Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
19-04-2010
BINNENKORT
- als ik wat meer tijd heb - kan men hier mijn getuigenis van "working poor" lezen die ik op de Nationale Dag van het Sociaal Forum van België heb voorgedragen. Zenuwen waren er niet en ik bracht de tekst op een behoorlijke militante manier naar voren. Ik ben niet echt een doetje hoewel ik er vriendelijk uitzie. Ik voelde mij tegelijkertijd spreekbuis, militante, politieker, ideologe. Het was alsof ik over lijken ging maar soms is dat nodig om mensen wakker te schudden. Een héél late opflakkering van de revolutie van 1968 die ik nooit gekend heb vanwege het feit dat ik toen nog maar vijf jaar oud was. Rebel en idealist tegelijk. Zo kan men mij het best typeren. Ik ben er fier over maar wie ben ik... Toch zijn er zulke mensen nodig. dixit De Gelaarsde Kat en ze ging weer naar haar Kasteel om belangrijke werken te vervullen.
In mijn vrije tijd doe ik soms aan kaartleggen. De kaarten van Mademoiselle Lenormand. Cartomancienne par excellence uit lang vervlogen tijden. Af en toe valt er eens een nieuwe kaart op. Zoals nu de "ooievaars". Mijn oudste dochter gaat volgend jaar op kot en in augustus gaan we het contract tekenen. De goede tijding lag gisteren in de bus. Ze heeft "vrijheid" nodig. Ik vind die studentenzaken anders wel leuk. De universiteiten zijn super tegenwoordig. Jongeren worden zeer goed opgevangen. Uiteraard is er het prijskaartje van de studies. Met wat budgetering moet dat lukken. Tenslotte gebruiken ze dan ginder electriciteit en water. Mijn partner houdt zijn hart vast voor de eindafrekeningsfactuur van de electriciteit. Jonge mensen leven dag en nacht. Verder las ik deze week een boek over contacten met engelen en spirituele gidsen. U moet weten, ik heb een zeer zware "geestelijk beproevende" periode achter de rug en het is dan nodig om alles even te kanaliseren. Even de gedachten te verzetten. Positief is dan weer dat ik een goedkopere fietsenhersteller heb gevonden. Klop aan deuren en er zal geopend worden. Toen mijn dochters naar de Fnac moesten om een cadeau voor een vriend te kopen, kocht ik het boekje "Remèdes et recettes" van Hildegard Von Bingen, mystica en kruidengeneeskundige uit de Middeleeuwen. 8 eeuwen terug en er schuilt zoveel waarheid in. Ik heb ook interessante kruidenboeken uit het prille begin van de 20ste eeuw overgeërfd van een vroegere buur. Toen ik een conjunctivitis had, vroeg ik aan een apotheker of ze euphrasia (officinalis) (ogentroost) had. Wel, ze had het, in ampoules. De lotion op basis van blauwe korenbloem (centaurea cyanus) was wel goedkoper. Het is leuk om de namen van de planten te leren kennen. Ben ik een slechte dochter omdat ik zelden of nooit naar het kerkhof ga waar mijn vader binnenkort onder een blauwe steen ligt? Ach neen, ik geloof dat de ziel van de doden niet plaatsgebonden is.
10 minuten krijg ik om een getuigenis af te leggen over armoede. Minimuminkomens, activeringsproblematiek, working poor, te laat betaald loon (rappelkosten...). Nu alles nog in een mooie tekst gieten. Damned, Tosca, je kan het. Velen durven het niet zeggen. Ik durf het wel en zal het dan ook doen. Maar - om eerlijk te zijn - ben ik het stadium al voorbij. Soms kan het me allemaal geen reet meer schelen, lees "ik ben volledig onthecht". Maar ik doe en deed het voor de kinderen, "meedoen aan het systeem". Maar ik heb zo'n zin, zo ongelooflijk veel zin, om enkel nog te doen waar ik zin in heb. Tekenen en schilderen. Après nous, le déluge. Ik heb weinig nodig om rond te komen. De kinderen, dat is een ander paar mouwen. Zij willen echt vooruit in het systeem. De oudste wil ingenieur worden, de tweede handelsingenieur, de jongste lonkt naar Parijs en de modewereld. Ben ik egoïstisch of is het normaal dat iemand die geen gemakkelijke financiële historie achter zich heeft liggen, zo is geworden. Vandaag... Lunch Garden... Een gratis portie frieten voor mij vanwege de bons die ik uit Streekkranten uitknipte. Ik kocht gewoon een potje mayo van 40 cent. De kassierster dacht dat ik samen was met de man naast mij die een ruim diner had gekozen. "Excusez-moi...." "Oh, de rien...." De man vond het niet eens erg dat de kassierster dacht dat we samen waren. Achteraf zag ik hem en anderen naar mijn frietjes kijken. Het is dat ik baal van overconsumptie. Vandaar... Freeganism lijkt me wel interessant.
