|
en veel, heel veel regen gezien.
Carnavalwinkels bezocht voor mijn oudste dochter, wat noodzakelijke spullen gekocht.
Uiteraard, met de knip op het budget.
Zelfs het ongeval liet zijn sporen na, sommige dingen worden niet vergoed door de mutualiteit en verzekeringen kunnen lang, heel lang duren.
Maar goed, hij was niet zwaargewond, dus de kosten vielen nog mee.
In de bus wil iemand me aanspreken.
Een man waaraan je ziet dat hij veel te lang alleen geweest is.
"Die betogingen halen toch niks uit," zegt hij.
Ik heb geen zin om een gesprek aan te knopen, beaam zijn woorden voluit, knik ja en stap vliegensvlug af.
Vanavond met mijn zoon gebeld.
"Hoe was het examen?"
"Erover," denk ik.
Geslaagd dus, althans wat dit ene examen betreft want het ongeval heeft zo zijn gevolgen gehad op het verloop van de examens.
( zie ongeval van 31/12/2009... Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond.
Achteraf had mijn zoon wel een nierkneuzing, bloed in de urine, een lichte hersenschudding, pijn in de onderrug, oorsuizingen.
Voorlopig heeft hij enkel nog geruis in het oor op sommige momenten.)
Hij was op weg naar zijn vriend (de zwaargewonde jongen wiens ruggenmerg door de nekbreuk beschadigd is), die inmiddels in een soort revalidatiecentrum verblijft.
Heavy- denk ik dan - maar ook mooi dat hij zijn vriend opzoekt.
Maar ze waren vroeger al vrienden, ze zullen wellicht altijd vrienden blijven.
Een vriend blijft een vriend, een echte vriend toch, ook al wijzigen de omstandigheden.
Bij deze schieten de tranen me weer in de ogen.
Gevoel overheerst.
Binnen 100 jaren kan men misschien via stamcelonderzoek het ruggenmerg regenereren.
Voorlopig is de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd.
Al hoop ik altijd op een mirakel.
Blijven vertrouwen is de boodschap.
FUCKING 31/12/2009!
29-01-2010 om 19:42
geschreven door tosca 
|
