Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
26-04-2010
DRUKKER DAN DRUK
Allerdrukst. Ondanks het feit dat twee van mijn kinderen met de school op GWP zijn. Mijn zoon was ontgoocheld dat hij geen kot kon krijgen op de campus maar hij zit al in zijn eerste universiteitsjaar en dus komt hij niet op de eerste plaats op de prioriteitenlijst. Te laat aangevraagd dus. Maar goed, voor mijn dochter die volgend jaar aan hogere studies begint, lukte het wel om een kot op de campus te krijgen. Ik moest dus een tandje bijsteken en een kot helpen zoeken in de privésector en het is nog gelukt ook. Een hele lieve kotbazin bovendien en morgen mag ik het contract tekenen. Dit is een goede zaak - drong het tot me door. Netjes, modern en niet al te duur. Bovendien zit het ganse gebouw vol studenten. Het zal hier rustig worden volgend jaar, al heb ik natuurlijk nog altijd mijn jongste bij mij die in juli zestien wordt. Toch hebben de kinderen al laten weten vaak naar huis te komen. Ze zullen ook wel inzien dat het hier nog zo slecht niet is. Onder de vleugels van mama doetal. Gisteren had ik eindelijk wat tijd voor mezelf en kon ik een deel van het artiestenparcours meemaken. Guy de Simpele en zijn veelzijdige kunst kan me altijd wel bekoren. Vooral zijn film Kanalket is de moeite waard, ga hem zeker eens zien als hij in jullie cultureel centrum vertoond wordt. Ik mocht gisteren zelfs de danser die in de film meedanst, in levenden lijve ontmoeten. Uiteraard een lijf om u tegen te zeggen. Zie ook mijn recensie van 26/5/2008 :
In een zaaltje met een bont allegaartje van niet aftandse zetels en stoelen mochten we deze surrealistische, niet-alledaagse film aanschouwen. Een waar meesterwerk van eigen bodem onder de regie van Guy De Simpele, Jetse kunstenaar-duizendpoot, en met choreografie van Bakyt Baimyrzaev, een jonge beroepsdanser die een opleiding in Kirgizië genoot en voorstellingen bracht tijdens "Brugge 2002". Locatie : het nog meer surrealistische atelier 340 in Jette, een eigenzinnig museum van de moderne kunst onder de directie van de charmante mijnheer Wodek. Een kunstzinnig man met Poolse roots waarvan de naam doet denken aan Waldek uit de populaire serie "Thuis". Vooraleer de film begon brachten de Fanfakids mooie muziek op hun trommels en tambourines. Er werd ook doedelzak gespeeld door Dirk de Prins en dat bracht ons meteen in de stemming voor deze toch wel alternatieve film. De film gaat over "de ket" (kind van vluchtelingen), grootgebracht door de gemeenschap, school, werk, geld verdienen, vakantie, ontspanning, show, feest, romantiek, rust, dans en terugdenken aan het verleden met op het einde de omarming van het nieuwe leven of de jonge ket. De ket blijft door de jaren heen steeds in het geel (kanariegeel) gekleed. Zelfs de koets van de ket was geel. In de film zijn een paar pittige anecdotes zoals het gooien van de moederkoek in de kanaal vlak na de geboorte. Hierbij kleurt het kanaalwater rood. Vroeger werd dit vaak gedaan. Er zijn scènes die zich afspelen in de Regenboogschool, de schouwburg van de VCA, de inkomhallen van het Kaaitheater, de KVS-box, de Ancienne Belgique, het Klein Kasteeltje, de omgeving van het Saincteletteplein, het KBC-gebouw, de Citroën-garages. Het blijft allemaal op de huid zitten, zeker voor autochtone Brusselaars, vanwege de herkenbaarheid. De muziek van Guy De Simpele en Peter Boone dienen als basis voor deze dansfilm. De choreograaf Bakyt Baimyrzaev bereide de dansen voor. Helemaal op het einde van de film ziet de oude man van inmiddels 81 jaar een nieuwe ket in een gele box liggen, vlak naast het kanaal. Mooi hoe de realisateur Guy De Simpele de film inleidde met een romantisch breed uitlopend gedicht en de film beeindigde met een zelf gezongen lied en hij deed het niet slecht... We mochten de "Meester" zelf aanschouwen terwijl hij aan het werk was. Echte kunst (zoals hier) ligt trouwens in de eenvoud. De film was (denk ik) opgedragen aan zijn vader. In de film meende ik ook nog een dame uit de bib te herkennen, die me ooit tot een gedicht inspireerde vanwege haar eigen kledingsstijl en mooi evenwichtig gezicht, en die me ooit nog tot een tekening zal inspireren, zeker weten. Het lied op het einde van de film draagt de titel "Gewoon verder"
Over berg en dal Langs waters en zeeën Draaien als een Dansende vlinder Rond ieder ons hoofd Bewegen in de laatste stralen van de zon glinsters en flitsen van feestelijk vuur en massa's wapperende vlaggen en gordijnen rond ons hoofd
laat mij laat me niet alleen X2
we vliegen over berg en dal over velden en kanalen
laat mij laat me niet alleen X2
langs de rook op het water roeien we verder samen met de armen die we hebben laat me niet alleen dansen met buik en heupen bewegen in vertraagde beelden vol hoop kijken in het donker naar een belovende horizon ieder alleen en toch samen
laat me niet alleen X3 we gaan verder samen
we vliegen over wolken en ravijnen over golven en rivieren zeeën en woestijnen
laat me niet alleen we gaan verder samen
Peter Boone/Guy De Simpele
Guy De Simpele is dus helemaal niet zo simpel als zijn naam laat vermoeden. Een meerwaarde voor Jette en wie weet, de toekomstige Margritte.