Ik ben een leek op het vlak van auto's. Ik droomde deze nacht van een zwarte cabrio, neergepoot in de tuin van mijn ouders. In de tuin van pa zaliger en van ons ma. Héél bizar. Het was een oud model van cabrio, iets van de jaren zestig of zo. Gisteren was een hektische dag. Wakker gebeld (in de vakantie slaap ik tot 9 uur) door een vrouw van citybank. Had eerder deze week een hergroepering van kredieten aangevraagd. Het verliep allemaal in een sneltempo. Op 12 uur was de zaak opgelost, opgeklutst of whatever. Een meevaller. Zou onze pa zaliger hier voor iets tussen zitten, nee toch... Onze band was nooit zó goed, maar misschien heeft hij daarboven wat medelijden met mijn benarde financiële toestand, enfin, je weet maar nooit... Ooit heeft hij een cabrio gehad, lang voor hij kinderen kreeg... Misschien is het een teken van hierboven, wie weet... Een knipoog of zoiets... Als ik hier vandaag aan dacht toen ik in de Stadsfeestzaal van Antwerpen rondwandelde, schoot mijn gemoed vol... Je weet maar nooit... Dromen zijn nooit bedrog... Nu ga ik op internet lookalikes van die zwarte cabrio opzoeken. Volgens mijn kozijn had hij ooit een ?Morris? gehad...
Noot : soms denken we dat de doden weg zijn, maar misschien zijn ze juist wel héél aanwezig... Alleen, bij hen is er misschien geen tijds- en ruimtebeperking, kunnen ze overal heen in een wip van een seconde, terwijl bij ons - op aarde - alles veel trager gaat. Anyway, deze droom was echt en het voorval in de bank was een meevaller. Ik krijg een tweede kans om uit de rode cijfers te geraken...
In de regen Afrit autostrade Onder een brug door Huis met een haag en Japanse kerselaar in bloei Klimop naast de haag De lucht wijdser dan ooit Ontelbare wolken En altijd die regen Jongste dochter gaat uit en slaapt bij een vriendin Heel even een plekje voor mij alleen Heel even een momentje stelen Alleen en één met alles of toch ook niet? Alles vergeten behalve dat ene dat op me wacht Maar nu even genieten van het vrij zijn en de tijdloosheid. Verdomme, ik krijg vleugels...
Mijn collega is vandaag in verlof wegens familiale omstandigheden en dus moet ik een andere collega chauffeur gidsen. Zo van : hier rechtsaf, hier linksaf, nummer zoveel, afrit autostrade x, tweede van rechts enzovoort. Mijn rekening sputtert in het rood en ik telefoneer naar de "vermeende" loondienst. Geruststelling : ik ben niet de enige die belt en ja, het Paasweekend ligt ertussen, dat betekent dus meer dan waarschijnlijk een laattijdige betaling van het loon én een paar dagen die overbrugd moeten worden. Onder de 1249 euro mag ik niet gaan, vandaar... Nu, voorzover ik weet, moet een huishuur of een krediet bij het begin van de maand betaald worden. Mevrouw aan de telefoon zegt dat dat hetzelfde is, of men nu de tweede of de achtste betaald wordt. Ik antwoord vriendelijk en beleefd dat dat niet helemaal klopt in onze situatie (mezelf en collega's) omdat alles vóór de achtste moet betaald worden. Dat weten we dan ook al weer. In afwachting van betere tijden, maak ik plannen voor de toekomst. Weer fulltime werken én sparen én een kuisvrouw nemen. Dit alles vanaf juli 2010. Dan vliegen we er terug in. Maar nu eerst wat langverdiende vakantie nemen. Ik degusteer wat gratis wijn in de Colruyt, verbied mezelf meer dan het noodzakelijke te kopen. Bij de kerk op het marktplein een beeld van een gekruisigde Jezus. Devote vrouwen naast hem bidden vol overgave. Naast de wijnwinkel en een trendy café pulkt een man liefdevol een vliegje van de rug van zijn vrouw. Ze lacht haar tanden bloot. Ik kom een heel oude kennis tegen. In goede vorm, die man kan 120 jaar worden. Was ooit wel bankdirecteur. Vertel wat over de familie. "Oui, tout va bien avec moi, mis à part les finances..." "Vous faisiez quand même de l'intérim?" "Oui, mais harcelée par l'onem, j'ai fait la bêtise de signer un contrat pour un mi-temps et le boulot est mal payé... il ne reste pas grand chose quand on a enlevé l'ONSS et le précompte professionnel... En plus on est payé tard. Mais, je referai de l'intérim en juillet... Enfin, je suis contente que vous êtes en bonne forme... Bon weekend de Pâcques..." Met een overdosis enthousiasme neem ik afscheid. Thuis haal ik twee kasten overhoop, op zoek naar een Ancienne Belgiqueticket dat mijn zoon maanden op voorhand met de inkomsten van zijn studentenjob betaald heeft. "Oef, ik ben het niet kwijt... al vreesde ik ervoor." Leuk paasweekend aan iedereen. Ik ga me verdiepen in de materie van het freegannen en het freecyclen.
