denken jullie dat ik een zenachtig filosofisch persoon ben.
Niets is minder waar.
Ik kan ook een vat vol emoties zijn.
Staat iets me niet aan, dan schop ik ertegen op een diplomatische tot radicale manier.
Zoals nu.
Teveel shit in de school waar ik werk.
Trop c'est trop - zei ooit een zeer intelligente man Paul Vanden Boeynants.
Ik wring me in duizend bochten.
Haat concentratiescholen en concentratiekampen.
Auschwitz is niet aan mij besteed.
L'histoire se répète.
Et ça gueule...
Ik moet ook "gueuler", roepen, alsof ik in één of ander concentratiekamp tewerkgesteld ben.
Misschien moeten de mensen minder kinderen kopen of maken.
Misschien moeten ze niet de ganse opvoeding aan de school overlaten.
Misschien moeten mensen leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden.
Misschien moet ik vooral weggaan uit deze school.
Hetgeen ik ook zal doen.
Ik heb een overdosis van het onderwijs.
Goh, hopelijk gaan mijn kleinkinderen naar dure bijna "privéscholen".
"Hij zeggen fils de pute tegen mij, juf..."
"Ferme ta gueule..." antwoordt de andere.
Hier zullen duidelijk geen ingenieurs of dokters gekweekt worden...
Misschien toch, een enkele uitzondering.
Ik hou niet van clichés, maar droom van een betere stek.
Dus bye bye and ciao, inshallah....
Voor sommige kinderen ben ik een slechte vrouw want ik woon samen en ben niet getrouwd en heb kinderen...
Maar de liefde is in het hart niet in de boekjes niet op papier....
Er is nog een lange weg af te leggen, het lijkt quasi onmogelijk.
Gelukszoekers parkeren bij mijn buur advocaat voor de deur.
Ze willen kost wat kost "papieren".
Een andere buur klaagt over een belachelijk laag pensioen.
Mijn "sociaal empathisch" gevoel kreeg een flinke deuk, de laatste maanden.
Eén goede raad, fellows : denk vooral aan jezelf en wees niet te sociaal.

30-11-2010 om 19:52 geschreven door tosca