Het goede aan deze blog is dat deze blog authentiek is.
Ik schrijf niet om jan en alleman een plezier te doen, ik schrijf omdat ik de dingen zo ervaar.
Toen ik vorig jaar meer interactief was, hield ik me soms wat in. Voor de mensen. Men (zeker ik) zegt vlug iets verkeerd. Nu hou ik me dus niet meer in.
Ik doe mijn ding. Punt. Ik raakte heel wat mensen kwijt, het zij zo. Ik loop er ook niet achter.
Ik heb mezelf en mijn wereldje teruggevonden en ik ben zeer gelukkig. Wat wil je nog meer?
Deze mooie morgen werd ik halsoverkop gewekt door de verse koffie van Dageraad die in de keuken het ontbijt verzorgde voor mijn zoon en een vriend die was blijven overnachten. Ondanks hun late thuiskomst na een bowlingavond, waren ze al vroeg op de been om naar de gerenoveerde Carrefour te gaan. De eerste 100 klanten kregen een gratis dvd-speler. Ik zei tegen mijn zoon dat er waarschijnlijk niets van aan zou zijn maar hij bracht warempel een dvd-speler mee naar huis. Hij maakte kennis met de agressiviteit van de mensen, mens als wolf tussen wolven, afgunst, geduw, getrek enzovoort... Het is eigenlijk een goede ervaring.
Zou het er ook zo aan toe gaan in vluchtelingenkampen of als mensen honger hebben of als er oorlog is of...
Vragen tollen door mijn hoofd.
Normaal gezien zou ik vandaag naar Diksmuide zijn gegaan vanwege de Ijzerbedevaart.
Niet dat ik hou van wapperende vlaggen.
Eerder als respect voor voorouders die in de loopgraven hebben gevochten tijdens WO I, lakens 's nachts rond de lichamen gebonden vanwege de ratten en af en toe met de zorg voor gekwetste paarden.
Maar geen Diksmuide vandaag.
Mijn voorouders zouden zich omdraaien in hun graf.
Corruptie troef in dit land waar eerlijke werknemers gekl*t worden en anderen soms door fraude zomaar kunnen profiteren van een uitkering, terwijl ze nooit gewerkt hebben. Ik ontmoette verscheidene mensen die moeilijkheden hebben om hun rechten te bekomen, zelfs als ze gewerkt hebben. Arme gepensioneerden wachten het einde van de markt af om resten van fruit en groenten op te halen. Er zijn dus wel degelijk dingen die niet meer in de haak zitten.
Vandaag was het kermis in de gemeente maar meer dan geld voor smoutebollen heb ik niet uitgegeven.
De jeugd hier heeft andere interesses dan hun ma naar een kermis te vergezellen en zelf was ik aangetrokken door de gratis bloemententoonstelling in de kerk. Ik die anders zelden nog in kerken kom. De pimpelroze gladiolen staken de kroon af maar het moet gezegd, een bloemist was verantwoordelijk voor de schikking van de bloemen, dus een kennersfamilie.
Dageraad was vandaag een echte schat.
De jongen die bleef overnachten, zal van school veranderen en vergat de infomap van zijn nieuwe school bij ons thuis. Mijn zoon wou de map opsturen want de jongen woont tamelijk veraf maar Dageraad wou de map teruggeven aan de jongen. Het is een hele lieve jongen, die vriend van mijn zoon, maar nogal verstrooid.
Jonge mensen hebben ook zoveel om aan te denken.
Mijn dochter zei gisteren dat Dageraad en ik een mooi koppel vormen.
Ik denk dat ze vooral een goed koppel bedoelde.
We hebben verschillende achtergronden, religies en dergelijke en toch zijn we al zolang samen.
"Hij moet ook water in zijn wijn (munt in zijn muntthee) doen om jou te verdragen, mama; je hebt veel stemmingen, impulsies, dan wil je schrijven, dan weer tekenen, dan werk je hier, dan weer daar."
Ik denk dat we een goed koppel vormen vanwege de twilight zone.
Vele vrouwen bekeren zich tot de religie van hun partner. Ik niet.
Ik bleef op afstand.
Hij van zijn kant maakte ook kennis met een zoekende geest, een vrouw die zocht naar de zin van alles en uiteindelijk besefte dat er geen zin moet gezocht worden want alles is er. Gewoon wat drijven op de stroom en that's it. Dat op zich is al een hele kunst want meestal verzet een mens zich tegen de dingen. Ik geloof dus een beetje in de Grote Geest van de Indianen.
Dageraad en ikzelf vinden elkaar dus in de twilight zone, de zone waar we elk ons rugzakje met cultuur, tradities en de ganse reutemeteut afnemen, en elkaar vinden.
Denk nu niet dat het met alle andere andersgelovigen of mensen met andere tradities zou klikken.
C'est parce que c'est lui, parce que c'est moi...
We zijn allebei een beetje crazy in een al te dolle wereld. Daardoor valt het misschien niet op.