Roep of schreeuw het van de daken : bijna vakantie. De voorbije drie maanden duurden wel eeuwen, ik heb dan ook de nodige dosis meegemaakt in mijn privéleven. Vakantie. Of ik erop uit trek? Wel ja, de middelen ontbreken wat maar men kan ook low impact reizen en dat plan ik te doen. Een beetje een nomadetocht, een pelgrimstocht. Eigenlijk heb ik er heel veel zin in. Een telefoontje roept me terug tot de werkelijkheid. Of ik wil getuigen over armoede en hoe het met de kinderen zit. Ik antwoord vriendelijk dat ik dat zeker wil doen en dat met de kinderen alles zeer goed gaat. Ze vorderen goed in hun studies. Hoe het met mij zit? "Wel, de situatie is nog wat precair, al ooit gehoord van "working poor..." Maar geen nood, het glas is voortaan halfvol, we nemen elke dag zoals die komt en gaan zeker op vakantie. Low impact. Benieuwd door wat ik me allemaal zal laten verrassen.
"Kijk, José, maar ja, dat is José..." "Wie is José?" vraagt mijn collega. "Een voormalige buur van mij, Spanjaard van origine..." José kijkt om, blijft kijken naar de bus en ik blijf wuiven. We rijden in de buurt van het Zuidstation, een buurt die Spaans-Marokkaans is. Herinneringen duiken op. Lang, lang geleden, in het begin toen ik in mijn huis woonde, woonden er Spanjaarden naast ons. Lieve mensen van de eerste immigratie. De mama werkte in een verffabriek, stierf kort na pensionering aan een "verfziekte", waarschijnlijk vergiftigde longen door de verfgeur en andere stoffen. De papa trouwde vervolgens met zijn schoonzus. De oudste zoon woonde in het huis en werd taxichauffeur. José dus. Later bij de dood van zijn pa moest José het huis verkopen zodat alle kinderen een deel kregen. José ging met een vrouw samenwonen. Verdween. Nieuwe mensen kwamen in het huis wonen. Mijn kinderen waren toen nog heel klein. Nooit zal ik de dag vergeten waarop ik met mijn zoon in de wieg uit de kliniek terugkwam en een hele warme knuffel kreeg van de Spaanse mama. Yes, she loved me... Ik was een vrolijke jonge mamzel en begon toen definitief aan een familieleven. Met kinderen en een man. Nu val ik 's nachts in slaap in de armen van mijn partner (van de warmte). Maar mijn geest is nog onveranderd gebleven. Vandaag eten we couscous royal al waren het beter tapa's en paëlla geweest, passend bij de plotse ontmoeting out of the blue. Hasta la vista, José...
