Neergeveld door griep.
Maar toch vroeg opstaan, ontbijt klaarmaken, lunchdozen bereiden, strijk en was doen, wat kuisen.
Moke zal de boodschappen voor zijn rekening nemen.
Hij zal ook lekker verse soep bereiden.
Gisteren de sollicitatie.
Bediendenwerk in de sociale sector.
Viel redelijk goed mee moet ik zeggen, toch wat de sollicitatie betreft.
De dame was correct en gaf een rondleiding ter plekke.
Of ik zal aangenomen worden, betwijfel ik, want ze vond dat er een groot verschil was tussen sales (vorige job tele account manager) en seniorenflats en dat is ook zo, daar heeft die dame gelijk in. Ik heb wel het voordeel dat ik een vriendelijk persoon ben en respect heb voor oude mensen. De dame vreesde echter dat ik me wel eens vlug zou kunnen vervelen. Het zou in elk geval iets totaal nieuws zijn.  
Ik heb ook een vacature lopen als vertaalster. Anders hoop ik in scholen terecht te kunnen voor huiswerkklassen. Tenslotte heb ik drie kinderen opgevoed en zeven jaar speelpleinwerking gedaan.
Ik heb veel geduld.
We zien wel.
Intussen duikelt er weer een factuur in de bus.
Ditmaal voor de kabeltelevisie.
"Zal voor maart zijn," zeg ik tegen mezelf.
Ik ben gewend geraakt aan een minder royale levensstijl. Maak van oude dingen nieuwe dingen.
Morgen ga ik naar het vakantiesalon om wat vakantiesfeer op te snuiven.
Misschien win ik wel een reis!
Misschien moet ik gewoon risico's durven nemen, mijn leven wat minder laten afhangen van enkel betaalde arbeid, wat meer creativiteit inlassen. Anders leven kortom...

05-02-2009 om 14:36 geschreven door tosca  

reageert op mijn sollicitatie.
De GSM rinkelt.
Ik klink buitengewoon positief aan de lijn.
Mijn Neptuniaans kantje. (Lunatiek?)
Zo'n vleugje optimisme van Chris Duchausoit?
Wat heb ik te verliezen?
Morgen heb ik afspraak om 10 uur.
We zien wel.
Enfin, we blijven (voorlopig) in de running.
De dop heeft nog niet betaald (400 euro) en de zichtrekening kreunt onder de afbetalingen van de "overlevingskredieten".
Mijn huis is afbetaald maar ik heb overlevingskredieten.
Hout vasthouden dat het dossier in orde is, normalerwijze wel, maar met de RVA weet je nooit.
Er loopt soms iets mank ivm de coördinatie.
Ik heb zin om naar het Min van Financiën te bellen maar ze hebben het al zo moeilijk om hun budget rond te krijgen.
Mijn partner betaalde reeds 800 euro aan belastingen.
Ik zou volgens de computer 4000 euro moeten terugtrekken maar ik heb de afrekening (natuurlijk!) nog niet eens ontvangen. Wachten dus tot einde augustus eventueel.
Ik kan er de universitaire inschrijving en het kot en de laptop en de studieboeken voor mijn zoon mee betalen.
Ooit zal ik het toch moeten terugtrekken.
Geduld is de boodschap bij deze.
De crisis is nu wel echt in het land : op de markt van onze gemeente steelt men zelfs aardappelen...
In het land steelt men het koper van de spoorwegen.
Ik laat het niet aan mijn hart komen, verzorg mijn zere keel met een kop warme koffie met lekker veel melk en kaneel en reken uit hoeveel ik bij de boodschappen mag uitgeven.
Deze middag eet ik gebakken appeltjes met kaneel en poedersuiker en wat brood erbij.
Een ware lekkernij.
 

03-02-2009 om 11:19 geschreven door tosca  

bij de buren in één van de achtertuinen zijn buiten blijven hangen ondanks de sneeuw.
Witte maagdelijke lakens met een bloemetjesmotief.
Deze namiddag rommel ik wat op het internet.
Ik heb een profiel aangemaakt op één of andere site en via die site gesolliciteerd.
Benieuwd of er iets van komt.
Ik zal per e-mail verwittigd worden.
Aan de andere kant word ik door de RVA verplicht me in te schrijven bij het PWA. Huistaakbegeleiding zou me nog interesseren. Ik zou het goed kunnen maar in deze oorden vindt men heel zelden de juiste man of vrouw op de juiste plaats. De conclusie die ik uit dit alles trek, is dat al mijn vorige werkervaringen en jobs door de RVA niet op zijn juiste plaats gewaardeerd worden en dat men mensen lastigvalt die eigenlijk al een flinke carrière achter de rug hebben in plaats van het geschut te richten op jonge mensen die ook eens eindelijk aan een werkervaring toe zijn en al veel te lang in de zijlijn van de arbeidsmarkt geparkeerd zijn.
Bovendien zit ik nog altijd in mijn maag met het feit dat ik slechts 400 euro trek ondanks al die fulltime-arbeid vooraf. Ik weet het, het is beter dan niets, maar niets kan eventueel nog komen ingeval van schrapping uit het systeem en zal er ook komen als ik geen verdere buitenhuisjob doe. Ligt aan de "samenwoonst". Op OCMW's zal ik ook nooit kunnen rekenen want ik ben eigenaar (gelukkig maar!) van een woning. Op straat zal ik vooralsnog nog niet belanden maar het blijft oppassen geblazen. Het feit of ik al dan niet een nieuwe interim zal vinden, is gewoon een kwestie van goed geluk. Al heb ik het gevoel dat deze maand positiever ligt dan de vorige maand.
Ik ging op het voetpad de Boudewijnstraat omhoog. Vergezeld van mijn jongste dochter van net geen 15. Een schat maar die ook een eigen karakter begint te ontwikkelen. Ze worden groot...
Hier liep ik  als twaalfjarige, samen met mijn vriendin. Mijn innerlijk is hetzelfde gebleven - dacht ik toen.
Ego, heb ik wel een ego? Voor mij staat het ego los van het innerlijk. Was ik apothekeres geworden, had ik me misschien (zoals zovelen) met een titel vereenzelvigd. Nu ben ik enkel mezelf. Mijn ego is mezelf. De neerslag van mijn innerlijk. Vandaar wellicht ook de naam parelstuif.

02-02-2009 om 15:52 geschreven door tosca