Sommigen zeggen : "Armoede is relatief. Hier in ons land zijn de mensen nog altijd rijker dan in de derde wereld waar men één dollar per dag heeft." Ik zeg : "Armoede bestaat ook in een rijke wereld, in de hoofdstad van Europa." Nu, armoede is de situatie waarbij het inkomen ontoereikend is om een waardig leven te leiden. Om toch maar de illusie van een waardig leven in stand te houden, gaat men dan kredieten aan die op zijn minst de illusie van een waardig leven hoog houden. Ik heb een haat-liefdeverhouding met kredieten. Ze hebben me geholpen, maar de maandelijkse schuldenlast werd groter. Ik ben een atypisch geval want ik heb gestudeerd en werkte tijdens de vakanties vanaf mijn 16 jaar om de studies te betalen. Om de één of andere reden kregen mijn ouders geen studiebeurs. Momenteel werk ik al 24 jaar 1/2. Veelal langdurige interims, langdurige contracten. Ik heb steeds gewerkt maar werd ondanks dit alles steeds gestalkt en geviseerd door de RVA. Hoe mensen langdurig kunnen of mogen doppen, is mij een raadsel. Het interesseert me ook niet. Het grote probleem i.v.m. de huidige activeringspolitiek in de werkloosheid is dat mensen met de rug tegen de muur gedwongen worden om het even welke job in om het even welk precair statuut te aanvaarden. Bijvoorbeeld : ik zit momenteel vast in een halftijds contract dat afloopt einde juni. Ik word slechts de 7de of 8ste van de maand uitbetaald (uitzonderlijk de tiende) hetgeen rappelkosten van de facturen met zich meebrengt. Hoeveel trek ik : 891,24 euro bruto RSZ-aftrek : 116,49 euro Belastbaar : 774,75 euro, er gaat dus nog 87,78 euro af en er blijft slechts 687,97 euro over. Geen maaltijdcheques. Geen terugbetaling openbaar vervoer. U kunt dus begrijpen, beste mensen, dat ik sta te popelen om in juli of augustus terug voltijds te werken als interim met een brutoloon van 1800 euro en netto 1250 euro. Het probleem is wél dat de RVA me steeds stalkt tussen de interims door. Nochtans trek ik slechts een dop van 438 euro als ik dop vanwege het feit dat ik samenwonende ben. Vaak trek ik zelfs niets in de maand december, omdat de interim al vakantiegeld op voorhand uitbetaalde. Wat is het probleem in deze maatschappij? Wel simpelweg het feit dat men knabbelt aan het minimuminkomen. Gun iedereen alstublieft een menswaardig inkomen. Eyskens (vader of zoon, ik weet het niet meer zo zeker) zei ooit dat het beter en efficiënter was om aan heel veel mensen een beetje geld te vragen dan veel geld aan een weinig mensen. Nu, hoe moeten mensen in armoede overleven, want er moet ondertussen nog geleefd worden ook. Een eerste mogelijkheid is het hergroeperen van kredieten, zo betaalt men minder interesten. Zo geraakt men misschien ook ooit uit de rode cijfers. Een tweede mogelijkheid is om een beroep te doen op anderen. Heeft men geen recht op de Voedselbank, kan men misschien in de Kringloopwinkel terecht. Een derde mogelijkheid is het beperken van de uitgaven en het zeer zuinig leven. Men kan zich bijvoorbeeld 1 dag op 2 douchen en de andere dag zich wassen aan de lavabo. Op het internet zijn er veel sites met budgettips. Belangrijk is ook om de gratis acties in het oog te houden. In extreme gevallen kan freeganisme een oplossing bieden. Dan leeft men letterlijk van de overschotten van de consumptiemaatschappij. Gelukkig heb ikzelf een goede gezondheid die ik in stand hou door homeopathie en thee. Want ook gezondheidskosten swingen de pan uit. Ik heb wel moeite om voor mezelf een tandarts te bekostigen. Een tweetal jaren geleden liet ik mijn tanden verzorgen en werd een tand iets te veel gecureteerd blijkbaar zodat de tand is afgebrokkeld. Toen ik deze zomer na een lange werkweek als interim naar de tandarts in het UZ van Jette ging, luidde zijn verdict : 2000 euro voor die tand en de tand ernaast. Uitstel werd afstel. Misschien moet ik naar Oost-Europa trekken om de tanden daar te laten herstellen, maar ook de reis kost geld en met studerende kinderen is er geen geld op overschot. Gelukkig studeren de kinderen goed en kunnen ze terecht in de VUB waar een uitstekend studentenbeleid is. Mijn grootste wens is dat alle kindjes heel veel kansen krijgen. Brussel is zeer gekleurd en multicultureel wat de bevolking betreft. Er zal ontzettend veel geïnvesteerd moeten worden in al die