Als kind werd ik in het schoolmilieu zeer goed omringd. Door lieve, lieve nonnetjes die tegelijk psychologe, opvoedster, mama, onderwijzeres waren voor vele kinderen. Warme, warme mensen. Ver weg van onheilsberichten van Het Laatste Nieuws online. Ook waren er vriendelijke (niet pedofiele) priesters. Mensen die gaven om hun medemens. Ik herinner me nog een zeer vooruitstrevende pastoor die een bol wol gooide naar ons kommunikanten. Iedereen kreeg een stuk draad van de wol. Symbolisch voor het leven. Ik had het voorrecht vooruitstrevende moderne warmhartige mensen te ontmoeten zonder al die poespas... Ook dat mag eens gezegd worden en ik ben er blij om. Uiteraard hangt veel af van de mensen die je tegenkomt of ontmoet. Ik heb ook "andere" dingen gezien in mijn jeugd. Pooiers die meisjes ronselen in cafés bijvoorbeeld. Maar steeds die beschermende hand boven mij. Ik ben er dankbaar om. Liever geen geld dan dat geld. Soms pel ik nu de relaties in mijn leven af. Als een ajuin. De schillen ervan afnemen. Als er iets overblijft, zit het goed. Alles is ook niet altijd rozegeur in mijn leven. Met mijn oudste dochter (tweede kind) zijn er momenteel problemen. Ik wijk niet. Tot daar en niet verder. In mijn hart weet ik dat ik het allemaal nog niet zo slecht gedaan heb. Gelukkig is de band met mijn partner goed. Een ontpelde ajuin maar kom, de band zit goed. Mijn dochter legt ons op de rooster. Ik ween omdat zij wil dat ik denk dat we een beetje gefaald hebben in de opvoeding. Maar ik mag dergelijke dingen niet denken. Meer dan ooit wil ik me creatief uitleven. Zij wil op kot gaan en zal op kot gaan... We kunnen niet veel goeds doen in haar ogen. Mensen, ik wist niet dat het hebben van kinderen zo complex kon zijn. Van mijn (goed) hart wordt soms een vloermat gemaakt. Gelukkig is er de beschermende hand boven mij. Dat te voelen doet goed, heel goed...
Deze nacht heb ik van onze pa zaliger gedroomd. Hij vond het rot dat ik het financieel zo moeilijk heb en beloofde van "daarboven" te helpen. Nochtans, ik wou hier niet over dromen. Ik was net begonnen om zijn dood een "plaats" te geven. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand. Sommige dingen wel. Zoals de informatiedag voor mijn dochter op de universiteit. Ik kreeg de informatie die ik wou zowel wat de huisvesting (koten) als de studierichting betreft. Een lekkere gratis maaltijd in het restaurant op de koop toe en een lekkere koffie in één van de cafés. Ik sprong ook even binnen bij de proffen van mijn oudste. Goede student - vinden zij. Ze waren ook op de hoogte van het ongeval op oudejaarsavond ingevolge de mails die ik verzonden heb. "Of hij niet een beetje te veel uitgaat?" "Er zijn twee soorten studenten in 't eerste jaar, zij die nooit uitgaan en zij die altijd uitgaan..." Ik blijf er toch nog vertrouwen in hebben. Hij is nog zo jong. In een krant ben ik getuige van de blitzcarrière van een ex- lief, een beetje mijn eerste lief (voor mij, niet voor hem...) Uiteraard is hij gelukkig geworden met iemand anders, zoals het altijd gaat in de sprookjes van het leven. Al houd ik veel van mijn eigen sprookje. 't Is alleen dat ik soms zo platzak ben. De kinderen doen het goed. Zeer goed tot nu toe. Later komen ze waarschijnlijk veel beter rond dan ikzelf. Ik trek me terug in mijn heiligdom, tussen mijn tekeningen die nooit afgeraken vanwege de facturen en het werk (de jobs buitenshuis) om die facturen te betalen. Ik steek een "keirske" aan. Je weet nooit dat ze hierboven wat gul willen zijn voor mij. Ik kan het goed gebruiken momenteel. "Pa, weet je, 't zal allemaal wel in orde komen. Heb je 't daarboven al goed naar je zin?"
Noot : ik wil niemand overtuigen om in een soort hiernamaals (wat een brrrrrr woord) te geloven maar er is iets.... Een soort bewustzijn op een andere frequentie...
In de file tussen Oudergem en Overijse. Mensen klaxoneren erop los. Deze morgen een dode kat gezien. Een prachtbeest (lag voor de basiliek). De begrafenisdienst van de huisdieren reed voorbij. Iemand heeft gebeld en het dier werd waardig begraven. In de lucht eten de wolken de vogels op. De man van de bank gesproken. Ik denk aan pa en mijn gemoed schiet vol. Weer eens... Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en zal het ook nooit zijn. Schoolfuiven en verjaardagsfeestjes. Leven zullen we...
