|
De laatste tijd vind ik veel vreugde in kleine dingen. Heel erg uiteenlopende dingen weliswaar...
Naar het schijnt zou de woning van de overleden fietser uit de buurt overgekocht worden door zijn kleinzoon (21 of 22) met de hulp van zijn alleenstaande mama. Hopelijk komt het in orde. De andere tante en nonkel zullen ook nog hun deel van de erfenis moeten krijgen. Hoe dan ook, de woning blijft in de familie. Toen mijn kroost nog in de kinderwagen of ernaast wandelde, fietste deze jongen vaak op het voetpad. Een hele vriendelijke jongen die voor electrieker heeft gestudeerd. Charmante familie. Het leven is eigenlijk een continue flow.
Dan, die lieve sms'jes die mijn jongste me stuurt en die mijn hart verwarmen na een hektische dag.
Minou die deze morgen op mijn dakterras zat te wachten. Prachtige witte poes met madammenkuren.
Ons ma die zo kranig is voor haar zeventig jaren maar nu wel te horen kreeg dat haar schildklier niet goed werkt. Ze moet naar het schijnt af en toe een banaan eten ipv een boterham. Straks googlet deze dokter "Tournesol" naar info over schildklieractivatie op het internet. Naar mijn bescheiden mening kunnen bananen geen kwaad, ze zitten vol oligo-elementen.
Mijn plannen om mezelf op een nieuwe fiets te trakteren. Met mijn oude maar oerdegelijke fiets (zo worden ze niet meer gemaakt) durf ik niet echt naar het werk te rijden. Ik werk naast een sjiek hotel waar ik de fiets mag plaatsen in de fietsstallingen (akkoord van de kelners). Ik kan moeilijk mijn oude fiets een ganse dag laten staan naast dit poepsjiek hotel. Bovendien heeft mijn jongste dochter een fiets nodig. Al beweert ze dat ze met haar 1 meter 76 en later misschien 1 meter 80 een andere fiets nodig heeft dan haar mama van 1 meter 64 en een half. We zien wel.
Mijn franstalige collega (de collega die er al het langste werkt) die vindt dat ik steeds goedgemutst ben.
Dat is Honnepon (ikzelf dus) ten voeten uit. Een gelukkig kind dat de dag neemt zoals hij komt zonder al te veel zorgen en kommer en kwel. Vroeger was ik zo, als tiener. Ik hoop dat die tijd terugkomt en ja, blijkbaar wel...
De crèmes die ik kocht om mijn illusoire schoonheid terug te krijgen.
Een crème tegen walletjes, een crème voor gezichtsmaskers en een doodgewone maar naar het schijnt efficiënte dagcrème. Zeggen dat ik vroeger zo'n babyhuidje had. Maar ja, de tand des tijds... Enfin, het is misschien nog niet te laat. Ijdelheid der ijdelheden.
Jullie, die af en toe deze blog bezoeken en die ik niet ken. Wie weet wat voor schoon volk jullie zijn... Vrouwen en mannen.
Sommige dagen maken me echt gelukkig.
09-02-2008 om 22:04
geschreven door tosca 
|
