Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
24-03-2010
DROMEN
Deze nacht heb ik van onze pa zaliger gedroomd. Hij vond het rot dat ik het financieel zo moeilijk heb en beloofde van "daarboven" te helpen. Nochtans, ik wou hier niet over dromen. Ik was net begonnen om zijn dood een "plaats" te geven. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand. Sommige dingen wel. Zoals de informatiedag voor mijn dochter op de universiteit. Ik kreeg de informatie die ik wou zowel wat de huisvesting (koten) als de studierichting betreft. Een lekkere gratis maaltijd in het restaurant op de koop toe en een lekkere koffie in één van de cafés. Ik sprong ook even binnen bij de proffen van mijn oudste. Goede student - vinden zij. Ze waren ook op de hoogte van het ongeval op oudejaarsavond ingevolge de mails die ik verzonden heb. "Of hij niet een beetje te veel uitgaat?" "Er zijn twee soorten studenten in 't eerste jaar, zij die nooit uitgaan en zij die altijd uitgaan..." Ik blijf er toch nog vertrouwen in hebben. Hij is nog zo jong. In een krant ben ik getuige van de blitzcarrière van een ex- lief, een beetje mijn eerste lief (voor mij, niet voor hem...) Uiteraard is hij gelukkig geworden met iemand anders, zoals het altijd gaat in de sprookjes van het leven. Al houd ik veel van mijn eigen sprookje. 't Is alleen dat ik soms zo platzak ben. De kinderen doen het goed. Zeer goed tot nu toe. Later komen ze waarschijnlijk veel beter rond dan ikzelf. Ik trek me terug in mijn heiligdom, tussen mijn tekeningen die nooit afgeraken vanwege de facturen en het werk (de jobs buitenshuis) om die facturen te betalen. Ik steek een "keirske" aan. Je weet nooit dat ze hierboven wat gul willen zijn voor mij. Ik kan het goed gebruiken momenteel. "Pa, weet je, 't zal allemaal wel in orde komen. Heb je 't daarboven al goed naar je zin?"
Noot : ik wil niemand overtuigen om in een soort hiernamaals (wat een brrrrrr woord) te geloven maar er is iets.... Een soort bewustzijn op een andere frequentie...
In de file tussen Oudergem en Overijse. Mensen klaxoneren erop los. Deze morgen een dode kat gezien. Een prachtbeest (lag voor de basiliek). De begrafenisdienst van de huisdieren reed voorbij. Iemand heeft gebeld en het dier werd waardig begraven. In de lucht eten de wolken de vogels op. De man van de bank gesproken. Ik denk aan pa en mijn gemoed schiet vol. Weer eens... Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en zal het ook nooit zijn. Schoolfuiven en verjaardagsfeestjes. Leven zullen we...
Nooit alleen in een groot huis. "Doet alles u daar niet aan uwe man denken?" vraagt de dame aan ons ma. Ons ma antwoordt : "'t Hangt allemaal af vanuit welke hoek ge het bekijkt." Overal schilderijen, boeken, de schoenen van onze pa staan er nog, zijn boekentas ook... Gelukkig blijft ze in het huis wonen. Ze zouden er morgen al 46 jaar wonen. Officieel is onze ma nu weduwe. Gisteren is ze voor het eerst opnieuw naar het kerkhof gegaan. Ze heeft heel wat meegemaakt de laatste dagen. De laatste maand. Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en haar vriendinnen. Mensen vragen of ze niet liever naar een appartement zal verhuizen. Maar wij geven haar de raad in het huis te blijven wonen. Waarom veranderen? Ze is zo gewoon aan de buurt, aan de mensen. "Make, wacht nog maar wat met opruimen, je hebt (hopelijk) nog zeeën van tijd voor je..." "Er zijn mensen die 115 jaar worden, daartegen ben jij nog een "jong veulen"..." Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons...
Wenn Sie die Liebe haben sind Sie niemals allein...
Een voorstel voor een hele goede job ligt in mijn mailbox. Ik kijk naar boven en denk : "Dat is een knipoog van onze pa (zaliger)..." Het is nog niet voor meteen, maar ik heb goede hoop. Ons ma slaat er zich doorheen. Ze beantwoordt de laatste kaartjes die ze gekregen heeft. Ik denk - meer dan ooit - dat de dood niet echt bestaat, dat de dode verdergaat op een ander plan. Noem het een paradijs, noem het de hemel.
Toen ik 4 was - sweet sweet memories. Vader moest voor zijn baas een zaak afhandelen in Luxemburg. "Papa, breng je mij een zwart popje mee van Luxemburg?" Onze pa tegen ons ma : "Waar ga ik dat vinden,..." "Papa, ik wil niets anders, alleen een zwart popje..." Hij kwam na één week terug ipv na drie dagen maar wel mét een zwart popje. Oogverblindend mooi. Ik dolgelukkig.