Nooit alleen in een groot huis. "Doet alles u daar niet aan uwe man denken?" vraagt de dame aan ons ma. Ons ma antwoordt : "'t Hangt allemaal af vanuit welke hoek ge het bekijkt." Overal schilderijen, boeken, de schoenen van onze pa staan er nog, zijn boekentas ook... Gelukkig blijft ze in het huis wonen. Ze zouden er morgen al 46 jaar wonen. Officieel is onze ma nu weduwe. Gisteren is ze voor het eerst opnieuw naar het kerkhof gegaan. Ze heeft heel wat meegemaakt de laatste dagen. De laatste maand. Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en haar vriendinnen. Mensen vragen of ze niet liever naar een appartement zal verhuizen. Maar wij geven haar de raad in het huis te blijven wonen. Waarom veranderen? Ze is zo gewoon aan de buurt, aan de mensen. "Make, wacht nog maar wat met opruimen, je hebt (hopelijk) nog zeeën van tijd voor je..." "Er zijn mensen die 115 jaar worden, daartegen ben jij nog een "jong veulen"..." Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons...
Wenn Sie die Liebe haben sind Sie niemals allein...
Een voorstel voor een hele goede job ligt in mijn mailbox. Ik kijk naar boven en denk : "Dat is een knipoog van onze pa (zaliger)..." Het is nog niet voor meteen, maar ik heb goede hoop. Ons ma slaat er zich doorheen. Ze beantwoordt de laatste kaartjes die ze gekregen heeft. Ik denk - meer dan ooit - dat de dood niet echt bestaat, dat de dode verdergaat op een ander plan. Noem het een paradijs, noem het de hemel.
Toen ik 4 was - sweet sweet memories. Vader moest voor zijn baas een zaak afhandelen in Luxemburg. "Papa, breng je mij een zwart popje mee van Luxemburg?" Onze pa tegen ons ma : "Waar ga ik dat vinden,..." "Papa, ik wil niets anders, alleen een zwart popje..." Hij kwam na één week terug ipv na drie dagen maar wel mét een zwart popje. Oogverblindend mooi. Ik dolgelukkig.
Op de dag van zijn begrafenis moest ik zijn kleinzoon (mijn zoon) wakker bellen. Hij was bij vrienden blijven slapen en nog naar een fuif geweest de nacht voordien. Hij heeft wel hele goede punten op een zeer moeilijk examen. Hij heeft een aardje naar zijn grootvaartje. Een lach en een traan. Ach, iedereen verwerkt de rouw op zijn manier.
De begrafenis was mooi. De muziek innemend. De pastoor sprak de juiste woorden. Mijn partner (moslim) verwonderde zich over het bewieroken en het kussen van de pateen waarbij men iets in de schaal kon werpen en een kaartje kreeg. Mensen die we zo lang niet meer hadden gezien, zagen we plots terug. Nadien ging het richting kerkhof gelegen naast het natuurreservaat. Op het moment dat de kist in de aarde neerplofte, begon ik hardop te snikken. Mijn zoon en mijn oudste dochter hielden me vast en ik voelde veel steun. Kraaien schreeuwden, het was bitterkoud maar gelukkig bleef het droog. De koffietafel was een goede afsluiter want ik zag hele vriendelijke mensen terug die ik al gans mijn leven ken. Weet je nog... Sweet sweet memories...
Ons ma herpakt zich. Ik gaf haar de raad zijn schoenen nog niet meteen weg te doen. "Make, neem de tijd om op te ruimen... Laat het een beetje een overgang zijn. Daarboven zal alles ook wel op het gemakske gebeuren..."
Via het internet vond ik het adres van een kozijn (langs vaderskant) terug, meer bepaald het adres van zijn firma. Ik belde naar de firma en de receptioniste gaf me het gsm-nummer en het adres door. Uiteraard had ik duidelijk vermeld dat het over een overlijden ging. Mijn kozijn was aangedaan door het nieuws. "Ik zal gans de dag weemoedig zijn," zei hij nog. Voor hem was zijn jonge nonkel (hij was 4 jaren jonger dan zijn moeder, de zus van mijn vader) een flamboyante vrijgezel. Zeer intelligent op het geniale af. "Hij had tot het topkader van X kunnen behoren indien hij zich niet bij het syndicaat had aangesloten." "Of een toppoliticus kunnen worden indien hij beter omkaderd was." "Hij had al zijn examens voor de rechten voor de middenjury moeten doen." Mijn kozijn herinnerde zich de prachtige tekeningen in zijn poëzie. De manier waarop mijn vader soms kon articuleren. Hij was zeer taalvaardig - zei hij. "Weet je dat jouw vader ooit een zweefvliegtuigje kocht?" "Weet je dat jouw vader - toen hij nog niet getrouwd was - met een décapotable rondreed." (Het merk ongaat me maar mijn kozijn kende het wel) Mijn kozijn was zeer aangedaan door het sterfgeval.
