Ik mag terug de bioscoop binnen, ik mag nog wat in het systeem blijven dankzij de efficiëntie van de advocaat van het syndicaat.
Dat is waarvoor syndicaten dienen tegenwoordig.
Ik heb even gekoorddanst, maar goed, ik heb mijn zaak toch maar (eerlijk) gewonnen.
Ondertussen ben ik alweer 6 weken aan het werk.
Verkopen, verkopen, verkopen...
Als dat maar geen pluim verdient, nietwaar...
Misschien heb je mij morgen aan de lijn, misschien ook niet.
Het is diegene met die warme zoetgevooisde stem.
Al kan ik niet zingen.
Als ik zing, sla ik de bal net mis, ik kan mezelf niet uitdrukken zoals ik zou willen in de muziek, ik kan geen tussentonen bereiken, kortom ik zing wat vals. Maar de stem is wel zoetgevooisd.
Ik ben ook zeer vriendelijk.
Zo zullen jullie mij herkennen.
Always a smile.
Het ergste lijkt nu wel achter de rug.
Geloof is alles.
Ik geloof dat alles op zijn katachtige pootjes terechtkomt.
It will always be.
That way.
Ik ben blij dat ik nog leef, dat ik crisissen heb overleefd, er doorheen ben gesparteld.
Ik sta er toch nog maar als een rots in de soms eenzame branding.
Ik ontmoette op mijn werk een Georgiamadam, een Vlaamse die misschien ooit nog naar de States uitwijkt.
Georgia on my mind.
Protestantse mensen die elkaar uit de nood helpen.
Elkaar steunen.
Het kerkje, de bossen, de rivier, de taartenbak, de fancy fairs.
Ze komt uit de streek van Roger de alombekende wielrenner die voor mij het Vlaanderen uit mijn prille kindertijd belichaamt.
Oost-Vlaanderen, kermissen, kermiskoersen, frieten, heuvels, gezellige kafeetjes...
Kasseien.
Zou er dan toch nog een link zijn tussen Vlaanderen en Amerika.
Ze heeft al een social security number.
Dus als iemand wereldberoemd wordt in Amerika met één of ander Belgisch frietkot of wafelenbakkraam of restaurantje, zeg dan dat Tosca haar pad gekruist heeft.
Ter informatie, ik verhuisde al op mijn tien maanden naar Brussel.
Geboren en getogen in het Vlaamse land maar daarna heel vlug gezinnikt. (zinneke)
 

22-03-2011 om 22:49 geschreven door tosca