16-03-2008 om 11:27 geschreven door tosca  

Focus op Minou, de witte gootkat, die zo parmantig op ons dakterras defileert.
"Tu lui ressembles," zegt Dageraad maar, o neen, ze is bloedmooi...
 Het enige waarin we gelijkend zijn, is onze sensuele natuur.
"Misschien is Dageraad daardoor verblind," denk ik maar zeg ik niet, om mijn kaarten niet uit te spelen.
Focus (tijdens mijn droom) op Chantal, de vriendin van Michel zaliger.
"Regarde comme elle est simple, regarde comme elle est pure et belle..."
Chantal met lange lichtbruine-licht grijzende lokken, freel uiterlijk, zeer bleke ogen.
De focus duurde lang, erg lang en het was alsof ik Chantal bekeek vanuit de ogen van Michel zaliger.
Vreemd, heel vreemd.  
Zelf ben ik eens bij de kapster langsgegaan en heb ik de schaar laten zetten in mijn lange lokken.
Het is niet mijn beste kappersbezoek ooit wegens gebrek aan tijd en afwezigheid van een kapster die beter knipte dan deze zeurderige dame op wie ik viel, maar goed, het had slechter gekund en met wat styling gel kan men wonderen verrichten. Eerlijk gezegd, heb ik ook niet het gemakkelijkste haar. Wegens heel stijl, heel fijn, heel talrijk.
Op het werk is een collega ontslagen, een andere is ziek, nog een andere is met vakantie en biebie (Honnepon) is er altijd, zij het parttime, aanwezig als een rots in de branding en ik steek een hart onder de riem van andere jonge collega's die het soms niet meer zien zitten in de job. Niks dramatiseren, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht, na vreemde bochten weliswaar maar de wereld blijft draaien. De rol van all-round psychologe bevalt me wel. Met de leeftijd wordt men milder, zeker als men heel wat watertjes heeft doorzwommen. 
Vandaag kwam ik een leger katholieke jonge mensen (validen en andersvaliden) tegen die de palmzaterdag (morgen is het palmzondag) gingen vieren, waarschijnlijk geïnspireerd door Kardinaal Danneels. Volgde een bezoek aan een bakker uit de buurt (waar het altijd zo lekker ruikt naar versgebakken brood enzovoort...) en een aankoop van heerlijke chocolade in mooie figuurtjes ter gelegenheid van Pasen. Nog één week en het is zover...  

15-03-2008 om 21:58 geschreven door tosca  

Soms is het leuk om met iets speciaals verrast te worden, zo helemaal out of the blue.
Jongste dochter moest een krantje schrijven voor Latijn, samen met haar vriendinnen. Nu bleek dat haar beste vriendin met haar pa even op zakenreis moest en een paar artikels van de groep in haar bezit had. Toen ze die vanuit Frankrijk (wat heb ik toch met dat land?) moest doorsturen, kwam het niet goed door en daardoor kwam een assistent van de papa (het voordeel van een goede job te hebben) de artikels in een grote witte omslag per luxecamionette brengen. Blijkbaar had hij ze wel goed doorgekregen. Ik vond het in elk geval grappig.  
Een collega van mij bevindt zich momenteel in héél zonnige oorden op één of ander tropisch eiland. Haar man heeft een hoge positie maar kan het professionele leven nooit helemaal achter zich laten en dus is het blackberry hier en blackberry daar on the beach. Zij heeft nog niets van zich laten horen. Op een dag vroeg ze mij voor de lol : "Tu me prêtes ton mari..." (zijn kookkunsten indachtig). Mais je ne le prêterais pas, pas pour tout l'or du monde... Voorlopig reis ik wel, in de geest. 

14-03-2008 om 10:23 geschreven door tosca  

Om de dood van Michel, een zeer goede vriend zaliger, te verwerken, zoek ik mijn heil in de sport en in de natuur. Bij het fietsen trap ik de dood van me af en het ontluikend leven in de natuur helpt me om alles te relativeren. De storm en de wind mag wel wat gaan liggen,... het maakt er alles wat moeilijker op.
Als ik voorbij zijn appartement wandel, krijg ik het benauwd. Ik stel me vragen waarop ik geen antwoord weet.
Dit heeft tijd nodig...
De komende tijd zullen mijn teksten nog korter worden.

12-03-2008 om 10:10 geschreven door tosca  

11-03-2008 om 10:37 geschreven door tosca  

Mooi waren de avonden georganiseerd door de school van de kinderen in een gezellige gerestaureerde theaterzaal die me onwillekeurig deed denken aan mijn jeugdjaren. Heel wat jong talent verscheen op het podium, dat bruiste van creativiteit. Dans, poëzie, muziek, acteren. Ik liet alles op me afkomen en was aangenaam verrast. Wat zijn jonge mensen toch mooi! Geen is identiek aan de andere, ze zijn allen verschillend. Mijn dochter danste ook mee en ze deed het heel elegant en zwierig alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Ze stond er... Ze straalde... Ze is veel minder emotioneel dan haar ma, moet ik toegeven. Ze lijkt, sterker. De dans was geen aanhangsel van haarzelf, maar kwam uit haar. De ganse show was trouwens authentiek. Het enige moment waarop ik het benauwd kreeg was bij het vioolspel tussendoor. Prachtig gespeeld, daar niet van, maar de muziek bracht me in verre oorden in de milky way waar ik liever even wegbleef na de rouw om mijn overleden vriend Michel.
In Rusland gaan de mensen soms picknicken bij het graf van hun geliefde overledenen.
Moet kunnen maar het moet wel warm genoeg zijn.
Het is het overwegen waard. De groene omgeving op het grote kerkhof van Sint-Agatha-Berchem (? of is het Bijgaarden?) leent er zich wel toe.
Tijdens de avond zag ik een aantal bekenden terug en dat bracht me stante pede terug op aarde.
Ik was oprecht blij dat de Afrikaanse mama van een vriendin van mijn dochter de liefde opnieuw gevonden heeft bij een Afrikaanse mijnheer. Mooi toch hoe een fantastische kracht de mensen samenbrengt. Ze zagen er stralend gelukkig uit. Ze vroeg hoe het met mijn werk ging en we konden beiden moeilijk een glimlach onderdrukken.
Yep, ze herinnerde zich nog de details ivm mijn vorige job. In alle geval kreeg ik een warm gevoel van de ontmoeting met deze mensen. Ook met andere bekenden was het een blij weerzien. 

 

10-03-2008 om 09:32 geschreven door tosca