Ik herinnerde me deze morgen de dag waarop mijn vader me inschreef aan de VUB. "Zou je echt geen rechten gaan studeren?" "Neen, ik wil Romaanse doen..." (Ik was vastbesloten).
Hij was zeer Vlaamsgezind. Op de doodsbrief prijken de iets vreemder klinkende namen van mijn kinderen tussen de Vlaamse en Duitse (1 broer woont in Duitsland) namen van de neefjes en de nichtjes.
Mijn vader is vannacht overleden. In tegenstelling met vele andere mensen die een goede band hebben met hun vader was onze band nooit zo goed. Ik zal nooit vergeten hoe ik de deur gewezen werd met slechts 1000 frank op de rekening. Maar goed, met ons ma is de band altijd goed gebleven. Nu is hij dood. Gestorven omstreeks drie uur in de morgen. Een harde klap voor ons ma die hem altijd nabij was, hij was ouder dan haar en zij heeft hem altijd geholpen, toen de aftakeling begon. Hij was vooral een afwezige vader. Maar ook een vader die de poort opende naar de buitenwereld, hij ruilde een provinciestad in voor een hoofdstad, hij nam ons mee naar internationale tentoonstellingen. Hij was ook bekend in literaire kringen als liefhebber van de taal en literatuur en kende van nabij Jeroen Brouwers. Het deed raar aan. Een sterk intens droevig moment. Het groeten van het lijk in de slaapkamer van mijn ouders. De aalmoezenier, het bidden... Moeder brak. De broers (ouder dan mij) organiseerden alles. 1 broer uit Duitsland zal nog overkomen met zijn familie. Ik voelde sterk de steun van mijn overleden zuster Els die drie jaren jonger was dan mij. Ergens is het goed dat hij niet te vèr is moeten aftakelen. Maar ik heb al zolang afscheid van hem genomen. Het was op de duur meer een formele relatie die we hadden en al hield hij van zijn nageslacht, misschien waren mijn kinderen afkomstig uit mijn relatie met Mo, een "allochtoon" die verdomd meer Brusselaar is dan mezelf, een beetje een nieuwigheid op zijn gedachtengoed. Multicultureel was niet echt zijn ding, ook al hield hij van hen,... Met mijn zoon ging hij graag naar het natuurhistorisch museum. Toen mijn zoon nog jonger was. Straks moet ik het aan mijn kroost vertellen. Ik heb hier een ontzettend dubbel gevoel bij, weet niet hoe ik me moet houden. Op het einde van de week is het begrafenis... Hopelijk houden ze het simpel. Al hield hij veel van zware muziek.
Pachelbel Canon in D Major
Verdomd, nu moet ik alweer janken. Soms een afwezige vader, soms een extravagante vader, onze band was eigenlijk nooit zo goed. Maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben... Een vader zal altijd een vader blijven...
Slaap wel Nonkel Bob. Een zwart-wit herinnering uit mijn allervroegste kindertijd. Lees : kleutertijd, zo oud zijn we nu ook weer niet. Heerlijk gitaargetokkel en we zijn allemaal vrolijke vrienden en van crisis is er nog geen sprake. De vetpot van Egypte of was het Babylon? Hoe dan ook, de man heeft heel wat mensen op een zeer aangename manier vermaakt in hun jongemensenleven. Dat alleen al verdient ons aller respect. Ondertussen denk ik ook terug aan mijn opa en oma in een kleine provinciestad. De "bouillonsoep" die ik nooit meer zo lekker heb gegeten. De obligate kip met kroketjes en abrikozen. De "Saint-Honorétaart" als dessert. Een kindje vangt indrukken op aan een grote tafel. De schilderijen kijken van alle kanten op haar neer. Mijn huishouden is er één van Jan Steen. Ik weet nooit wie hier exact onder mijn dak zal slapen. Jonge mensen houden er andere standaarden op na. Maar goed, volgend jaar zijn er twee op kot. Loslaten was nog nooit zo gemakkelijk. Aan het hekken van de GB staan stakerspiketten. Ze staken tot maandag : strakke lijn volgen. Mijn medeleven krijgen ze alvast. Als ze ergens herbeginnen, is het meestal tegen een minimumloon. Wie stopt de crisis? Ik begin er mee... Dus, lieve mensen, denk aan hele goede dingen. Alsof we in luilekkerland leven. De min 200 op mijn rekening wordt + 20000. Efkes dromen mag effenaf... De norse blikken worden leuke blikken. Iedereen lacht, iedereen is blij, want Nonkel Bob is er nog steeds bij....