Op de dag van zijn begrafenis moest ik zijn kleinzoon (mijn zoon) wakker bellen. Hij was bij vrienden blijven slapen en nog naar een fuif geweest de nacht voordien. Hij heeft wel hele goede punten op een zeer moeilijk examen. Hij heeft een aardje naar zijn grootvaartje. Een lach en een traan. Ach, iedereen verwerkt de rouw op zijn manier.
De begrafenis was mooi. De muziek innemend. De pastoor sprak de juiste woorden. Mijn partner (moslim) verwonderde zich over het bewieroken en het kussen van de pateen waarbij men iets in de schaal kon werpen en een kaartje kreeg. Mensen die we zo lang niet meer hadden gezien, zagen we plots terug. Nadien ging het richting kerkhof gelegen naast het natuurreservaat. Op het moment dat de kist in de aarde neerplofte, begon ik hardop te snikken. Mijn zoon en mijn oudste dochter hielden me vast en ik voelde veel steun. Kraaien schreeuwden, het was bitterkoud maar gelukkig bleef het droog. De koffietafel was een goede afsluiter want ik zag hele vriendelijke mensen terug die ik al gans mijn leven ken. Weet je nog... Sweet sweet memories...
Ons ma herpakt zich. Ik gaf haar de raad zijn schoenen nog niet meteen weg te doen. "Make, neem de tijd om op te ruimen... Laat het een beetje een overgang zijn. Daarboven zal alles ook wel op het gemakske gebeuren..."
Via het internet vond ik het adres van een kozijn (langs vaderskant) terug, meer bepaald het adres van zijn firma. Ik belde naar de firma en de receptioniste gaf me het gsm-nummer en het adres door. Uiteraard had ik duidelijk vermeld dat het over een overlijden ging. Mijn kozijn was aangedaan door het nieuws. "Ik zal gans de dag weemoedig zijn," zei hij nog. Voor hem was zijn jonge nonkel (hij was 4 jaren jonger dan zijn moeder, de zus van mijn vader) een flamboyante vrijgezel. Zeer intelligent op het geniale af. "Hij had tot het topkader van X kunnen behoren indien hij zich niet bij het syndicaat had aangesloten." "Of een toppoliticus kunnen worden indien hij beter omkaderd was." "Hij had al zijn examens voor de rechten voor de middenjury moeten doen." Mijn kozijn herinnerde zich de prachtige tekeningen in zijn poëzie. De manier waarop mijn vader soms kon articuleren. Hij was zeer taalvaardig - zei hij. "Weet je dat jouw vader ooit een zweefvliegtuigje kocht?" "Weet je dat jouw vader - toen hij nog niet getrouwd was - met een décapotable rondreed." (Het merk ongaat me maar mijn kozijn kende het wel) Mijn kozijn was zeer aangedaan door het sterfgeval.
Ik herinnerde me deze morgen de dag waarop mijn vader me inschreef aan de VUB. "Zou je echt geen rechten gaan studeren?" "Neen, ik wil Romaanse doen..." (Ik was vastbesloten).
Hij was zeer Vlaamsgezind. Op de doodsbrief prijken de iets vreemder klinkende namen van mijn kinderen tussen de Vlaamse en Duitse (1 broer woont in Duitsland) namen van de neefjes en de nichtjes.
Mijn vader is vannacht overleden. In tegenstelling met vele andere mensen die een goede band hebben met hun vader was onze band nooit zo goed. Ik zal nooit vergeten hoe ik de deur gewezen werd met slechts 1000 frank op de rekening. Maar goed, met ons ma is de band altijd goed gebleven. Nu is hij dood. Gestorven omstreeks drie uur in de morgen. Een harde klap voor ons ma die hem altijd nabij was, hij was ouder dan haar en zij heeft hem altijd geholpen, toen de aftakeling begon. Hij was vooral een afwezige vader. Maar ook een vader die de poort opende naar de buitenwereld, hij ruilde een provinciestad in voor een hoofdstad, hij nam ons mee naar internationale tentoonstellingen. Hij was ook bekend in literaire kringen als liefhebber van de taal en literatuur en kende van nabij Jeroen Brouwers. Het deed raar aan. Een sterk intens droevig moment. Het groeten van het lijk in de slaapkamer van mijn ouders. De aalmoezenier, het bidden... Moeder brak. De broers (ouder dan mij) organiseerden alles. 1 broer uit Duitsland zal nog overkomen met zijn familie. Ik voelde sterk de steun van mijn overleden zuster Els die drie jaren jonger was dan mij. Ergens is het goed dat hij niet te vèr is moeten aftakelen. Maar ik heb al zolang afscheid van hem genomen. Het was op de duur meer een formele relatie die we hadden en al hield hij van zijn nageslacht, misschien waren mijn kinderen afkomstig uit mijn relatie met Mo, een "allochtoon" die verdomd meer Brusselaar is dan mezelf, een beetje een nieuwigheid op zijn gedachtengoed. Multicultureel was niet echt zijn ding, ook al hield hij van hen,... Met mijn zoon ging hij graag naar het natuurhistorisch museum. Toen mijn zoon nog jonger was. Straks moet ik het aan mijn kroost vertellen. Ik heb hier een ontzettend dubbel gevoel bij, weet niet hoe ik me moet houden. Op het einde van de week is het begrafenis... Hopelijk houden ze het simpel. Al hield hij veel van zware muziek.