anderstalige kindjes zodat ze alle kansen krijgen. Ook zij die tussen de mazen van het net vallen, moeten geholpen worden. Helaas ben ik niet alleen wiens rekening heel vaak onder nul staat. Mijn situatie is die van miljoenen Belgen. Toen ik begon te werken (op dat ogenblik had ik nog geen kinderen), was mijn loon zogezegd te hoog om in aanmerking te komen voor een sociale woning. Toen betaalde een geïsoleerde zonder kinderlast ongeveer 8000 BEF (200 euro) belastingen als supplement buiten de maandelijkse RSZ en bedrijfsvoorheffing die er reeds af was. Nu betaalt iemand met een gelijkaardig loon en in een gelijkaardige situatie (geïsoleerde zonder kinderlast) ongeveer 80000 BEF (2000 euro belastingen) als supplement buiten de maandelijkse RSZ en bedrijfsvoorheffing. Terwijl ik mij in de toekomst veel liever zou richten op een artistieke loopbaan, hou ik nu al mijn hart vast als ik hoor dat er in de toekomst een strakkere begeleiding van 50-plussers door de RVA zal zijn. Nog strakker, nog meer gestalk. Zal ik binnen 4 jaar als ik 50 ben, mentaal nog sterk genoeg staan om stressante jobs aan te kunnen? Misschien moet ik maar een afspraak bij de psychiater reserveren. Dan behoor ik tot de x aantal mensen met psychische problemen maar ben ik tenminste zeker van een - zij het bescheiden - inkomen. Maar wellicht zal ik moeten werken tot mijn vijfenzestigste of zeventigste, hoogstwaarschijnlijk uit pure noodzaak.
Brussel, 17 april 2010 Nationale Dag van het Sociaal Forum in België.
- als ik wat meer tijd heb - kan men hier mijn getuigenis van "working poor" lezen die ik op de Nationale Dag van het Sociaal Forum van België heb voorgedragen. Zenuwen waren er niet en ik bracht de tekst op een behoorlijke militante manier naar voren. Ik ben niet echt een doetje hoewel ik er vriendelijk uitzie. Ik voelde mij tegelijkertijd spreekbuis, militante, politieker, ideologe. Het was alsof ik over lijken ging maar soms is dat nodig om mensen wakker te schudden. Een héél late opflakkering van de revolutie van 1968 die ik nooit gekend heb vanwege het feit dat ik toen nog maar vijf jaar oud was. Rebel en idealist tegelijk. Zo kan men mij het best typeren. Ik ben er fier over maar wie ben ik... Toch zijn er zulke mensen nodig. dixit De Gelaarsde Kat en ze ging weer naar haar Kasteel om belangrijke werken te vervullen.
In mijn vrije tijd doe ik soms aan kaartleggen. De kaarten van Mademoiselle Lenormand. Cartomancienne par excellence uit lang vervlogen tijden. Af en toe valt er eens een nieuwe kaart op. Zoals nu de "ooievaars". Mijn oudste dochter gaat volgend jaar op kot en in augustus gaan we het contract tekenen. De goede tijding lag gisteren in de bus. Ze heeft "vrijheid" nodig. Ik vind die studentenzaken anders wel leuk. De universiteiten zijn super tegenwoordig. Jongeren worden zeer goed opgevangen. Uiteraard is er het prijskaartje van de studies. Met wat budgetering moet dat lukken. Tenslotte gebruiken ze dan ginder electriciteit en water. Mijn partner houdt zijn hart vast voor de eindafrekeningsfactuur van de electriciteit. Jonge mensen leven dag en nacht. Verder las ik deze week een boek over contacten met engelen en spirituele gidsen. U moet weten, ik heb een zeer zware "geestelijk beproevende" periode achter de rug en het is dan nodig om alles even te kanaliseren. Even de gedachten te verzetten. Positief is dan weer dat ik een goedkopere fietsenhersteller heb gevonden. Klop aan deuren en er zal geopend worden. Toen mijn dochters naar de Fnac moesten om een cadeau voor een vriend te kopen, kocht ik het boekje "Remèdes et recettes" van Hildegard Von Bingen, mystica en kruidengeneeskundige uit de Middeleeuwen. 8 eeuwen terug en er schuilt zoveel waarheid in. Ik heb ook interessante kruidenboeken uit het prille begin van de 20ste eeuw overgeërfd van een vroegere buur. Toen ik een conjunctivitis had, vroeg ik aan een apotheker of ze euphrasia (officinalis) (ogentroost) had. Wel, ze had het, in ampoules. De lotion op basis van blauwe korenbloem (centaurea cyanus) was wel goedkoper. Het is leuk om de namen van de planten te leren kennen. Ben ik een slechte dochter omdat ik zelden of nooit naar het kerkhof ga waar mijn vader binnenkort onder een blauwe steen ligt? Ach neen, ik geloof dat de ziel van de doden niet plaatsgebonden is.