Noot : ik heb de blog ondergebracht in de categorie filosofie. Spinnen en spinsels is ook wat filosoferen.
Latente griep onder de leden. Toch gaan werken ondanks het misselijkheidsgevoel. Net alsof ik zwanger ben van mijn eerste kind nu 19 jaar geleden of net zoals ik wagenziekte had als kind. Een hoogsensitief kind - toen bestond die term nog niet. Misschien maar goed ook, want wie weet waar ik dan beland zou zijn... Het economisch klimaat in België is even troosteloos als het weer, ronduit slecht dus, zeker nu ze de hakbijl zetten in Carrefour, een winkel die altijd nog wat luxueus oogde en toch wat deed dromen van dit of dat. Ik herinner me dat ik interims deed en met de sinterklaascheques van mijn gulle werkgever de goede heilige Sint betaalde om cadeautjes te brengen voor de kinderen. Het zal nostalgie worden naar betere tijden. Zelf kan ik, beste mensen, de boel niet oplossen, want ik trek welgeteld 33 euro netto per dag en heb geen gemakkelijke job voor een halftime. In de boekjes klinkt het altijd zo mooi... "Kan jij zingen?" vraagt een jongen mij. Ik antwoord : "Niet goed genoeg..." "Je moet limoen drinken, dat is goed voor de stem..." "Met mijn stem is er niets mis, ik heb een heldere stem, maar ik heb moeite met het vinden van de juiste frequentie, als ik zing. Ik kan niet alle gevoelens uitdrukken die ik zou willen uitdrukken, als ik zing breng ik een ruwe blauwdruk voort van hetgeen ik zou willen voortbrengen, geen verfijnd resultaat, kortom, it's not my cup of tea gelijk tekenen. Met tekenen heb ik dat probleem niet..." Hij is blij met mijn antwoord en laat me beetje bij beetje toe in zijn wereld en ik ontdek een zeer verstandig persoon die in sommige zaken wat zonderling uit de hoek komt. Schuiven opentrekken. Sommige mensen zitten niet op hun juiste plek in het onderwijs maar wie ben ik? Een minimumloontrekster. Het is dat of het gestalk van rva en consoorten. Van die laatste categorie ben ik - voorlopig - verlost. "Begrijp je de tekst van mijn Spaanse song?" zegt hij nog. Ik vang hier en daar woorden op maar vertalen gaat me beter af want dan heb ik greep op de context en de tekst. "Worde gij ni gaga van altijd dazelfste lieke te horen?" zegt mijn collega tegen de jongen. Maar de jongen vindt het een leuk liedje en het helpt hem waarschijnlijk door de mindere dagmomenten heen. Als een soort susser, een constante. De coca van den aldi hielp me boven mijn misselijkheid heen. Lang leve de Maya's.
"Mevrouw, wilde gij geen bloempotje kopen, 't is voor Haïti..." "'k Heb al gegeven via 't school. En anders graag maar mijn inkomen is nogal beperkt momenteel..." "Ah, ja, 'k zie het..." Ze is een flinke dame die op een strandstoel neerzit in de gang van de bib. Heel sympathiek. Een paar zinnen werden een babbel. Ze moet rondkomen met 750 euro invaliditeit en haar man trekt 950 euro voor een halftime. Ik zeg dat ik nog minder verdien, mijn partner wel iets meer en dat ik een systeem heb uitgedokterd. Ja, ik ben niet voor niets de mama van een toekomstige ingenieur. Het systeem is als volgt : je verdient weinig, zoniet de helft van een deftig loon. Wel, je moet je levensstijl aanpassen. 1 dag op 2 douchen, 1 dag op 2 wassen aan de lavabo, 1 dag op 2 warm eten, 1 dag op 2 boterhammetjes. Ze moet lachen en ik ook. "Ach, we kunnen zagen zoveel we willen, de situatie is wat ze is..." zeg ik nog ten afscheid. Weliswaar kocht ik geen bloempotje. Bij de lokale Leonidaswinkel wissel ik een briefje van 10 euro tegen 2 briefjes van 5 euro. De verkoopsters - overigens charmant zonder kapsones - doen het zonder morren. Ik wacht even mijn beurt af, er is trouwens niemand in de winkel behalve een Fransman en ikzelf. Heerlijke, heerlijke Fransmannen. Een vleugje Parijs. Zijn dochter woonde in de buurt La Salpêtrière en verplaatste zich per scooter. De metro is zó gevaarlijk 's avonds. Ze studeerde "ortophonie". Hij vindt Parijs druk, druk, druk en woont nu in Bretagne. "C'est une si belle ville..." Ik zie mijn jongste dochter voor het raam van de winkel staan. Ik noem haar mijn "Parisienne..." Ze dweept met mode en met Chanel. Ze wil nu leren naaien. Voor mij is mode "kunst", mama... De dag eindigt in de stoel van de orthodontiste... waar mijn jongste dochter zich lang uitstrekt. De behandeling is bijna ten einde. "Comme cela, vous ne devez plus payer trop longtemps," zegt de orthodontiste. Ik ben wel 50 euro armer. Gelukkig is mijn huisdokter goedkoper. Morgen derde boost vaccin baarmoederhalskanker voor de oudste dochter. Mijn zoon is ver-weg. Hij heeft het er nog goed van afgebracht met zijn examens. Hij heeft een nieuwe vriendschap. Ze kan koken, ze kan vanalles... Ik laat hem doen. Ben blij dat hij een toffe vriendin heeft bij wie hij soms op kot kan logeren. Hij doet zijn studie graag en heeft veel ruimtelijk inzicht in de leerstof. Ik zie hem als kleuter nog piratenboten ineenflansen. Vlugge vingertjes. Bij Paris... koop ik parfum met 40% korting. Eén of andere actie van een krant. Mijn oudste dochter betaalt. Ze houdt van luxe. Ik houd van gratis parfums uitproberen bij Yves R.
Moke diept uit één of andere kast warme sneeuwboots op van eeuwen geleden. "Schatje, hiermee zullen je poezewoefkes (voeten) warm hebben..." Mijn eerste gedacht : zijn ze nog in... zijn ze niet teveel passé??? Maar neen hoor, ze ogen prachtig. Witte stevige zool (niet al te plat made in ...), flashy paars met een klein groen flashy lijntje en een groene lijn bovenaan. Binnenin echte warme wol. De kwaliteit is ook uitstekend. Niemand keek me vreemd aan op straat... en in een spiegel zag ik een sportieve reflectie van mezelf. Ze zijn 20 jaar oud maar in prima staat. Op de zool onderaan staat Canada's Vacationlands. Plus : made in Italy nota bene. Aandeelhouders, kapitalisten, massaconsumptie, lageloontoestanden, ik protesteer... Ik wil terug kwaliteit voor 1200 Belgische franken. Net zoals vroeger. Nu 30 euro maar die euro's zijn zoveel minder waard. Zeggen dat ik vertalingen heb gemaakt (lees mijn brood verdiend) door mee te doen aan die evolutie. Enfin, ik zal het een klein beetje goed maken door appel- en abrikozengozetten te maken. L'artisanat, het betere handwerk, textielwerk... Mijn collega vraagt of ik zijn huisje aan zee wil huren voor een redelijk lage prijs. "Neen, zelfs dat kan er niet af," zeg ik koppig, denkend aan de berg facturen die we net betaald hebben, de studiereizen van de kinderen, de belastingen, het kadaster dat weer de hoogte in zal schieten. Eigenlijk wil ik het volgende week (1 week vakantie jochei) vooral rustig houden en niet te vroeg opstaan. Ik moet mijn zoon wel wakker maken voor zijn cursussen aan de univ maar daarna kruip ik wellicht terug onder de wol. Kwestie van mijn batterijen op te laden om daarna terug om 4 uur (maandag) en 5 uur (andere dagen) op te staan. Toch een leuke tip : ik zag het Musée Magritte van buiten af en het oogt prachtig. De houten krattentuin op het Poelaertplein wordt afgebroken. Een kind vraagt me waar het naartoe gaat... "Waarschijnlijk naar een andere stad... Kunst wordt dan in een andere stad opgezet en zo blijft kunst beweeglijk." Aan de oudste jongen toon ik het monument van de gesneuvelden 1914-1918 en 1940-1945. "Jongens van jouw leeftijd stierven aan het front... Miljoenen Europeanen (men gaf hen cocaïne om de zaak aan te kunnen?)." Zijn interesse is opgewakkerd. Vredelievend als hij is denkt hij een minuut later aan "romance" in zijn leven. "Dat zal wel komen," zeg ik, "als je een leuke meid (het is een Hollander) ontmoet..." "Verliefd, kriebels in de buik, en nog zoveel meer..." Het moet gezegd - ik deel graag wat wijsheid met de jeugd. Wijsheid? Veeleer ervaring. Jonge mensen zijn als rozen waarvan de blaadjes nog moeten openspringen.