Pachelbel Canon in D Major
Verdomd, nu moet ik alweer janken. Soms een afwezige vader, soms een extravagante vader, onze band was eigenlijk nooit zo goed. Maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben... Een vader zal altijd een vader blijven...
Slaap wel Nonkel Bob. Een zwart-wit herinnering uit mijn allervroegste kindertijd. Lees : kleutertijd, zo oud zijn we nu ook weer niet. Heerlijk gitaargetokkel en we zijn allemaal vrolijke vrienden en van crisis is er nog geen sprake. De vetpot van Egypte of was het Babylon? Hoe dan ook, de man heeft heel wat mensen op een zeer aangename manier vermaakt in hun jongemensenleven. Dat alleen al verdient ons aller respect. Ondertussen denk ik ook terug aan mijn opa en oma in een kleine provinciestad. De "bouillonsoep" die ik nooit meer zo lekker heb gegeten. De obligate kip met kroketjes en abrikozen. De "Saint-Honorétaart" als dessert. Een kindje vangt indrukken op aan een grote tafel. De schilderijen kijken van alle kanten op haar neer. Mijn huishouden is er één van Jan Steen. Ik weet nooit wie hier exact onder mijn dak zal slapen. Jonge mensen houden er andere standaarden op na. Maar goed, volgend jaar zijn er twee op kot. Loslaten was nog nooit zo gemakkelijk. Aan het hekken van de GB staan stakerspiketten. Ze staken tot maandag : strakke lijn volgen. Mijn medeleven krijgen ze alvast. Als ze ergens herbeginnen, is het meestal tegen een minimumloon. Wie stopt de crisis? Ik begin er mee... Dus, lieve mensen, denk aan hele goede dingen. Alsof we in luilekkerland leven. De min 200 op mijn rekening wordt + 20000. Efkes dromen mag effenaf... De norse blikken worden leuke blikken. Iedereen lacht, iedereen is blij, want Nonkel Bob is er nog steeds bij....
Noot : ik heb de blog ondergebracht in de categorie filosofie. Spinnen en spinsels is ook wat filosoferen.
Latente griep onder de leden. Toch gaan werken ondanks het misselijkheidsgevoel. Net alsof ik zwanger ben van mijn eerste kind nu 19 jaar geleden of net zoals ik wagenziekte had als kind. Een hoogsensitief kind - toen bestond die term nog niet. Misschien maar goed ook, want wie weet waar ik dan beland zou zijn... Het economisch klimaat in België is even troosteloos als het weer, ronduit slecht dus, zeker nu ze de hakbijl zetten in Carrefour, een winkel die altijd nog wat luxueus oogde en toch wat deed dromen van dit of dat. Ik herinner me dat ik interims deed en met de sinterklaascheques van mijn gulle werkgever de goede heilige Sint betaalde om cadeautjes te brengen voor de kinderen. Het zal nostalgie worden naar betere tijden. Zelf kan ik, beste mensen, de boel niet oplossen, want ik trek welgeteld 33 euro netto per dag en heb geen gemakkelijke job voor een halftime. In de boekjes klinkt het altijd zo mooi... "Kan jij zingen?" vraagt een jongen mij. Ik antwoord : "Niet goed genoeg..." "Je moet limoen drinken, dat is goed voor de stem..." "Met mijn stem is er niets mis, ik heb een heldere stem, maar ik heb moeite met het vinden van de juiste frequentie, als ik zing. Ik kan niet alle gevoelens uitdrukken die ik zou willen uitdrukken, als ik zing breng ik een ruwe blauwdruk voort van hetgeen ik zou willen voortbrengen, geen verfijnd resultaat, kortom, it's not my cup of tea gelijk tekenen. Met tekenen heb ik dat probleem niet..." Hij is blij met mijn antwoord en laat me beetje bij beetje toe in zijn wereld en ik ontdek een zeer verstandig persoon die in sommige zaken wat zonderling uit de hoek komt. Schuiven opentrekken. Sommige mensen zitten niet op hun juiste plek in het onderwijs maar wie ben ik? Een minimumloontrekster. Het is dat of het gestalk van rva en consoorten. Van die laatste categorie ben ik - voorlopig - verlost. "Begrijp je de tekst van mijn Spaanse song?" zegt hij nog. Ik vang hier en daar woorden op maar vertalen gaat me beter af want dan heb ik greep op de context en de tekst. "Worde gij ni gaga van altijd dazelfste lieke te horen?" zegt mijn collega tegen de jongen. Maar de jongen vindt het een leuk liedje en het helpt hem waarschijnlijk door de mindere dagmomenten heen. Als een soort susser, een constante. De coca van den aldi hielp me boven mijn misselijkheid heen. Lang leve de Maya's.
