Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
23-12-2007
ZALIG BENENWERK
Samen met mijn dochters één of andere show in New-York bekeken. Madison Square Garden. Zalig benenwerk van Justin Timberlake en anderen. Prachtige synchrone bewegingen, je moet het maar doen.
Sommige mensen hebben er moeite mee om hun privéleven te grabbel te gooien op het internet. Ik kan hen natuurlijk geen ongelijk geven maar iedere vogel zingt zoals hij of zij gebekt is en alles heeft te maken met het uitgangspunt van waaruit de blog vertrekt. Zelf heb ik er geen moeite mee, maar ik bescherm toch zorgvuldig de kwetsbare plekken van mijn persoon zodat men nooit alles te weten komt. Enig mysterie is altijd welkom. Ik zou het ook leuk vinden mocht mijn blog mensen in de toekomst gelukkig maken, bijvoorbeeld als ze geïnteresseerd zouden zijn in bepaalde gedachten van mensen van deze tijd, welnu, dan zou ik het leuk vinden hiertoe een bijdrage te kunnen leveren. Niet dat ik me representatief vind voor mensen van deze tijd, daarvoor ben ik véél te romantisch en leef ik derhalve een stukje buiten de tijd. Maar gezegend met een partner en drie kinderen heb ik toch ook wel een flinke stek in de realiteit van deze tijd. Een persoon die mij zeer intrigeert - om welke reden dan ook - is bijvoorbeeld Sally Hemings die naar verteld wordt jarenlang aan de zijde leefde van Thomas Jefferson himself, een staatsman, filosoof, kunstenaar en derde president van de VS. Zij was eigenlijk een kamermeisje en naaister op het landgoed Monticello, ze was de afstammelinge van een Engelse kapitein en een zwarte slavin uit Afrika. Ze was zeer knap naar het schijnt en droeg lang stijl haar tot op haar rug. Als romanticus ben ik geïnteresseerd in hun liefde, haar toewijding, haar liefde voor hem en zijn liefde voor haar. Het lijkt me zo'n relatie waar men veel tussen de lijnen kan lezen. Jammer dus dat ze geen geschriften of zo heeft nagelaten. Vooral omdat ze mij zeker geen typische intellectuele lijkt, al zou ze misschien de bekwaamheid gehad hebben om intellectuele te zijn, wie zal het zeggen. Ze kreeg verscheidene kinderen met hem en het ganse verhaal speelde zich af in en rond Monticello. Een soort idyllische plek. In het hart van de staat Virginia. Ons ma is ook altijd zo'n toegewijde (en verliefde) vrouw geweest ten opzichte van onze pa. Ze schreef hem liefdesbrieven toen hij vroeger afwezig was, zo'n korte kattebelletjes. Ergens weet ik dat ze zowel onze pa als mij als excentriekelingen beschouwt, hetgeen we misschien ook wel zijn. Maar haar liefde voor ons is groot. De rest ziet ze door de vingers. Noot : deze nacht droomde ik dat we in een huis zonder dak woonden, onder een blote koude zwarte hemel met duizenden sterretjes. Someone could explain this?
De nachtlamp floept aan. Dageraad bewondert Honnepon alsof ze een kostbaar sieraad is. Kristal. Diamant. Whatever. "Wat heb je Dageraad?" "Je bent altijd zo mooi en ontspannen als we het gedaan hebben,..." Hij streelt haar wangen, warme roze wangen en doet het licht uit. Ver weg van de politiek, van de maatschappij, van de clichés leven Honnepon en Dageraad op een eiland. In hun eigenste dimensie. Einstein keek toe en zag dat het goed was.
Af en toe kan een beetje zelfverheerlijking geen kwaad. Want, ik ben vriendelijk. Als er iets is dat ik ben, dan is het dat wel. Vriendelijk dus. Uiterlijk was ik mooi en ben ik nu normaal, I'm not twenty any more but forty four. Maar ik ben vooral ook Honnepon. Honnepon staat dan voor een momenteel in drukke chaos verkerende persoon. Honnepon kreeg een berichtje op haar GSM. Het nummer was het nummer van het bedrijf waar zij gesolliciteerd had. Dat zag er al goed uit. "Welke intonatie zal ik hanteren aan de telefoon?" dacht Honnepon. "Niet te serieus, eerder los..." besloot ze. Het hàd effect. Een vriendelijke dame antwoordde dat Honnepon zou uitgenodigd worden na de feesten voor een tweede selectieronde. Honnepon deed "enthousiast". Honnepon werd "enthousiast". Enthousiaster dan de interim-regering die we voorgeschoteld krijgen. Want Honnepon verkeert zo langzamerhand in het Guiness Book of Records. Dit zou haar 251ste contract worden. Wie doet beter? Het eindejaar krijgt allures van het land van de "magere koeien". Dit wordt rekenen. Maar Honnepon blijft overeind en de koelkast steekt vol met lekkers. De kerstboom (recyclageboom) is in een nieuw kleedje gestoken door haar oudste dochter die een uitmuntendheid krijgt qua decoratie. Misschien wil ze "architecte" worden, maar ze wou al zoveel worden zoals veearts, dokter, weervrouw en nu... architecte. Op weg naar de Delhaize kwam Honnepon een vriend van toen tegen. Honnepon wist niet meer wanneer ze de man het laatst ontmoet had... Maar hij lachte en had duidelijk zin in een babbel. Hij bood Honnepon een keelbonbon aan die Honnepon zuinig opzoog, omdat ze de bonbon uit beleefdheid had aangenomen en niet wist welke smaak ze kon verwachten. "Je vais bien, je suis agent de sécurité maintenant avec un contrat d'ALE (=PWA)." Honnepon was één en al empathie... "Moi, ça va bien aussi pour l'instant. Je me débrouille avec les boulots intérimaires." "Honnepon, nu lieg je toch wat," zei ik tegen mezelf. "Zó goed voel je je nu ook weer niet... je verkeert in een chaotische periode,... en jouw financiële middelen zijn ook niet om over naar huis te schrijven op dit moment, het tijdstip van de magere koeien is aangebroken en wie weet, voor hoelang?" Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Binnenkort begint Honnepon een nieuwe job...
