Eureka.
Vond dit een leuk bijvoegsel voor de titel.
Aanleiding was een uitnodiging voor een feestje in en na het werk.
Of ik er ook bij wou zijn?
Kon moeilijk neen zeggen want de anderen van de directe ploeg waren reeds huiswaarts.
Het ging van "Brusselaars zijn gemakkelijke mensen en het feit dat ik één van de enige oude Belgen op de werkvloer was". Exotische omgeving. Zelfs de lieve "causeur" bleek Franse roots te hebben.
Yep, de bananen van Kongo hebben gesmaakt (geflambeerde bananen) en de Marokkaanse kippepasteitjes evenzeer. Een dame zei dat ze geen witte wijn dronk in een halal-omgeving maar ik liet het niet aan mijn hart komen en dronk een glaasje witte wijn. That is me. Ik doe mijn ding in een wereld waar ieder zijn ding doet. Daarom hoor ik nergens en overal bij. De vingers beginnen te kriebelen om weer wat aan kunst te doen, om de "indrukken" die ik opdoe te verteren. Zoals jullie reeds weten, ben ik "impressionabel".
Gisteren begon ik bijna te dansen in de stad toen ik de file deed in Bershka.
Opzwepend technoritme.
"Mama, met dit zou je mooi staan en doe dat aan..."
"Jaja, 't is al goed, maar ik kies zelf wel wat ik aandoe."
Tosca heeft dringend nood aan wat buitenlucht die ze vandaag zal opsnuiven.

24-02-2008 om 11:43 geschreven door tosca  

zei de "causeur" en hij maakte een buiging.
Best leuk, zo'n mooiprater.
"Mensen geven elkaar te weinig complimentjes", zei hij.
Ik laat hem maar praten en speel het spel mee.
"Hoe was de wintersportvakantie? Leuk zeker?"
"Ik was ziek..."
Nooit vertrouwen op een eerste indruk. Niets is wat het lijkt.
Soms - als ik mijn geschriften herlees - lijkt het alsof ik tril van poëzie.
Maar ik ben zo down to earth als wat.
En sociaal...
Dus geen einzelgänger.
Of, hoe schijn bedriegt.

21-02-2008 om 22:28 geschreven door tosca  

Ik weet het niet.
Het is sterker dan mezelf.
Het is een vorm van communiceren.
Dingen op een rijtje zetten.
De ene dag is de verpakking mooier dan de andere.
Er zijn massa's linten rond.
Ik heb iets met linten.
En met labyrinthen.
En met Marylyns.
Marylyns als marshmallows.
Ze vrijden vijf minuten op een parking.
De bazin vroeg waar ze bleef.
Leugens om bestwil.
Er was iets met de school van de kleinste.
Marylyn in Djerba.
Marylyn bijt in de dag.
Krullen als een Marylyn.
Groot en welgevormd.
Rubens is te vroeg geboren.
Of ik kon helpen
met vertalen?
Vergeet de taal nou
Blijf jezelf
Marylyn
als marshmallow.
Zo zijn er duizenden fragmenten.
Hoe ik zo kalm kan zijn?
Ik zou het zelf niet weten.

20-02-2008 om 10:50 geschreven door tosca  

19-02-2008 om 11:12 geschreven door tosca  

Op het werk barst één van mijn collega's in snikken uit. Gezien ik er 's morgens niet ben, kende ik de voorgeschiedenis niet. Wat te doen? Ik probeer haar te sussen, bied zakdoeken aan, een andere collega verwittigt de verantwoordelijke. Ze is nog maar 4 maanden of 5 maanden geleden bevallen van een tweede kindje en ze is freel en fragiel. Ik begrijp dat wel. Mensen onderschatten soms het werk van de bevalling en van de zwangerschap en de maanden achteraf. Dit vergt allemaal veel van een vrouw. Of van haar lichaam. Tenzij ze de ganse tijd kan rusten natuurlijk. Of veel hulp heeft.  
Naast mij is het frele oude dametje ziek. "Ze wil niets eten," zeurt haar man. Dageraad (mijn partner) ziet dat de fles cognac naast haar bed ligt. Haar man bereidt soepen die ze met moeite opdrinkt. We bieden hen aan haar naar het ziekenhuis te brengen maar ze wil niet. Haar man heeft tranen in zijn ogen en ik begrijp het allemaal, maar kan niet meer doen dan hen af en toe wat eten te brengen. Ze is vierentachtig, hij is zes of zeven jaar jonger en veel kwieker. Op die leeftijd telt elk jaar waarschijnlijk.
Met mij gaat het "berekend" goed. Ik heb op dit ogenblik een goede controle over mijn leven, hoewel men niet alles kan plannen. Soms gebeuren er onvoorziene dingen en in een gezin met vijf is die factor maal vijf vermenigvuldigd. Alles bolt gemoedelijk verder. Ik werk maar behoud toch nog wat vrijheid, omdat ik 's morgens vrij ben. Na het weekend ligt het huis er soms bij alsof er een aardbeving heeft plaatsgegrepen. Terwijl ik de rommel opraap, denk ik aan mijn schatten.  
"C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante." (Antoine De Saint-Exupéry)
Dat gaat voor allerlei zaken in het leven op. Ook voor de dwazigheden die men heeft begaan. Men is achteraf niet meer hetzelfde dan voordien. Het tikkeltje meer (bewustzijn). Sorry voor het niet luchtige intermezzo maar af en toe mag dat wel eens. Filosoferen. Op een moonday. Het is overigens volle maan, niet?

18-02-2008 om 20:09 geschreven door tosca