10 minuten krijg ik om een getuigenis af te leggen over armoede. Minimuminkomens, activeringsproblematiek, working poor, te laat betaald loon (rappelkosten...). Nu alles nog in een mooie tekst gieten. Damned, Tosca, je kan het. Velen durven het niet zeggen. Ik durf het wel en zal het dan ook doen. Maar - om eerlijk te zijn - ben ik het stadium al voorbij. Soms kan het me allemaal geen reet meer schelen, lees "ik ben volledig onthecht". Maar ik doe en deed het voor de kinderen, "meedoen aan het systeem". Maar ik heb zo'n zin, zo ongelooflijk veel zin, om enkel nog te doen waar ik zin in heb. Tekenen en schilderen. Après nous, le déluge. Ik heb weinig nodig om rond te komen. De kinderen, dat is een ander paar mouwen. Zij willen echt vooruit in het systeem. De oudste wil ingenieur worden, de tweede handelsingenieur, de jongste lonkt naar Parijs en de modewereld. Ben ik egoïstisch of is het normaal dat iemand die geen gemakkelijke financiële historie achter zich heeft liggen, zo is geworden. Vandaag... Lunch Garden... Een gratis portie frieten voor mij vanwege de bons die ik uit Streekkranten uitknipte. Ik kocht gewoon een potje mayo van 40 cent. De kassierster dacht dat ik samen was met de man naast mij die een ruim diner had gekozen. "Excusez-moi...." "Oh, de rien...." De man vond het niet eens erg dat de kassierster dacht dat we samen waren. Achteraf zag ik hem en anderen naar mijn frietjes kijken. Het is dat ik baal van overconsumptie. Vandaar... Freeganism lijkt me wel interessant.
Ik ben een leek op het vlak van auto's. Ik droomde deze nacht van een zwarte cabrio, neergepoot in de tuin van mijn ouders. In de tuin van pa zaliger en van ons ma. Héél bizar. Het was een oud model van cabrio, iets van de jaren zestig of zo. Gisteren was een hektische dag. Wakker gebeld (in de vakantie slaap ik tot 9 uur) door een vrouw van citybank. Had eerder deze week een hergroepering van kredieten aangevraagd. Het verliep allemaal in een sneltempo. Op 12 uur was de zaak opgelost, opgeklutst of whatever. Een meevaller. Zou onze pa zaliger hier voor iets tussen zitten, nee toch... Onze band was nooit zó goed, maar misschien heeft hij daarboven wat medelijden met mijn benarde financiële toestand, enfin, je weet maar nooit... Ooit heeft hij een cabrio gehad, lang voor hij kinderen kreeg... Misschien is het een teken van hierboven, wie weet... Een knipoog of zoiets... Als ik hier vandaag aan dacht toen ik in de Stadsfeestzaal van Antwerpen rondwandelde, schoot mijn gemoed vol... Je weet maar nooit... Dromen zijn nooit bedrog... Nu ga ik op internet lookalikes van die zwarte cabrio opzoeken. Volgens mijn kozijn had hij ooit een ?Morris? gehad...
Noot : soms denken we dat de doden weg zijn, maar misschien zijn ze juist wel héél aanwezig... Alleen, bij hen is er misschien geen tijds- en ruimtebeperking, kunnen ze overal heen in een wip van een seconde, terwijl bij ons - op aarde - alles veel trager gaat. Anyway, deze droom was echt en het voorval in de bank was een meevaller. Ik krijg een tweede kans om uit de rode cijfers te geraken...
In de regen Afrit autostrade Onder een brug door Huis met een haag en Japanse kerselaar in bloei Klimop naast de haag De lucht wijdser dan ooit Ontelbare wolken En altijd die regen Jongste dochter gaat uit en slaapt bij een vriendin Heel even een plekje voor mij alleen Heel even een momentje stelen Alleen en één met alles of toch ook niet? Alles vergeten behalve dat ene dat op me wacht Maar nu even genieten van het vrij zijn en de tijdloosheid. Verdomme, ik krijg vleugels...
Mijn collega is vandaag in verlof wegens familiale omstandigheden en dus moet ik een andere collega chauffeur gidsen. Zo van : hier rechtsaf, hier linksaf, nummer zoveel, afrit autostrade x, tweede van rechts enzovoort. Mijn rekening sputtert in het rood en ik telefoneer naar de "vermeende" loondienst. Geruststelling : ik ben niet de enige die belt en ja, het Paasweekend ligt ertussen, dat betekent dus meer dan waarschijnlijk een laattijdige betaling van het loon én een paar dagen die overbrugd moeten worden. Onder de 1249 euro mag ik niet gaan, vandaar... Nu, voorzover ik weet, moet een huishuur of een krediet bij het begin van de maand betaald worden. Mevrouw aan de telefoon zegt dat dat hetzelfde is, of men nu de tweede of de achtste betaald wordt. Ik antwoord vriendelijk en beleefd dat dat niet helemaal klopt in onze situatie (mezelf en collega's) omdat alles vóór de achtste moet betaald worden. Dat weten we dan ook al weer. In afwachting van betere tijden, maak ik plannen voor de toekomst. Weer fulltime werken én sparen én een kuisvrouw nemen. Dit alles vanaf juli 2010. Dan vliegen we er terug in. Maar nu eerst wat langverdiende vakantie nemen. Ik degusteer wat gratis wijn in de Colruyt, verbied mezelf meer dan het noodzakelijke te kopen. Bij de kerk op het marktplein een beeld van een gekruisigde Jezus. Devote vrouwen naast hem bidden vol overgave. Naast de wijnwinkel en een trendy café pulkt een man liefdevol een vliegje van de rug van zijn vrouw. Ze lacht haar tanden bloot. Ik kom een heel oude kennis tegen. In goede vorm, die man kan 120 jaar worden. Was ooit wel bankdirecteur. Vertel wat over de familie. "Oui, tout va bien avec moi, mis à part les finances..." "Vous faisiez quand même de l'intérim?" "Oui, mais harcelée par l'onem, j'ai fait la bêtise de signer un contrat pour un mi-temps et le boulot est mal payé... il ne reste pas grand chose quand on a enlevé l'ONSS et le précompte professionnel... En plus on est payé tard. Mais, je referai de l'intérim en juillet... Enfin, je suis contente que vous êtes en bonne forme... Bon weekend de Pâcques..." Met een overdosis enthousiasme neem ik afscheid. Thuis haal ik twee kasten overhoop, op zoek naar een Ancienne Belgiqueticket dat mijn zoon maanden op voorhand met de inkomsten van zijn studentenjob betaald heeft. "Oef, ik ben het niet kwijt... al vreesde ik ervoor." Leuk paasweekend aan iedereen. Ik ga me verdiepen in de materie van het freegannen en het freecyclen.