"Mevrouw, wilde gij geen bloempotje kopen, 't is voor Haïti..." "'k Heb al gegeven via 't school. En anders graag maar mijn inkomen is nogal beperkt momenteel..." "Ah, ja, 'k zie het..." Ze is een flinke dame die op een strandstoel neerzit in de gang van de bib. Heel sympathiek. Een paar zinnen werden een babbel. Ze moet rondkomen met 750 euro invaliditeit en haar man trekt 950 euro voor een halftime. Ik zeg dat ik nog minder verdien, mijn partner wel iets meer en dat ik een systeem heb uitgedokterd. Ja, ik ben niet voor niets de mama van een toekomstige ingenieur. Het systeem is als volgt : je verdient weinig, zoniet de helft van een deftig loon. Wel, je moet je levensstijl aanpassen. 1 dag op 2 douchen, 1 dag op 2 wassen aan de lavabo, 1 dag op 2 warm eten, 1 dag op 2 boterhammetjes. Ze moet lachen en ik ook. "Ach, we kunnen zagen zoveel we willen, de situatie is wat ze is..." zeg ik nog ten afscheid. Weliswaar kocht ik geen bloempotje. Bij de lokale Leonidaswinkel wissel ik een briefje van 10 euro tegen 2 briefjes van 5 euro. De verkoopsters - overigens charmant zonder kapsones - doen het zonder morren. Ik wacht even mijn beurt af, er is trouwens niemand in de winkel behalve een Fransman en ikzelf. Heerlijke, heerlijke Fransmannen. Een vleugje Parijs. Zijn dochter woonde in de buurt La Salpêtrière en verplaatste zich per scooter. De metro is zó gevaarlijk 's avonds. Ze studeerde "ortophonie". Hij vindt Parijs druk, druk, druk en woont nu in Bretagne. "C'est une si belle ville..." Ik zie mijn jongste dochter voor het raam van de winkel staan. Ik noem haar mijn "Parisienne..." Ze dweept met mode en met Chanel. Ze wil nu leren naaien. Voor mij is mode "kunst", mama... De dag eindigt in de stoel van de orthodontiste... waar mijn jongste dochter zich lang uitstrekt. De behandeling is bijna ten einde. "Comme cela, vous ne devez plus payer trop longtemps," zegt de orthodontiste. Ik ben wel 50 euro armer. Gelukkig is mijn huisdokter goedkoper. Morgen derde boost vaccin baarmoederhalskanker voor de oudste dochter. Mijn zoon is ver-weg. Hij heeft het er nog goed van afgebracht met zijn examens. Hij heeft een nieuwe vriendschap. Ze kan koken, ze kan vanalles... Ik laat hem doen. Ben blij dat hij een toffe vriendin heeft bij wie hij soms op kot kan logeren. Hij doet zijn studie graag en heeft veel ruimtelijk inzicht in de leerstof. Ik zie hem als kleuter nog piratenboten ineenflansen. Vlugge vingertjes. Bij Paris... koop ik parfum met 40% korting. Eén of andere actie van een krant. Mijn oudste dochter betaalt. Ze houdt van luxe. Ik houd van gratis parfums uitproberen bij Yves R.