Op de school van mijn kroost doen ze vaak aan sensibilisering : de jongeren bewust maken van bepaalde problemen hier of daar ter wereld. Ook dit jaar willen ze op school hun bijdrage leveren aan Music For Life, u weet wel, de actie georganiseerd door het Rode Kruis en Studio Brussel. 1 op 6 mensen op deze blauwe planeet heeft geen toegang tot drinkbaar water. Mensen hier te lande kunnen betalen voor een verzoeknummertje op de radio. De opbrengst gaat naar structurele langetermijnoplossingen voor landen als Namibië, Mozambique, Nepal, Rwanda... Of ook levering van drinkbaar water aan slachtoffers van rampen in Soedan, Ethiopië. De klimaatveranderingen vergemakkelijken de toestand er niet op. Hier thuis leiden we een ecologisch bewust leven, deels door noodzaak (zuinig leven), deels ook door bewustwording. Zelf ben ik zeer allergisch aan fijn stof, er gaat geen dag voorbij of ik moet niezen of de neus snuiten, zeer vervelend overigens, want voor de rest ben ik wel gezond. Onlangs zag ik een uitzending op Canvas waar bleek dat er meerdere planeten nodig zijn als iedereen een grote ecologische voetafdruk heeft zoals de Westerse mens. Het was nochtans zo simpel begonnen, in het paradijs. Mijn oog viel op een foto in Humo van Karina en Jan Wolkers als pril paar in de jaren zestig. Een beetje een paradijsfoto. Zij als mooie jonge deerne en hij bezig aan een muurschildering. Eva's forever. Nog lang zullen er Eva's rondhuppelen en Adammen ook natuurlijk.
Een man uit Normandië (Frankrijk) heeft een huis voor daklozen ontworpen. Een module van minder dan tien vierkante meter gebouwd met recuperatiemateriaal, waarvan de eenheidsprijs niet meer bedraagt dan 800 euro. Vier muren en een houten dak, een vorm die toelaat om een maximum aan licht en warmte te creëren, dat is waar dit huis "waar men kan leven en slapen met twee" voor staat. De isolatie gebeurt met krantenpapier, supermarktzakken en plastieken flessen en de vloer bestaat uit houtresten. De electriciteit wordt opgewekt door een zonnepaneel. Volgens de ontwerper is dit huis beter dan een "kampeertent".
Een nieuw boek zag het levenslicht : "De ça je me console" van Lola Lafon, uitgegeven bij uitgeverij Flammarion. Waarover gaat het? Gewoon over een jonge vrouw Emylina (Roemeens en Joods) die van Oost naar West-Europa (Parijs) is getrokken en er een leven probeert op te bouwen. Ze zoekt een plek onder de zon maar er is een maar. Ze komt tot de vaststelling dat er niet zoiets bestaat als een plek onder de zon, het Westen is helaas niet het paradijs dat ze zich had voorgesteld. Wat wel telt is de zoektocht naar de plek (onder de zon). Eigenlijk gaat het over een heel fragiel persoon zoals er meerdere personen zijn tegenwoordig. Mensen die kwetsbaar zijn in deze maatschappij. Ik dacht altijd van mezelf dat ik kwetsbaar was, maar als ik mezelf met sommigen vergelijk ben ik niet kwetsbaar. Gevoelig maar sterk, dat wel. Dit weekend stond ik weer voor een dilemma. Het ging om een keuze. Uiteindelijk besloot ik de vork bij de steel te nemen en binnen afzienbare tijd opnieuw in het actieve leven te stappen, het leven van buitenhuis werken. Het ging om een echte sollicitatie. De jobadvertentie trok me aan, alsook de regio van de werkplek. Er is mogelijkheid tot parttime werk, misschien werk ik voortaan zelfs parttime. Ik heb lang genoeg een full-time job gecombineerd met een serieus huishouden, nu stel ik er paal en perk aan. Voortaan werk ik net genoeg wat nodig is... Soms doet men dingen omdat er gezegd werd dat het goed en conform zou zijn als men dat doet. Nu probeer ik voor mezelf te denken. Wat wil ik zelf?