Roep of schreeuw het van de daken : bijna vakantie. De voorbije drie maanden duurden wel eeuwen, ik heb dan ook de nodige dosis meegemaakt in mijn privéleven. Vakantie. Of ik erop uit trek? Wel ja, de middelen ontbreken wat maar men kan ook low impact reizen en dat plan ik te doen. Een beetje een nomadetocht, een pelgrimstocht. Eigenlijk heb ik er heel veel zin in. Een telefoontje roept me terug tot de werkelijkheid. Of ik wil getuigen over armoede en hoe het met de kinderen zit. Ik antwoord vriendelijk dat ik dat zeker wil doen en dat met de kinderen alles zeer goed gaat. Ze vorderen goed in hun studies. Hoe het met mij zit? "Wel, de situatie is nog wat precair, al ooit gehoord van "working poor..." Maar geen nood, het glas is voortaan halfvol, we nemen elke dag zoals die komt en gaan zeker op vakantie. Low impact. Benieuwd door wat ik me allemaal zal laten verrassen.
"Kijk, José, maar ja, dat is José..." "Wie is José?" vraagt mijn collega. "Een voormalige buur van mij, Spanjaard van origine..." José kijkt om, blijft kijken naar de bus en ik blijf wuiven. We rijden in de buurt van het Zuidstation, een buurt die Spaans-Marokkaans is. Herinneringen duiken op. Lang, lang geleden, in het begin toen ik in mijn huis woonde, woonden er Spanjaarden naast ons. Lieve mensen van de eerste immigratie. De mama werkte in een verffabriek, stierf kort na pensionering aan een "verfziekte", waarschijnlijk vergiftigde longen door de verfgeur en andere stoffen. De papa trouwde vervolgens met zijn schoonzus. De oudste zoon woonde in het huis en werd taxichauffeur. José dus. Later bij de dood van zijn pa moest José het huis verkopen zodat alle kinderen een deel kregen. José ging met een vrouw samenwonen. Verdween. Nieuwe mensen kwamen in het huis wonen. Mijn kinderen waren toen nog heel klein. Nooit zal ik de dag vergeten waarop ik met mijn zoon in de wieg uit de kliniek terugkwam en een hele warme knuffel kreeg van de Spaanse mama. Yes, she loved me... Ik was een vrolijke jonge mamzel en begon toen definitief aan een familieleven. Met kinderen en een man. Nu val ik 's nachts in slaap in de armen van mijn partner (van de warmte). Maar mijn geest is nog onveranderd gebleven. Vandaag eten we couscous royal al waren het beter tapa's en paëlla geweest, passend bij de plotse ontmoeting out of the blue. Hasta la vista, José...
Als kind werd ik in het schoolmilieu zeer goed omringd. Door lieve, lieve nonnetjes die tegelijk psychologe, opvoedster, mama, onderwijzeres waren voor vele kinderen. Warme, warme mensen. Ver weg van onheilsberichten van Het Laatste Nieuws online. Ook waren er vriendelijke (niet pedofiele) priesters. Mensen die gaven om hun medemens. Ik herinner me nog een zeer vooruitstrevende pastoor die een bol wol gooide naar ons kommunikanten. Iedereen kreeg een stuk draad van de wol. Symbolisch voor het leven. Ik had het voorrecht vooruitstrevende moderne warmhartige mensen te ontmoeten zonder al die poespas... Ook dat mag eens gezegd worden en ik ben er blij om. Uiteraard hangt veel af van de mensen die je tegenkomt of ontmoet. Ik heb ook "andere" dingen gezien in mijn jeugd. Pooiers die meisjes ronselen in cafés bijvoorbeeld. Maar steeds die beschermende hand boven mij. Ik ben er dankbaar om. Liever geen geld dan dat geld. Soms pel ik nu de relaties in mijn leven af. Als een ajuin. De schillen ervan afnemen. Als er iets overblijft, zit het goed. Alles is ook niet altijd rozegeur in mijn leven. Met mijn oudste dochter (tweede kind) zijn er momenteel problemen. Ik wijk niet. Tot daar en niet verder. In mijn hart weet ik dat ik het allemaal nog niet zo slecht gedaan heb. Gelukkig is de band met mijn partner goed. Een ontpelde ajuin maar kom, de band zit goed. Mijn dochter legt ons op de rooster. Ik ween omdat zij wil dat ik denk dat we een beetje gefaald hebben in de opvoeding. Maar ik mag dergelijke dingen niet denken. Meer dan ooit wil ik me creatief uitleven. Zij wil op kot gaan en zal op kot gaan... We kunnen niet veel goeds doen in haar ogen. Mensen, ik wist niet dat het hebben van kinderen zo complex kon zijn. Van mijn (goed) hart wordt soms een vloermat gemaakt. Gelukkig is er de beschermende hand boven mij. Dat te voelen doet goed, heel goed...
