Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
22-02-2009
HERINNERT U ZICH
nog het zomerfestival Plazey waarover ik sprak. Wel, de kassa werd gestolen en vandaag greep er een benefiet plaats in Anderlecht. Kruim van verschillende Vlaamse zangers, onder andere Guy Swinnen, Raymond, Lalalover. Ook een pianist-virtuoos Jef Neve. Een verwennerijtje voor de thuisblijvers, zij die niet vertrokken zijn naar andere oorden op deze aardbol. Dit jaar zijn we niet naar de carnavalstoet in Aalst getrokken. Maar het zal wel leutig geweest zijn. Morgen teken ik mijn contract... Vroeg opstaan tijdens het verlof van de kinderen. De stad in. Hopelijk kan ik in de namiddag mijn dochter vergezellen voor de pre-operatieve onderzoeken. Woensdag worden haar wijsheidstanden verwijderd. Dinsdag begin ik dan te werken. Het zal varen... Werken, wat was dat ook weer... Iemand?
Ik heb een vrij donkere periode achter de rug. Dat hoop ik althans. Dat het achter de rug is. Ik krijg een nieuwe kans waardoor ik tenminste financieel rond zal komen, zonder meer. Misschien wordt de opdracht van één maand verlengd en anders is het een goede kans om er weer in te geraken. Tegenwoordig moet je niet meer moeilijk doen. Eerlijk gezegd durfde ik het niet meer hopen. Maar nu is het vakantie. Mijn oudste dochter wordt woensdag operatief van haar wijsheidstanden verlost en heeft maandagnamiddag pre-operatieve onderzoeken. Ik zal woensdag niet aanwezig kunnen zijn op de operatie. Ze is een beetje bang, maar ik probeer haar gerust te stellen. Haar papa (Moke) zal haar sowieso vergezellen. Met de auto. Waar ik zal werken, kan ik per fiets of per openbaar vervoer gaan. Zelfs te voet (ongeveer één uur maximum). Ik heb er zin in, ook vanwege de onderdompeling in een nieuwe omgeving.
De sollicitatie is goed verlopen maar nam wel de ganse voormiddag in beslag. Er waren zéér veel kandidaten en toch maak ik een grote kans, I feel it. Alles begint terug op zijn plooi te geraken, ik heb er alvast veel zin in, al zou de opdracht maar over een kleine maand gaan. Maar goed, de locatie vind ik best wel leuk. Brussel vibreert. Sommige mensen, onder andere een Hollandse jongen met Afrikaanse roots afkomstig uit het cleane en nette Rotterdam, vindt Brussel een vuile stad. Maar eens je de stad kent, is het hier super. Je maakt bij wijze van spreken een wereldreis op een zeer economische en ecologische manier. De beste manier om de stad te leren kennen is te voet. Na mijn ontmoeting met een jonge dertiger actief in de artistieke wereld, schoten de ideeën me weer eens door het hoofd. Een toneelstuk schrijven over een sollicitatie. Een witte wachtkamer waar de sollicitanten rond een tafel zitten of op stoelen in hoeken vanwege het grote aantal sollicitanten. De wachtkamer in een Brusselse polykliniek eind jaren zeventig, Kartuizerstraat. Verbanden tussen de twee. Maar kunst is overal. Waar je het niet gaat zoeken. Voorbeeld : een schilderij van Breughel (Pajottenland, glooiingen). Mijn dochter moest een groepswerk maken met een camera. Het lot bracht ons in Ulriks-Kapelle bij een vriendin, ergens ver weg, tussen de glooiingen en de weiden, pure plattelandszichten, paarden, veel glooiingen. Ofwel Breughel anno 2009. Ik hou evenzeer van de stad. Van kettingen en kralen van Noordafrikaanse kunstenaars in niet gebroken vitrines van winkels. Voor huwelijken waarschijnlijk. Een huwelijk dat ik nooit officieel maar altijd officieus zal beleven. Voor mij hebben de klokken enkel in bed geluid. Mijn koffie met koekske heb ik niet op de sollicitatie gekregen maar ik maak wel een grote kans. Alvast 3 weken verzekerd van een deftiger inkomen. Daarna... Dan zien we wel.