Moke diept uit één of andere kast warme sneeuwboots op van eeuwen geleden. "Schatje, hiermee zullen je poezewoefkes (voeten) warm hebben..." Mijn eerste gedacht : zijn ze nog in... zijn ze niet teveel passé??? Maar neen hoor, ze ogen prachtig. Witte stevige zool (niet al te plat made in ...), flashy paars met een klein groen flashy lijntje en een groene lijn bovenaan. Binnenin echte warme wol. De kwaliteit is ook uitstekend. Niemand keek me vreemd aan op straat... en in een spiegel zag ik een sportieve reflectie van mezelf. Ze zijn 20 jaar oud maar in prima staat. Op de zool onderaan staat Canada's Vacationlands. Plus : made in Italy nota bene. Aandeelhouders, kapitalisten, massaconsumptie, lageloontoestanden, ik protesteer... Ik wil terug kwaliteit voor 1200 Belgische franken. Net zoals vroeger. Nu 30 euro maar die euro's zijn zoveel minder waard. Zeggen dat ik vertalingen heb gemaakt (lees mijn brood verdiend) door mee te doen aan die evolutie. Enfin, ik zal het een klein beetje goed maken door appel- en abrikozengozetten te maken. L'artisanat, het betere handwerk, textielwerk... Mijn collega vraagt of ik zijn huisje aan zee wil huren voor een redelijk lage prijs. "Neen, zelfs dat kan er niet af," zeg ik koppig, denkend aan de berg facturen die we net betaald hebben, de studiereizen van de kinderen, de belastingen, het kadaster dat weer de hoogte in zal schieten. Eigenlijk wil ik het volgende week (1 week vakantie jochei) vooral rustig houden en niet te vroeg opstaan. Ik moet mijn zoon wel wakker maken voor zijn cursussen aan de univ maar daarna kruip ik wellicht terug onder de wol. Kwestie van mijn batterijen op te laden om daarna terug om 4 uur (maandag) en 5 uur (andere dagen) op te staan. Toch een leuke tip : ik zag het Musée Magritte van buiten af en het oogt prachtig. De houten krattentuin op het Poelaertplein wordt afgebroken. Een kind vraagt me waar het naartoe gaat... "Waarschijnlijk naar een andere stad... Kunst wordt dan in een andere stad opgezet en zo blijft kunst beweeglijk." Aan de oudste jongen toon ik het monument van de gesneuvelden 1914-1918 en 1940-1945. "Jongens van jouw leeftijd stierven aan het front... Miljoenen Europeanen (men gaf hen cocaïne om de zaak aan te kunnen?)." Zijn interesse is opgewakkerd. Vredelievend als hij is denkt hij een minuut later aan "romance" in zijn leven. "Dat zal wel komen," zeg ik, "als je een leuke meid (het is een Hollander) ontmoet..." "Verliefd, kriebels in de buik, en nog zoveel meer..." Het moet gezegd - ik deel graag wat wijsheid met de jeugd. Wijsheid? Veeleer ervaring. Jonge mensen zijn als rozen waarvan de blaadjes nog moeten openspringen.
Moke en ik wandelen naar de winkel waar de cursussen voor het tweede semester verkocht worden. Kwestie van zoonlief wat te helpen. Een dame en heer wandelen ons voorbij. "Ken ik u? O nee, ik heb me vergist..." zegt de dame tegen mij. "In welke sector bent u dan actief?" vraag ik immer nieuwsgierig als ik ben. "Derde jaar psychologie..." "Neen, dat volg ik niet..." Ik knik vriendelijk goedendag en we stappen voort. De vorige dag was ik ook al eens langsgeweest. Mijn dochter wil volgend jaar op kot en mijn zoon ook. Hoe ik de ganse zaak financieel zal beredderen, weet ik nog niet maar vooral mijn dochter hunkert ernaar om wat op eigen benen te staan. "Mama, je krijgt tranen in je ogen... mama, je wil me niet loslaten..." Moke en ik komen veel jong volk tegen op de campus maar ook oudere mensen die cursussen volgen op de universiteit. Het is nooit te laat om te leren, nietwaar? Hoe mijn zoon het gefikst heeft, weet ik niet, maar hij is op een heel moeilijk vak geslaagd. Ondanks de ongevalperikelen. Op het werk worden mijn zenuwen wat op de proef gesteld. Onenigheid tussen twee mensen. Ik als buffer ertussen. Wikken, wegen, diplomatisch handelen. Het weekend is een bevrijding voor mij. La libération. Mijn gedachten dwalen af naar Gainsbourg die plots weer hot is. En Jane Birkin natuurlijk. Fantaseren over een blote bast aan een piano en netkousen. Het zou een mooie tekening opleveren. Vannacht wil de jeugd weer op stap. Hier in huis. Ik herken mezelf in hen. Toen ik jong was. Het meisje van toen op de campus, is een vrouw geworden met heel wat levenservaring.
