Moke diept uit één of andere kast warme sneeuwboots op van eeuwen geleden.
"Schatje, hiermee zullen je poezewoefkes (voeten) warm hebben..."
Mijn eerste gedacht : zijn ze nog in... zijn ze niet teveel passé???
Maar neen hoor, ze ogen prachtig.
Witte stevige zool (niet al te plat made in ...), flashy paars met een klein groen flashy lijntje en een groene lijn bovenaan.
Binnenin echte warme wol.
De kwaliteit is ook uitstekend.
Niemand keek me vreemd aan op straat... en in een spiegel zag ik een sportieve reflectie van mezelf.
Ze zijn 20 jaar oud maar in prima staat.
Op de zool onderaan staat Canada's Vacationlands.
Plus : made in Italy nota bene.
Aandeelhouders, kapitalisten, massaconsumptie, lageloontoestanden, ik protesteer...
Ik wil terug kwaliteit voor 1200 Belgische franken.
Net zoals vroeger.
Nu 30 euro maar die euro's zijn zoveel minder waard.
Zeggen dat ik vertalingen heb gemaakt (lees mijn brood verdiend) door mee te doen aan die evolutie.
Enfin, ik zal het een klein beetje goed maken door appel- en abrikozengozetten te maken.
L'artisanat, het betere handwerk, textielwerk...
Mijn collega vraagt of ik zijn huisje aan zee wil huren voor een redelijk lage prijs.
"Neen, zelfs dat kan er niet af," zeg ik koppig, denkend aan de berg facturen die we net betaald hebben, de studiereizen van de kinderen, de belastingen, het kadaster dat weer de hoogte in zal schieten.
Eigenlijk wil ik het volgende week (1 week vakantie jochei) vooral rustig houden en niet te vroeg opstaan.
Ik moet mijn zoon wel wakker maken voor zijn cursussen aan de univ maar daarna kruip ik wellicht terug onder de wol.
Kwestie van mijn batterijen op te laden om daarna terug om 4 uur (maandag) en 5 uur (andere dagen) op te staan.
Toch een leuke tip : ik zag het Musée Magritte van buiten af en het oogt prachtig.
De houten krattentuin op het Poelaertplein wordt afgebroken.
Een kind vraagt me waar het naartoe gaat...
"Waarschijnlijk naar een andere stad... Kunst wordt dan in een andere stad opgezet en zo blijft kunst beweeglijk."
Aan de oudste jongen toon ik het monument van de gesneuvelden 1914-1918 en 1940-1945.
"Jongens van jouw leeftijd stierven aan het front... Miljoenen Europeanen (men gaf hen cocaïne om de zaak aan te kunnen?)."
Zijn interesse is opgewakkerd. Vredelievend als hij is denkt hij een minuut later aan "romance" in zijn leven.
"Dat zal wel komen," zeg ik, "als je een leuke meid (het is een Hollander) ontmoet..."
"Verliefd, kriebels in de buik, en nog zoveel meer..."
Het moet gezegd - ik deel graag wat wijsheid met de jeugd.
Wijsheid?
Veeleer ervaring.
Jonge mensen zijn als rozen waarvan de blaadjes nog moeten openspringen.

11-02-2010 om 11:59 geschreven door tosca