Ergens ontstond leven, heel ver weg.
Leven na leven na leven na leven na leven,
een leven vindt zijn vervolg in een nieuw leven,
onopgeloste dingen moeten opgelost worden.
Nog 1 sleutel ontbreekt
als een deur die dicht is
bij een voorraadkamer.
Als de deur open is, valt alles eruit.

Je partner heeft emfyseem en dat is kut.
Altijd moe en het leven wordt nooit meer zoals voorheen.
Je houdt de moed erin.
Water wordt uit de longen gedraineerd via een prik in de rug.
Paracetamol of dafalgan stilt de pijn.
Je doet alles alleen in het huishouden.
De was, de plas, de boodschappen, de vuilbakken buitenzetten, het koken.
Alles regelen, ook de financiële dingen.
Je weet waar het begon maar niet waar het zal eindigen.
Toch blijf je doorgaan.
Uit liefde voor elkaar en voor wat geweest is.
Soms hoor ik je huilen maar je zegt niets en je huilt niet.
Het is een zucht van onmacht.
Mijn tranen zijn bevroren.
Ik sla me er wel doorheen.
Again.

22-01-2012 om 10:59 geschreven door tosca