Vrijdagnacht had ik een wonderlijke droom. Ik droomde dat ik mijn zus terugzag die bij de geboorte overleden is. Ze is drie aardse jaren jonger dan mij, dus nu 43 in aardse taal. Vraag me niet hoe, maar ik herkende haar meteen. Ze vroeg om aan mama te melden dat ze haar graag ziet. Heel vreemd. Het klikt ontzettend goed tussen ons. Waar ze ook is,... sommigen noemen het de hemel, anderen een parallelle wereld, ze stelt het heel goed. Ze woont in een zelfingericht boerderijtje met 4 landschappen aan elke hoek van de boerderij. Een strand met zicht op zee, bergen, weiden, een dorp. Het leek allemaal echt maar uiteraard woont ze wèl in een andere dimensie dan de mijne. Ze houdt zielsveel van mij èn van de kinderen. Op een soort flinterdun tv-scherm kan ze ons volgen. Nu weet ik waar ik steeds de kracht vandaan haalde wanneer ik het héél druk had met de kinderen. Ze heeft me altijd goed geholpen en ik was me er niet van bewust. Het is niet zo dat ik haar hier bijvoorbeeld kan zien. Ik ben dus niet schizofreen. Ik zie geen dingen die er niet zijn wanneer ik wakker ben. Ik zie haar vanuit het hart en wanneer ik slaap. Ze is rustiger dan mij, zeker geen chaoot. Ze houdt van haar spring-in-'t-veldzusje. Van haar neef, van haar nichtjes. Ze vindt Moke ook best ok. In tegenstelling tot mij (die lange haren draag, zo van lang, langer, langst maar nu niet meer al tè lang vanwege het feit dat ik niet piep meer ben), draagt ze kortere haren. Ze heeft ook geen sluikhaar zoals mij. Haar ogen zijn helder met héél véél licht in. Ze zegt dat ik hypersensitief ben en het is zo dat ik de dingen haarfijn aanvoel. Het heeft echter lang geduurd eer ik haar tot mijn leven heb toegelaten. Hoewel ze er steeds was. Ik heb de boodschap aan mijn moeder overgebracht en die was er heel blij mee. Zeg aan mama dat ik haar graag zie. Bij de geboorte had ze een hartafwijking of zoiets. Ze is gestorven bij de geboorte. Voortaan krijgt E L S een plaats in mijn leven. Een ereplaats. Ik ben ook van plan meer met haar te spreken. Vanuit het hart uiteraard. Het is niet zo dat ik in mezelf zou beginnen praten of zo. 's Nachts - als ik slaap - komen we elkaar tegen. Love you, dear sister of mine. You saved our lives many times... Zie ook trauma 1, trauma 2 en trauma 3 (blog van 7/1/2010) en ook 2 ongelukken met de fiets waarbij ik op het nippertje aan de dood ontsnapte. BTW : ik moet dringend een fietshelm kopen in de Carnavalvakantie.
en veel, heel veel regen gezien. Carnavalwinkels bezocht voor mijn oudste dochter, wat noodzakelijke spullen gekocht. Uiteraard, met de knip op het budget. Zelfs het ongeval liet zijn sporen na, sommige dingen worden niet vergoed door de mutualiteit en verzekeringen kunnen lang, heel lang duren. Maar goed, hij was niet zwaargewond, dus de kosten vielen nog mee. In de bus wil iemand me aanspreken. Een man waaraan je ziet dat hij veel te lang alleen geweest is. "Die betogingen halen toch niks uit," zegt hij. Ik heb geen zin om een gesprek aan te knopen, beaam zijn woorden voluit, knik ja en stap vliegensvlug af. Vanavond met mijn zoon gebeld. "Hoe was het examen?" "Erover," denk ik. Geslaagd dus, althans wat dit ene examen betreft want het ongeval heeft zo zijn gevolgen gehad op het verloop van de examens. ( zie ongeval van 31/12/2009... Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Achteraf had mijn zoon wel een nierkneuzing, bloed in de urine, een lichte hersenschudding, pijn in de onderrug, oorsuizingen. Voorlopig heeft hij enkel nog geruis in het oor op sommige momenten.) Hij was op weg naar zijn vriend (de zwaargewonde jongen wiens ruggenmerg door de nekbreuk beschadigd is), die inmiddels in een soort revalidatiecentrum verblijft. Heavy- denk ik dan - maar ook mooi dat hij zijn vriend opzoekt. Maar ze waren vroeger al vrienden, ze zullen wellicht altijd vrienden blijven. Een vriend blijft een vriend, een echte vriend toch, ook al wijzigen de omstandigheden. Bij deze schieten de tranen me weer in de ogen. Gevoel overheerst. Binnen 100 jaren kan men misschien via stamcelonderzoek het ruggenmerg regenereren. Voorlopig is de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd. Al hoop ik altijd op een mirakel. Blijven vertrouwen is de boodschap. FUCKING 31/12/2009!
- zei mijn collega tegen mij. En hij had alles, geld, een carrière, een vrouw... Toch sloeg hij de hand aan zichzelf. "Wette wadakik zou doen?" zei ik tegen mijn collega op een ontieglijk vroeg uur. "Neje..." "Oitgaan, mij amuseren, geld opdoen, veul geld opdoen, alles doen wa 'k wil, alles wa'k ooit nog zou willen doen in een keujt (kort) moment doen." Ik blies hem even van zijn sokkel. Neen, de eerstvolgende periode is dit nog niet aan de orde.