Deze nacht heb ik van onze pa zaliger gedroomd. Hij vond het rot dat ik het financieel zo moeilijk heb en beloofde van "daarboven" te helpen. Nochtans, ik wou hier niet over dromen. Ik was net begonnen om zijn dood een "plaats" te geven. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand. Sommige dingen wel. Zoals de informatiedag voor mijn dochter op de universiteit. Ik kreeg de informatie die ik wou zowel wat de huisvesting (koten) als de studierichting betreft. Een lekkere gratis maaltijd in het restaurant op de koop toe en een lekkere koffie in één van de cafés. Ik sprong ook even binnen bij de proffen van mijn oudste. Goede student - vinden zij. Ze waren ook op de hoogte van het ongeval op oudejaarsavond ingevolge de mails die ik verzonden heb. "Of hij niet een beetje te veel uitgaat?" "Er zijn twee soorten studenten in 't eerste jaar, zij die nooit uitgaan en zij die altijd uitgaan..." Ik blijf er toch nog vertrouwen in hebben. Hij is nog zo jong. In een krant ben ik getuige van de blitzcarrière van een ex- lief, een beetje mijn eerste lief (voor mij, niet voor hem...) Uiteraard is hij gelukkig geworden met iemand anders, zoals het altijd gaat in de sprookjes van het leven. Al houd ik veel van mijn eigen sprookje. 't Is alleen dat ik soms zo platzak ben. De kinderen doen het goed. Zeer goed tot nu toe. Later komen ze waarschijnlijk veel beter rond dan ikzelf. Ik trek me terug in mijn heiligdom, tussen mijn tekeningen die nooit afgeraken vanwege de facturen en het werk (de jobs buitenshuis) om die facturen te betalen. Ik steek een "keirske" aan. Je weet nooit dat ze hierboven wat gul willen zijn voor mij. Ik kan het goed gebruiken momenteel. "Pa, weet je, 't zal allemaal wel in orde komen. Heb je 't daarboven al goed naar je zin?"
Noot : ik wil niemand overtuigen om in een soort hiernamaals (wat een brrrrrr woord) te geloven maar er is iets.... Een soort bewustzijn op een andere frequentie...
In de file tussen Oudergem en Overijse. Mensen klaxoneren erop los. Deze morgen een dode kat gezien. Een prachtbeest (lag voor de basiliek). De begrafenisdienst van de huisdieren reed voorbij. Iemand heeft gebeld en het dier werd waardig begraven. In de lucht eten de wolken de vogels op. De man van de bank gesproken. Ik denk aan pa en mijn gemoed schiet vol. Weer eens... Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en zal het ook nooit zijn. Schoolfuiven en verjaardagsfeestjes. Leven zullen we...
Nooit alleen in een groot huis. "Doet alles u daar niet aan uwe man denken?" vraagt de dame aan ons ma. Ons ma antwoordt : "'t Hangt allemaal af vanuit welke hoek ge het bekijkt." Overal schilderijen, boeken, de schoenen van onze pa staan er nog, zijn boekentas ook... Gelukkig blijft ze in het huis wonen. Ze zouden er morgen al 46 jaar wonen. Officieel is onze ma nu weduwe. Gisteren is ze voor het eerst opnieuw naar het kerkhof gegaan. Ze heeft heel wat meegemaakt de laatste dagen. De laatste maand. Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en haar vriendinnen. Mensen vragen of ze niet liever naar een appartement zal verhuizen. Maar wij geven haar de raad in het huis te blijven wonen. Waarom veranderen? Ze is zo gewoon aan de buurt, aan de mensen. "Make, wacht nog maar wat met opruimen, je hebt (hopelijk) nog zeeën van tijd voor je..." "Er zijn mensen die 115 jaar worden, daartegen ben jij nog een "jong veulen"..." Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons...
Wenn Sie die Liebe haben sind Sie niemals allein...
Een voorstel voor een hele goede job ligt in mijn mailbox. Ik kijk naar boven en denk : "Dat is een knipoog van onze pa (zaliger)..." Het is nog niet voor meteen, maar ik heb goede hoop. Ons ma slaat er zich doorheen. Ze beantwoordt de laatste kaartjes die ze gekregen heeft. Ik denk - meer dan ooit - dat de dood niet echt bestaat, dat de dode verdergaat op een ander plan. Noem het een paradijs, noem het de hemel.
