vrijdag moest ik met mijn oudste dochter op afspraak bij de dienst stomatologie. Haar orthodontische behandeling (voor héél rechte tanden) is achter de rug en nu zal ze binnen twee maanden een operatie moeten ondergaan (extractie van de wijsheidstanden). De dokter gaf een cleane en sobere indruk en dat beviel me uitermate. De afspraak voor de pre-operatieve onderzoeken viel in het water want de dienst moest sluiten maar ze zullen me opnieuw contacteren. Wel vriendelijk personeel moet ik zeggen. Ze zal de dag van de operatie wel verdoofd worden, maar we houden wel een oogje in het zeil. De meeste mensen worden na anesthesie terug wakker, al gebeuren er af en toe ongelukjes, dat mensen in coma ofzo blijven. Duimen maar...
Op dit ogenblik ben ik goed uitgerust, zonder spinrag in mijn hoofd.
Eigenlijk functioneer ik zeer goed al is het op automatische piloot.
Neen, ik ben niet depri maar wel wat gechoqueerd door de laatste nare werkervaring, u weet wel de "Franse" film catégorie twee.
Angelo (zo noem ik mijn engelbewaarder) is teruggekomen.
Ik merk dat omdat er een paar fijne voorvallen zijn gebeurd.
Vandaag had ik zelfs de boon (een porseleinen figuurtje) in de Driekoningentaart.
Toen ik om frieten ging (de beste frieten van Noordwest Brussel) op het nog rijkelijk versierde marktplein, kwam ik voorbij de etalage van een kunstwinkel. Marlon Brando keek me aan vanop twee schilderijen.
Hij zei niets maar in mezelf priemde de gedachte : "That's the godfather..."
Ik vond de man altijd sympathiek ondanks zijn niet gemakkelijke leven.
Wat een prachtig gestyleerd smoelwerk.
04-01-2009 om 20:21
geschreven door tosca 
|