De zigeunerjongen komt al dagen niet naar school. Hier zijn diplomatische poezenstapjes vereist. Het onderwijs zou meer open moeten staan voor dergelijke mensen. Maar dat is een persoonlijke opvatting. Sommigen (leren) leven zonder de boeken, leren het leven kennen zonder boeken. Maar zitten er ten volle in. Vanwege het overleven. Hoe jong ze ook zijn. Er zijn weer wat schellen van mijn ogen gevallen. Op tocht doorheen Etterbeek kijken twee jonge studenten ons aan. Ik moet onverwijld aan mijn zoon denken. Die nog een paar examens moet afleggen. Ik geloof in hem, nu nog meer dan vroeger. Hij geraakt er wel, vroeg of laat. Ooit kende ik een jongen die geneeskunde studeerde, hij deed er jaren over en is toch ook dokter geworden. Het volstaat vertrouwen te hebben. Zoals mijn jongste dochter die uitgekozen werd (samen met nog een paar anderen) om ergens te lande te gaan spreken. Ze kan niet alleen goed om met taal, ze heeft de uitstraling (vooral zelfvertrouwen) erbij. Ik was altijd eerder een chaosmens. Vandaar mijn romaneske avonturen als draad doorheen mijn leven. Waarvan ik jullie graag deelgenoot maak.
Ons gesprek dwaalt af naar de vijf fietsen die bij hem gestolen werden alsook naar de auto die gestolen werd en waarmee een hold-up werd gepleegd. "'t Is wejal ne vreumde," zegt hij nog. Ik zeg dat ik niets tegen die mensen heb of ze nu blank, rood, wit of zwart zijn. "A ge ni bestolen werd, kunde da ni wejte..." klinkt het eerlijk en verongelijkt. Ik antwoord dat mijn ouders ook bestolen werden, nu ja, door een tiep in een wit maatpak en van onbestemde afkomst. Overigens werden al de gepensioneerden in die straat bestolen. "Ik heb niks tegen die mensen," antwoord ik nog. "Maar, ze mogen iedereen in België van gelijk welke afkomst wel op gelijke voet behandelen..." vervolg ik. Denkend aan het feit dat de ene gestalkt wordt door RVA en consoorten, zich telkens de benen van het lijf klust, terwijl anderen profiteren. Er fier over zijn dat ze kunnen profiteren en er nog mee uitpakken ook. Maar dat is een discours sans fin, daar waag ik me niet meer aan,... op het gevaar af als een verzuurde madam te klinken. Eigenlijk kan het mij allemaal geen reet meer schelen. De ganse politiek. Wat ik vaststel op mijn tochten doorheen de Brusselse gemeenten, is dat Brussel overwegend franstalig is, gekleurd (allochtoon) en voor een groot deel arm in sommige wijken. Niet te verwonderen dat de Parti Socialiste hier de plak zwaait. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik zwem daar overal tussenin. Begrijp alle situaties maar geef me niet helemaal. Ik geef me maar voor de helft. Je moet altijd een deeltje voor jezelf bewaren en dat is beter ook. Niemand is gebaat met leeggezogen mensen. Het is als een spektakel waarvan ik deel uitmaak, waarin ik een niet onverdienstelijke rol speel. Hij weet nog altijd niet dat mijn partner Moke heet en ik weet niet of ik hem dat wel wil zeggen. Hij weet wel dat ik niet getrouwd ben. "Mjaa, ik heb het niet zo met papiertjes, feesten en al die toestanden," zeg ik nog. Diep in mij weet ik dat Moke de zegen had van die van hierboven. Dat we moesten samenkomen... Het was al heel lang beslist. Pour le meilleur et pour le pire.
heeft me momenteel verjaagd naar een witte kartonnen doos waarin ik me het liefst verschans om van al de deining af te zijn. De dame van de verzekeringen aan de lijn ivm het ongeval van mijn zoon. Ik stuur alles op. Zeg ik. Gelaten. Kopijtjes en nog eens kopijtjes. Gelukkig zijn er voorlopig geen blijvende letsels voor hem. Hoop ik samen met de dame aan de lijn. Mijn zoon blokt en bezoekt tussendoor zijn zwaargewonde vriend en legt tussendoor examens af. Sommige examens wellicht opnieuw in tweede zit. Mentaal heeft hij de draad goed heropgenomen. En ik samen met hem; We moeten er allen samen door. Een juridische kwestie van vroeger sleept aan bij advocaten en het vredegerecht. Ik moet weer eens 200 euro ophoesten. De rekening kan niet volgen en de kredietkaarten worden weer opgesoupeerd. Mijn leven baadt in mist. De job vraagt veel energie en moest ik geen goede actrice zijn (of ben ik schizofreen?), ik zou het bijltje al lang hebben neergelegd. Maar ik kan mezelf goed opdelen : een stukje hier geven, een stukje daar geven. Onbezorgd leven is momenteel veraf. Toch één lichtpuntje : een fantastisch fresco dat mijn morgenden opvrolijkt. Een fresco van meer dan waarschijnlijk Judith Van Istendael (dochter van de welbekende schrijver en Europese hoogheid Geert Van Istendael) in vermoedelijk Sint-Joost-ten-Noode. Een stripachtig fresco. Zuiders mooi. Of kunst aan het Justitiepaleis. Een soort kistentuin. Ik maak mijn collega warm voor beweeglijke kunst. Den Albert. Not the king, of course.
