Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
26-09-2008
FLOU FLOU
2 jonge mensen staan in de deuropening. Hij is artistiek, zij één en al muziek. Geen notenleer, geen partituur, zelfs geen lied. Zij is muziek omdat ze altijd danst en zingt. Hij is in haar ban. Zij heeft hoge verwachtingen. Misschien weet ze het niet zo goed. Wat ze moet doen met zijn aandacht. Misschien wil ze zich niet prikken aan een cactus. Flou artistique. Ach, het leven is nog simpel als je jong bent. Later staat er dikwijls een bos van bomen tussen mensen.
Een brunette komt de zaak binnen. Ze draagt een heuplange paarse knopenpull met riem en een jeans met rechte pijpen. Geen baskets zoals het overige publiek maar zwarte hakschoenen. De zaak ziet eruit als een wachtzaal met desk. Een vriendelijke blonde jongeman wil zijn plaats afstaan, maar dat is niet nodig want er komt plots een plaats vrij. De vrouw kijkt rond, merkt het opschrift "veuillez prendre un ticket" op (alles in het Frans Ixelles oblige!) en gaat in de rij staan om een ticket te bekomen. Ze draagt een coolbag met een dvd-speler die haar zoon gekregen had ter gelegenheid van de opening van een winkel als één van de 100 eerste klanten. Als ze het ticket bekomen heeft, gaat ze zitten en wacht geduldig haar beurt af. Gesprekken worden aangeknoopt, want de wachttijd duurt lang. "Vous venez aussi pour vendre quelque chose madame", zegt een vrouw van in de dertig met kindje en kinderwagen voor de pop van het kind. Ze rolt sigaretten. "Oui c'est pour mon fils, il veut acheter quelque chose et m'a demandé de vendre ceci," antwoordt de brunette. "Il faut demander un pourcentage," zegt de blonde jongeman, "5 euros ou quelque chose." "Non, c'est tout pour lui," zegt de brunette, toegewijd als altijd aan haar kroost. "J'ai mal à la tête," oppert de vrouw met kind. Het kind springt op en neer, trap op, trap af. Het is een lief meisje van zeven jaar. De brunette biedt haar een aspirientje aan, dat de vrouw laat smelten op haar tong. Tot verbazing van de brunette. "C'est mieux de prendre cela avec de l'eau..." "Oh non, ça va..." De vrouw met kind vertelt haar leven. "Je suis seule avec ma fille, le père n'a pas voulu reconnaître sa fille." "Félicitations," zegt de brunette die door de jaren heen haar klassiek traditioneel gedachtenpatroon heeft herzien. "Il faut être papa et maman à la fois." "Oui, je suis papa quand je me fâche et sinon souvent maman." De brunette is vertederd door de moed van deze vrouw die erin slaagt om met weinig middelen rond te komen. Ze heeft gewerkt maar is momenteel op ziekenkas. "Tu as quand même quelques avantages sociaux?" vraagt de brunette bezorgd. "Oui, un abonnement à la STIB à prix mensuel réduit et aussi pour le gaz et l'électricité." "C'est déjà quelque chose..." "Oui, mais, comme pour ma fille, ils disent, l'enseignement est gratuit, mais je paie quand même 100 euros par mois..." De brunette spreekt niet over de maximumfactuur op Nederlandstalige scholen en laat de vrouw praten. Ze is één en al empathie, een soort van beroepsmisvorming ingevolge haar jobs aan de telefoon of in contact met het publiek. Als een spons neemt ze alles in zich op. "Elle doit prendre la rilatine, ma fille, mais je ne lui donne pas beaucoup," vertelt de vrouw met kind. ADHD dus. "Mais elle est en avance pour son âge, sauf pour la lecture." De brunette kijkt het zevenjarige kind lachend aan terwijl het kind met haar schoenen speelt. "Je porte toujours des baskets, les mêmes depuis 4 ans," zegt de vrouw. "Je préfère tout donner à ma fille." "C'est bien," antwoordt de brunette die meer en meer beseft dat ze in "real life of Brussels" is terechtgekomen. Een andere vrouw komt binnen met haar dochtertje. Een tienjarig meisje. Ook zij vertelt haar leven. "Cela fait six ans que je suis malade et mon mari est malade depuis un an." "Et vous arrivez à vous débrouiller comme cela?" "Oh, madame, si vous saviez, ce n'est pas facile." Ze heeft twee autistische kinderen en in totaal heeft ze vier kinderen. De brunette overschouwt haar eigen situatie. Ik heb drie kinderen gebaard. Elk met een verschillend karakter. Nochtans van dezelfde vader. Alle drie gewenst. Dan vanaf mijn 31 jaar en één maand neem ik de pil (eerst de minipil tijdens de borstvoeding van de jongste, dan de gewone driefazenpil), al wou mijn partner aanvankelijk nog een vierde kind. Maar ik had genoeg met drie. Drie schatten - waar toch heel wat tijd in kruipt en is gekropen. De moeder van de vier kinderen gaat verder. "La rentrée fut difficile. Les écoles, cela coûte cher. On plus, on a déménagé et on a du payer la garantie." Ze toont een gsm in een doos en een graveerder voor PC. "Je les dépose jusqu'à ce que je touche mon allocation de maladie. Après je viens les chercher et je rembourse l'argent qu'ils m'ont avancé." "On cherche tous à se débrouiller," zegt de brunette die gewoon gekomen is om de