31-08-2008 om 17:42 geschreven door tosca  

De lokale Super GB kreeg het bezoek van een dief die de kassa bestolen heeft en een bediende van de supermarkt een flinke stoot in de borst gaf. Meer details weet ik er ook niet van, gezien ik later dan het gebeuren ben toegekomen en enkel op de parking moest zijn om mijn fiets weg te zetten alvorens een bezoek te brengen aan de bank.
"Ils veulent pas travailler, alors ils volent..." zegt een Brusselse madam tegen mij.
Haar zoon beaamt en breit er nog een historie aan.
"Pourvu qu'on le relâche pas trop vite," zeg ik om ook maar iets te zeggen.
Daarna merk ik de twee politiewagens op, zie ik de bediende die pijn heeft aan zijn borst en hartstreek en vraag ik of de ziekenwagen reeds werd opgebeld.
Ja dus.
Ik hoop dat de man in shock en met fysieke pijn er geen gevolgen van ondervindt.
In wat voor wereld leven we, denk ik naïef.
Tegen zo iets kan men niet op.
Hopelijk laat men die vent niet te vlug los.

28-08-2008 om 18:30 geschreven door tosca  

27-08-2008 om 21:02 geschreven door tosca  

stel ik dingen in vraag.
Voorbeeld : hoe lang denk ik nog te bloggen?
Het kan raar klinken maar ik denk nog heel lang.
Voor mij is dit een virtueel dagboek en respons is welkom maar hoeft niet zodanig.
Ik probeer me ook niet te veel aan te trekken van wat anderen over me denken.
Dat gaat ten koste van creativiteit.
Ik doe mijn ding, punt, voilà.
Met af en toe wat psychologie en filosofie achter de kiezen.
Mijn vogels zijn vandaag allemaal uitgevlogen.
Ze krijgen van mij een klerenbudget (schoenen incluis) en daarmee moeten ze het doen. Elk krijgt wel 170 euro maar dat is ook maar eenmaal per jaar. De rest (behalve een nieuw paar schoenen of laarzen doorheen het jaar) kopen ze met hun zakgeld.
De jongste is weg met een vriendin (opgehaald en gebracht door de pa van de vriendin), de tweede is naar de stad met vrienden en de oudste is net terug van een sportactiviteit in het park. Zelf deed ik vandaag al mijn boodschappen per fiets. Daarmee ben ik dan ook een goede vertegenwoordigster van de Brusselaars die per fiets naar de winkel gaan. Soms ga ik in twee keren omdat ik anders te zwaar geladen ben maar ik heb goede zakken aan mijn fiets. Het is een mechanische fiets, ik doe dus al het werk. Het is geen electrische fiets.
Nu ga ik me aan het knutselen zetten.
Maar eerst het avondeten bereiden voor de hongerige magen.
Ik hoorde iets over de Optimistenbond op de radio.
Ik doe mee, jullie ook?
Optimist
tot in de kist.

26-08-2008 om 17:36 geschreven door tosca  

Het jongste boek van de Belgische schrijfster Amélie Nothomb ligt zowaar in de rekken.
Le fait du prince.
Het is opnieuw een extravagant boek geworden, over een man die de identiteit overneemt van een andere man die in zijn salon gestorven is. De rest moet u zelf maar lezen maar u kunt ervan op aan dat het boek weer de originele extravagante toer opgaat. Waar blijft ze het halen? Eigenlijk is ze een veelschrijfster die al 23 jaren door de schrijfmicrobe gebeten is. Gelukkig voor de lezer. Dat wel.
Op de cover staat Amélie Nothomb in een pose gefotografeerd door topfotografen Pierres et Gilles.
Een beetje gelijk de valentijnskaarten uit het begin van de twintigste eeuw, als een vrouw met pijpekrullen, bloedrode lippen en bebloede vingertoppen, witte porseleinachtige huid met een heel mooie hoed - het moet gezegd. Ze kijkt naar boven alsof ze een verschijning heeft gezien. Ze staat vóór een kerkhof.
Autobiografisch in de roman zijn de musea en de champagne.
Als jong kind hield ze niet zo van musea, nu daarentegen wel.
Dom Perignon zou haar favoriete champagne zijn.
Amélie Nothomb heeft reeds 63 boeken geschreven waarvan er sommige in schuiven liggen.
Haar zus heeft alle werken gelezen.
Dit is haar 17de roman.
Ze kiest zelf welk boek uitgegeven wordt.
Haar boeken zijn als haar kinderen.
In een metrostation in Sint-Lambrechts-Woluwe (tijdens één of andere interim) heb ik haar eens gezien op de roltrap. Ze lijkt me een leuke vrouw met pit.
Ze zou afwisselend in Brussel en in Parijs wonen.

25-08-2008 om 00:00 geschreven door tosca