Toen ik 4 was - sweet sweet memories. Vader moest voor zijn baas een zaak afhandelen in Luxemburg. "Papa, breng je mij een zwart popje mee van Luxemburg?" Onze pa tegen ons ma : "Waar ga ik dat vinden,..." "Papa, ik wil niets anders, alleen een zwart popje..." Hij kwam na één week terug ipv na drie dagen maar wel mét een zwart popje. Oogverblindend mooi. Ik dolgelukkig.
Op de dag van zijn begrafenis moest ik zijn kleinzoon (mijn zoon) wakker bellen. Hij was bij vrienden blijven slapen en nog naar een fuif geweest de nacht voordien. Hij heeft wel hele goede punten op een zeer moeilijk examen. Hij heeft een aardje naar zijn grootvaartje. Een lach en een traan. Ach, iedereen verwerkt de rouw op zijn manier.
De begrafenis was mooi. De muziek innemend. De pastoor sprak de juiste woorden. Mijn partner (moslim) verwonderde zich over het bewieroken en het kussen van de pateen waarbij men iets in de schaal kon werpen en een kaartje kreeg. Mensen die we zo lang niet meer hadden gezien, zagen we plots terug. Nadien ging het richting kerkhof gelegen naast het natuurreservaat. Op het moment dat de kist in de aarde neerplofte, begon ik hardop te snikken. Mijn zoon en mijn oudste dochter hielden me vast en ik voelde veel steun. Kraaien schreeuwden, het was bitterkoud maar gelukkig bleef het droog. De koffietafel was een goede afsluiter want ik zag hele vriendelijke mensen terug die ik al gans mijn leven ken. Weet je nog... Sweet sweet memories...
Ons ma herpakt zich. Ik gaf haar de raad zijn schoenen nog niet meteen weg te doen. "Make, neem de tijd om op te ruimen... Laat het een beetje een overgang zijn. Daarboven zal alles ook wel op het gemakske gebeuren..."
Via het internet vond ik het adres van een kozijn (langs vaderskant) terug, meer bepaald het adres van zijn firma. Ik belde naar de firma en de receptioniste gaf me het gsm-nummer en het adres door. Uiteraard had ik duidelijk vermeld dat het over een overlijden ging. Mijn kozijn was aangedaan door het nieuws. "Ik zal gans de dag weemoedig zijn," zei hij nog. Voor hem was zijn jonge nonkel (hij was 4 jaren jonger dan zijn moeder, de zus van mijn vader) een flamboyante vrijgezel. Zeer intelligent op het geniale af. "Hij had tot het topkader van X kunnen behoren indien hij zich niet bij het syndicaat had aangesloten." "Of een toppoliticus kunnen worden indien hij beter omkaderd was." "Hij had al zijn examens voor de rechten voor de middenjury moeten doen." Mijn kozijn herinnerde zich de prachtige tekeningen in zijn poëzie. De manier waarop mijn vader soms kon articuleren. Hij was zeer taalvaardig - zei hij. "Weet je dat jouw vader ooit een zweefvliegtuigje kocht?" "Weet je dat jouw vader - toen hij nog niet getrouwd was - met een décapotable rondreed." (Het merk ongaat me maar mijn kozijn kende het wel) Mijn kozijn was zeer aangedaan door het sterfgeval.
Ik herinnerde me deze morgen de dag waarop mijn vader me inschreef aan de VUB. "Zou je echt geen rechten gaan studeren?" "Neen, ik wil Romaanse doen..." (Ik was vastbesloten).
Hij was zeer Vlaamsgezind. Op de doodsbrief prijken de iets vreemder klinkende namen van mijn kinderen tussen de Vlaamse en Duitse (1 broer woont in Duitsland) namen van de neefjes en de nichtjes.
Mijn vader is vannacht overleden. In tegenstelling met vele andere mensen die een goede band hebben met hun vader was onze band nooit zo goed. Ik zal nooit vergeten hoe ik de deur gewezen werd met slechts 1000 frank op de rekening. Maar goed, met ons ma is de band altijd goed gebleven. Nu is hij dood. Gestorven omstreeks drie uur in de morgen. Een harde klap voor ons ma die hem altijd nabij was, hij was ouder dan haar en zij heeft hem altijd geholpen, toen de aftakeling begon. Hij was vooral een afwezige vader. Maar ook een vader die de poort opende naar de buitenwereld, hij ruilde een provinciestad in voor een hoofdstad, hij nam ons mee naar internationale tentoonstellingen. Hij was ook bekend in literaire kringen als liefhebber van de taal en literatuur en kende van nabij Jeroen Brouwers. Het deed raar aan. Een sterk intens droevig moment. Het groeten van het lijk in de slaapkamer van mijn ouders. De aalmoezenier, het bidden... Moeder brak. De broers (ouder dan mij) organiseerden alles. 1 broer uit Duitsland zal nog overkomen met zijn familie. Ik voelde sterk de steun van mijn overleden zuster Els die drie jaren jonger was dan mij. Ergens is het goed dat hij niet te vèr is moeten aftakelen. Maar ik heb al zolang afscheid van hem genomen. Het was op de duur meer een formele relatie die we hadden en al hield hij van zijn nageslacht, misschien waren mijn kinderen afkomstig uit mijn relatie met Mo, een "allochtoon" die verdomd meer Brusselaar is dan mezelf, een beetje een nieuwigheid op zijn gedachtengoed. Multicultureel was niet echt zijn ding, ook al hield hij van hen,... Met mijn zoon ging hij graag naar het natuurhistorisch museum. Toen mijn zoon nog jonger was. Straks moet ik het aan mijn kroost vertellen. Ik heb hier een ontzettend dubbel gevoel bij, weet niet hoe ik me moet houden. Op het einde van de week is het begrafenis... Hopelijk houden ze het simpel. Al hield hij veel van zware muziek.
