|
Iemand zei ooit dat ik mediumnieke eigenschappen heb.
Ik weet het niet zeker maar ik laat de dingen tot mij komen.
Vannacht droomde ik van Michel, een buddy die helaas veel te jong gestorven is.
Ik hang aan één van zijn muren in zijn pyreneeënachtige stulpje in de hemel.
Hij portretteerde mij als de eeuwige studente met squawlang haar.
Afhankelijk van het seizoen draag ik andere outfits maar ik heb steeds een boek in mijn handen.
De eeuwige studente.
Een andere vriendin van hem - zijn buurvrouw - staat geportretteerd als een hele mooie dame met elke dag een ander kleedje - afhankelijk van het seizoen. Hij was - denk ik - stiekem verliefd op haar.
Maar zijn grote liefde Chantal staat geportretteerd in zijn "rust"kamer.
Ze draagt hele fijne gewaden en meestal in het zwart.
Ze ziet er nog freler en bleker uit dan ze al is.
Kortom, Michel staat niet stil - daar in de hemel.
Hij is superactief.
Hij schildert door middel van zijn geest.
Het is allemaal heel virtueel.
Hij heeft mij geportretteerd zoals hij me zag en ziet.
Als een studente.
Ik voel heel veel warmte en vriendschap uit het schilderij komen.
Ook droomde ik van onze pa.
"Ik kom van de vallei van de dood," zei hij en ging met andere mensen de trap op.
Hij droeg een glanzend zwart kostuum.
(Ja, sorry pa, dat ik weer niet bij je graf langskom maar ik heb het veel te druk. Jouw jongste heeft teveel shit in het leven momenteel. Waarschijnlijk heb ik een nieuwe job als inside sales executive maar het is niet van de poes. Het is muziek, weet je wel, muziek, kwestie van de juiste trilling te zoeken. Ach, pa, het leven is moeilijk voor mij op dit moment. Te moeilijk, mag ik wel zeggen).
De hiernavolgende tekst is afkomstig van mijn blog 2008, het jaar waarin Michel het tijdelijke voor het eeuwige inwisselde.
Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag.
Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen.
Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen.
Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest.
Deze nacht had ik een hele speciale droom.
Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open.
"Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..."
Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn.
"Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..."
Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht.
Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is.
"Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?"
"C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld.
Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans.
Chantal huilde in het keukentje.
"Michel, serre-la très très fort..."
Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen.
"Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe.
Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg.
"Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..."
"Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..."
Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.
13-02-2011 om 19:29
geschreven door tosca 
|