Qua locatie is het goed gelegen, ik zou er te voet naartoe kunnen. Maar ik overweeg een combinatie van fiets en benenfiets. 10 minuten fietsen en 15 minuten te voet. Onverwachts kreeg ik een nieuw aanbod. Maar de buit is niet binnen want er volgen tests. Toch moet het haalbaar zijn als de planeten me wat gunstiger gezind zijn dan de voorbije maanden. Laat ons zeggen dat het "script" me wel aanstaat deze keer. Ik werkte reeds op dezelfde locatie bij een andere werkgever. Ditmaal heb ik mijn lesje geleerd. Kon ik de klok terugdraaien, ik zou niet meer weggegaan zijn bij die andere werkgever. Maar ik was jong en had succes in mijn toenmalige carrière. Nu liggen de kaarten anders. Ik ben blij als men me (nog) wil. Mijn levels zijn verlaagd.
Vóór het elitaire Sint-Jan Berchmanscollege doen ouders de file in tentjes en mobilhomes om hun kind in te schrijven op 2 maart. Dat vernam ik zonet op het radionieuws. De mijne zijn "gecaseerd" in een democratische school. De toekomst zal uitwijzen of dit een goede keuze was. Ach, het hangt van zovele factoren af. Elk leven is verschillend. Zelf genoot ik uitstekend onderwijs in een katholieke school. Maar de echte wereld leerde ik daarbuiten kennen. Al geven zulke scholen een uitstekende basis voor de rest van het leven. Niet te verwaarlozen, zeker niet. Ik heb wel mijn kinderen veel meer moeten helpen dan mijn ouders mij moesten helpen. Was ik een plantrekker? Werd het onderwijs meer ingelepeld? Het voordeel als men verschillende kinderen heeft, is dat de oudsten de jongste kunnen helpen. Zij hebben het ooit en nog niet zo heel lang geleden vaak geleerd. Zij staan er dichter bij.
Ik ben mij er ten volle van bewust dat mijn blog echt ongefilterd is en ik de dingen op papier neerschrijf zoals ze me overkomen. Daarom is het juist interessant, vind ik. Ik schrijf niet om deze of gene een plezier te doen maar vind wel plezier in het schrijven. Wordt vervolgd...
blijven er hier in dit land enkel Ministeries over en ambtenarijen. Met heel veel ministers, politiekers en noem maar op. Bedrijven danken af. Mensen komen op straat terecht. Vroeger alleen diegenen die de goede orde wat verstoorden vanwege een non-conform karakter. Nu ook de serieuzere mensen, zij die verdienstelijk meedraaiden. Sommigen komen er nog goed van af met één of andere uitkering. Zij mogen zich tot de happy few rekenen. Des te beter voor hen. Het is hen van harte gegund. Anderen daarentegen - zoals ikzelf - krijgen kruimels in afwachting van niets meer. Een leefloon is in mijn geval uitgesloten. Mijn lage inkomen komt door het feit dat ik samenwonende ben en niet aan één stuk door heb gewerkt. Bij de verschillende werkgevers heb ik wel heel wat deelnames in allerhande pensioenspaarfondsen. Jammer dat ik er nog niet aankan. Binnen 25 jaren wordt zoiets vanzelf wel opgeslorpt. Want dat de gouden tijden achter ons zijn, is een feit. Uiteindelijk zal de rijkdom rechtvaardiger verdeeld worden in de wereld al zullen sommigen altijd de neiging hebben om het laken naar zich toe te trekken. Ik werkte reeds zeer veel in een toch wel bizarre carrière. Bizar vanwege de diversiteit. Vaak neemt men nu continu mensen - veelal jongeren vanwege de kostprijs - aan voor een aantal maanden. Men vindt dat dan al fantastisch. Fantastisch hoezo? Vorig jaar werkte ik 8 op de 12 maanden plus enkele kleine interims. 