dvd-speler te verkopen. De blonde jongeman mengt zich in het gesprek. "Moi, j'ai été dans une école catholique à Namur. Avec des curés et tout cela. Il fallait obéir sinon..." "Oui, mais le monde a beaucoup changé, c'est devenu plus laxiste maintenant," bevestigt de moeder van het zevenjarige kindje met klem. De kindjes spelen samen. Het tienjarige meisje van het zieke koppel en het zevenjarige meisje van de vrouw die hoofdpijn had. Kinderen voeden deels elkaar op of ook... Al die zogeheten stoornissen bij kinderen, misschien is dat een les voor ons allen. Kinderen hebben veel liefde te geven, dragen veel liefde in zich, komen terecht in een kille ieder-voor-zich wereld. Ze nopen ons even tot stilstaan en nadenken over hoe alles beter zou kunnen, hoe er meer liefde zou moeten komen in een kille wereld. Tiens, niet zo slecht bekeken. Door negatieve energie trekken we positieve energie aan, maar die positieve energie van die kinderen heeft moeite om zich een weg te banen in de negatieve energie, vandaar die stoornissen en de ganse reutemeteut. Wat nodig is : veel engelengeduld... "Mamy porte des piercings et des brios sur les dents," vertelt het zevenjarige kind tegen het tienjarige kind dat ook een tandjuweel op haar tand draagt. Ijdelheid der ijdelheden Een Marokkaanse mijnheer komt opnieuw binnen, hij is snoep gaan kopen voor de het zevenjarige kind dat haar snoep deelt met het tienjarige kind. De kinderen zijn even zoet. "Attention aux caries..." roept de moeder van het zevenjarige kind. "Qui a le numéro 605?" vraagt de vrouw vanachter de desk. Een lange man slungelt zich naar de desk, camera in de hand. De camera is goed bevonden en er wordt een prijs afgesproken. Hopelijk wordt hij niet beroofd - denkt de brunette. Dan is het de beurt van de brunette. De brunette verkoopt de dvd-speler, ontvangt het geld en slingert zich een weg doorheen de Matongéwijk. Opvallend jonge bevolking.
Welcome to real world, madammeke, die op het kruispunt van verschillende werelden leeft. Welcome to real world... zegt de brunette tegen zichzelf.
Gisteren was echt zo'n Indian Summerday. Prachtig weer, geen wolkje in of aan de lucht, laat opstaan, brunchen, chillen, whatever... De jeugd in huis stortte zich in allerhande bezigheden, ik maakte er een namiddagje voor mezelf van. Ik sloeg de deur achter me dicht en even ook alle beslommeringen. "Dag, schat, tot straks..." Geen kus want Ramadan (voor mijn partner dan) oblige. De bedoeling was om een lange ecowandeling in het groen te maken, het Boudewijnpark en het aanliggende Laerbeekbos waar het ongelooflijk goed vertoeven is. De Romeinen doorkruisten die weg nog om naar Asse (Axis) te gaan, maar goed, dat is verleden hoewel de locatie identiek is. Enkel de toeschouwers zijn veranderd, de toevallige passanten in hun respectievelijke levensloop. Er stopte net een bus voor mijn neus en ik had zin om mijn tocht wat verder te beginnen, dus stapte ik op de bus. Het was gratis vanwege de autoloze zondag. Op de bus zat de moeder van een overleden klasgenoot. Een vrouw van in de zeventig maar met een uitstekend voorkomen. Het was de verkeerde bus en toch weer niet. Verkeerd in die mate dat ik niet richting bos ging maar wel richting Kasterlinden. Het voelde alsof ik ernaar toe gedreven werd. Ik stapte af in de idyllische Maricollendreef. Uit de mooie witte taverne "In de linde" kwamen flarden van muziek. Zelf ging ik mijn makker een bezoekje brengen. Op het kerkhof. Ja, het kan verkeren. Terwijl hij tijdens zijn leven moest vechten voor een plek (hij was in het begin van 1990 apatride omdat hij van Frankrijk kwam en op goed geluk naar hier is vertrokken), plaats, werk (interims maar dan ook alle mogelijke kl-jobs), inkomen, ja zelfs voor de liefde van zijn iets eigenzinnigere levensgezellin Chantal, ligt hij nu in alle pracht en glorie op een plek in het begin van het kerkhof. Grote foto op zijn graftombe van een joviale man die in het leven hapt, nog jong (hij was 52), prachtige bloemen zij het dan in plastiek maar zo fijn dat men het niet opmerkt, mooi opschrift op de tombe. Hij had een goed hart Gekristalliseerd op een steen. Even slikken, niet voor lang. Ik ben erover. Even lachen ook alsof hij me deed lachen. Kijken door hoevele vrouwen hij omringd wordt op het kerkhof. Nu dat valt niet mee, rondom hem liggen mijnheren maar achter hem toch één mevrouw. Grapje natuurlijk. Het voelde alsof hij tegen me sprak. Hij vond mijn tussenseizoenkleedje (geen vintage maar nieuw ditmaal) mooi, "de natural look, quoi..." Bij Michel heb ik het gevoel dat hij niet echt dood is, maar nog sterk tussen ons leeft, alsof hij waakt en dingen wil meebeleven. Het is hem van harte gegund. Ik maakte een trip tot Dilbeek, zag beige en bruine schapen, gezonde koeien en slanke paarden en keerde dan op mijn stappen terug. Dankzij mijn buddy heb ik een fameuze boost gekregen waarop ik nog heel lang kan teren.
