|
Ik (eeuwige optimist tot in de kist) zie het door werkomstandigheden even allemaal niet zo goed meer zitten.
Hoe moet het verder?
Sauve qui peut.
Dit is een brug te ver.
Folks, ik denk dat ik weeral andere horizonten moet opzoeken.
Toch is het hartverwarmend te beseffen dat er toch nog een enthousiast lezerspubliek is van deze blog.
Alvast één constante.
Ik heb hele fijne kinderen, wat eigenzinnig maar toch fantastisch. Originele en warme persoonlijkheden.
Een hele lieve lieve man wiens verliefdheid op mij ik nooit zal kunnen evenaren.
Hij weet dit maar ik verwen hem op de manier die ik het beste kan en hij is zo toch niet ontevreden.
Meer kan ik niet doen, ik heb mezelf ook niet gemaakt.
So far, alles peis en vree maar de job....
Waarom val ik altijd op de slechtste jobs?
Mijn psychiatrische kennis is weerom wat groter geworden.
Koppel een excentrieke persoonlijkheid aan een koppige trouwe persoonlijkheid en aan een zeer idealistische persoonlijkheid en je hebt mij.
Ik zal nooit buigen voor iemand.
Zeker weten.
Dus, hop op zoek naar betere horizonten.
Dit jaar ben ik vele keren opgegeten.
Als een lief onschuldig schaapje.
Het is tijd dat ik weer tot leven kom.
Schulden of niet, ik weet niet of ik nog "sous-métiers" wil doen.
Ik heb mijn trots, see....
Maar, lieve lezers, deze madam is superstrong.
Ze voelt zich wel wat alleen.
Ondanks al de lieve zielen om haar heen.
Zo tof, zo zwartharig en zo alleen...
Maar ik kan het aan, hoor, want ik weet dat weinigen mij daarin kunnen volgen.
Eli zou het misschien begrijpen.
Een ex uit lang vervlogen tijden.
Moke wil het niet zien en ik wil het hem niet aandoen.
Hij wil alleen maar knuffels en die gun ik hem.
Hij geeft me al zo veel.
Et puis, la simplicité, cela rassure...
Die vind ik bij Moke.
15-12-2009 om 20:31
geschreven door tosca 
|