1 maand trok ik niets vanwege vooraf betaald vakantiegeld. Nochtans word ik gestalkt door RVA en consoorten. Ik vraag me af wat ik die mensen misdaan heb. Ach, wat kan het me ook allemaal schelen. Waarom zich druk maken als men toch bijna niets krijgt? Overleven is in mijn geval sowieso de boodschap en hiervoor kan ik hoofdzakelijk op mezelf rekenen. Gisteren had ik bijna een job gevonden als busbegeleidster van lichtelijk andersvalide kinderen. Ik had het graag gedaan, maar de plaats was al ingenomen. Ondertussen verkocht ik een aantal pockets die toch wat opbrachten. Overleven vereist creativiteit. Inventiviteit. Straks speel ik weer voor kapster en budgetboodschappenspecialiste, alles zorgvuldig getimed en uitgerekend. Voortaan profiteer ik ook dubbel van de gratis degustaties in sommige winkels. Na de nachtelijke seks droomt mijn schatje over seks (met mij) en ik droom over boodschappen bij den Aldi of de Colruyt. Maar er is beterschap in zicht. Ik broed op een recyclagecollage. Lijm, inspiratie en knipsels uit de 3D-wereld. Meer is er niet nodig.
1. Ik heb verdomd veel zin om het nummer van mijn bankrekening op te geven want ik heb DRINGEND geld nodig. 400 euro dopgeld zijn te laag en PWA kan daar maar weinig verandering in brengen met maximum 180 euro. Bovendien hebben anderen meer hulp nodig dan mij, oordelen ze. 2. Ik zou mezelf niet zijn als ik het nummer van mijn bankrekening zou opgeven, dus komt het erop neer asap geld te toveren.
Hoe? Dingen verkopen. Maar welke dingen en wat brengen ze op? Ik heb wat pockets die verkocht kunnen worden tegen een appel en een ei. Enfin, als ik toch eens in de stad langskom... Misschien vandaag.
Werk zoeken. Deftig werk. Ik viel op een e-mailadres van een vriendelijke franstalige dame met wie ik vaag internetcontact had in betere tijden. Zij kan het verschil betekenen momenteel. Interims? Niet zo evident. Soms bieden er zich twintig mensen aan voor één plaats en dan weet je het wel.
Voordeel : gelukkig ben ik kerngezond. Ik zou bij wijze van spreken nog een kind kunnen baren maar wees gerust, ik bewaar mijn resterende moedergevoelens (heb al lang 3 kinderen) voor mijn kleinkinderen binnen een tiental jaren. Gelukkig ben ik dapper. Ik zal me echt moeten herpakken op werkvlak. Asap weliswaar. De kinderen kosten de laatste weken stukken van mensen : honderden euro's vliegen de deur uit, voor de schoolreizen, activiteiten en dergelijke. Volgende week (vakantie) kan mijn portemonnee wat "rusten". "Iedereen gaat op wintersportvakantie met de school," zegt mijn oudste dochter. "Ja, liefje, maar papa en mama wonen samen, zijn niet gescheiden, dus alles moet van ons gezamenlijke potje komen... Bovendien moet je je wijsheidstanden laten verwijderen in het ziekenhuis en betaal ik de halvelings verplichte studiereizen voor de school (wintersportvakantie is niet verplicht, de rest wordt zeer aangeraden al gaan er sommigen niet mee)." Ik heb nu even geen zin om aan doemdenken te doen. Ik wil het ook niet hebben over veredelde kinderarbeid waarbij prinsesjes gebruikt worden om de gevoelige snaar van de mensen te raken. Men kan toch niet over alles blijven zagen. Overigens heb ik niets tegen het koningshuis en nog minder tegen dat lieve kleine prinsesje. "Je vous souhaite beaucoup de succès." "Ik wens u veel geluk." - Dank je wel, lieve prinses, ik wil het graag geloven. By the way : het zal nodig zijn. Om mezelf moed te geven, deze van Gorki...
 "Wink"){kind=icon}