Pachelbel Canon in D Major
Verdomd, nu moet ik alweer janken. Soms een afwezige vader, soms een extravagante vader, onze band was eigenlijk nooit zo goed. Maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben... Een vader zal altijd een vader blijven...
Slaap wel Nonkel Bob. Een zwart-wit herinnering uit mijn allervroegste kindertijd. Lees : kleutertijd, zo oud zijn we nu ook weer niet. Heerlijk gitaargetokkel en we zijn allemaal vrolijke vrienden en van crisis is er nog geen sprake. De vetpot van Egypte of was het Babylon? Hoe dan ook, de man heeft heel wat mensen op een zeer aangename manier vermaakt in hun jongemensenleven. Dat alleen al verdient ons aller respect. Ondertussen denk ik ook terug aan mijn opa en oma in een kleine provinciestad. De "bouillonsoep" die ik nooit meer zo lekker heb gegeten. De obligate kip met kroketjes en abrikozen. De "Saint-Honorétaart" als dessert. Een kindje vangt indrukken op aan een grote tafel. De schilderijen kijken van alle kanten op haar neer. Mijn huishouden is er één van Jan Steen. Ik weet nooit wie hier exact onder mijn dak zal slapen. Jonge mensen houden er andere standaarden op na. Maar goed, volgend jaar zijn er twee op kot. Loslaten was nog nooit zo gemakkelijk. Aan het hekken van de GB staan stakerspiketten. Ze staken tot maandag : strakke lijn volgen. Mijn medeleven krijgen ze alvast. Als ze ergens herbeginnen, is het meestal tegen een minimumloon. Wie stopt de crisis? Ik begin er mee... Dus, lieve mensen, denk aan hele goede dingen. Alsof we in luilekkerland leven. De min 200 op mijn rekening wordt + 20000. Efkes dromen mag effenaf... De norse blikken worden leuke blikken. Iedereen lacht, iedereen is blij, want Nonkel Bob is er nog steeds bij....
Noot : ik heb de blog ondergebracht in de categorie filosofie. Spinnen en spinsels is ook wat filosoferen.
Latente griep onder de leden. Toch gaan werken ondanks het misselijkheidsgevoel. Net alsof ik zwanger ben van mijn eerste kind nu 19 jaar geleden of net zoals ik wagenziekte had als kind. Een hoogsensitief kind - toen bestond die term nog niet. Misschien maar goed ook, want wie weet waar ik dan beland zou zijn... Het economisch klimaat in België is even troosteloos als het weer, ronduit slecht dus, zeker nu ze de hakbijl zetten in Carrefour, een winkel die altijd nog wat luxueus oogde en toch wat deed dromen van dit of dat. Ik herinner me dat ik interims deed en met de sinterklaascheques van mijn gulle werkgever de goede heilige Sint betaalde om cadeautjes te brengen voor de kinderen. Het zal nostalgie worden naar betere tijden. Zelf kan ik, beste mensen, de boel niet oplossen, want ik trek welgeteld 33 euro netto per dag en heb geen gemakkelijke job voor een halftime. In de boekjes klinkt het altijd zo mooi... "Kan jij zingen?" vraagt een jongen mij. Ik antwoord : "Niet goed genoeg..." "Je moet limoen drinken, dat is goed voor de stem..." "Met mijn stem is er niets mis, ik heb een heldere stem, maar ik heb moeite met het vinden van de juiste frequentie, als ik zing. Ik kan niet alle gevoelens uitdrukken die ik zou willen uitdrukken, als ik zing breng ik een ruwe blauwdruk voort van hetgeen ik zou willen voortbrengen, geen verfijnd resultaat, kortom, it's not my cup of tea gelijk tekenen. Met tekenen heb ik dat probleem niet..." Hij is blij met mijn antwoord en laat me beetje bij beetje toe in zijn wereld en ik ontdek een zeer verstandig persoon die in sommige zaken wat zonderling uit de hoek komt. Schuiven opentrekken. Sommige mensen zitten niet op hun juiste plek in het onderwijs maar wie ben ik? Een minimumloontrekster. Het is dat of het gestalk van rva en consoorten. Van die laatste categorie ben ik - voorlopig - verlost. "Begrijp je de tekst van mijn Spaanse song?" zegt hij nog. Ik vang hier en daar woorden op maar vertalen gaat me beter af want dan heb ik greep op de context en de tekst. "Worde gij ni gaga van altijd dazelfste lieke te horen?" zegt mijn collega tegen de jongen. Maar de jongen vindt het een leuk liedje en het helpt hem waarschijnlijk door de mindere dagmomenten heen. Als een soort susser, een constante. De coca van den aldi hielp me boven mijn misselijkheid heen. Lang leve de Maya's.