Een nieuwe jobinvulling. 1 van de jonge mensen woont in een woonwagen samen met zijn familie met nog andere families op een woonwagenterrein. Zigeuners? Gens du voyage? Ik heb er het raden naar. 1 ding is zeker, de opa heeft er heel veel te zeggen. De band tussen de familieleden is sterk en de jongen gaat niet graag naar school. Maar zijn leven is al zo vol,... hij helpt thuis mee. Het woonwagenterrein is prachtig in de witte sneeuw. Heel landelijk, heel anders, heel "plekje ver-weg". Het staat me toe wat afstand te nemen van het voorbije "ongeval". "Die mensen zijn op hun eigen," zegt iemand. "Als ze maar gelukkig zijn,..." repliceer ik en dat zijn ze, zeker weten.
Op persoonlijk vlak betekende het ongeval het derde trauma in mijn leven. Trauma 1 : als achtjarige kreeg mijn moeder meningitis, zweefde tussen leven en dood, coma, klinisch dood, enfin, uiteindelijk toch op wonderbare wijze uit de dood verrezen. Mirakels, ze bestaan. Ze kwam terug in orde behalve het feit dat ze 3/4 doof is aan één kant.
Trauma 2 : mijn jongste was net drie maanden, toen mijn partner een geperforeerde maagzweer kreeg, bijna 4 liter bloed verloor, bijna dood was en er toch is doorgekomen. Heb toen heel snel moeten handelen voor een ziekenwagen.
Trauma 3 : oudejaarsnacht - nieuwjaarsnacht. 5 jonge mensen, niets gedronken, weinig verkeer op de baan, het is nog heel vroeg, rond middernacht, aangereden in een draaiing op een slecht verlichte weg. Mijn zoon zit vooraan naast de chauffeur, de slag gebeurt vlak achter zijn rug, de auto rijdt in in de rechterzijde achteraan, mijn zoon moet gelukkig zijn hoofd gedraaid hebben zodat de airbag bescherming bood en hij niet zwaargewond werd. Komt ervan af met een gekneusde nier, een hersenschudding, oorsuizingen vanwege de knal van de airbag. Ontsnapt aan de dood. Achterin : 3 passagiers waaronder 2 zeer zwaargewonden. Heavy op mentaal vlak. Maar goed, ze hadden ook dood kunnen zijn. Ik brand kaarsen (elke dag) voor een positieve afloop ondanks de zware omstandigheden. Zal dit blijven doen, zolang het nodig is.
Voortaan leef ik elke dag alsof het de laatste is. Meer intens.
Korte nachten. Vanwege het ziekenhuisverhaal. Gisterenavond. Toch één gerustelling : geen ernstige trauma's aan de organen. Wel, hetgeen ik al vermoedde (foei, betweter!!!), blauwe plekken op nier. Soort nierkneuzing dus. Hij zal moeten rusten. Voldoende drinken. Deze morgen de uroloog aan de lijn. Zal enige tijd nog antibiotica moeten nemen. Ook geen sport op dit moment. Voldoende rust. Liggen hoeft niet, zitten is ook ok. Vanwege de blok zal hij het sowieso rustig houden. Gisteren defileerde er veel jeugd in zijn kamer. Allemaal jonge mensen. Deelt de kamer met een andere mijnheer. Uiteraard, we zijn niet "rijk" zoals u al weet. Was een hele vriendelijke mijnheer. Het stoorde hem niet dat er zoveel mensen langskwamen. Moke en ik verontschuldigden ons voor het lawaai. De man zei ons vriendelijk goedendag 's avonds. Moderne kamers. Mijn zoon had zijn eten maar half opgegeten maar de sandwiches van zijn zussen smaakten wel. Vlug naar de balie voor een login en password. Zodat hij zijn laptop kon gebruiken. In de gang huilde een madammeke : 'K wil nor ois, (ik wil naar huis), 'k wil nor ois... Een kreet die niet te stuiten viel. Straks mag hij naar huis. Ik zal mijn "gast" eens goed soigneren. Ben zo blij dat hij leeft. Anders zou hij voorgoed 18 gebleven zijn.
