Neen, ik heb geen glühwein of iets anders gedronken...
Het is maar dat mijn leven momenteel nogal in grillige lijn verloopt.
Het werk verloopt niet zoals ik zou willen dat het verloopt, ondanks uitstekende resultaten.
Maar... het is de omgeving... het is niet echt mijn ding.
Soms kom je goed terecht, soms slecht en wat voor de ene goed is, is het voor de andere nog niet.
Toch slaan we er ons door. Alleen, ik heb de indruk dat ik me steeds moet "rechtvaardigen" op de job, ik word continu "gescand" en in de Matrix past dat wel maar in dit plaatje niet. Gelukkig stak mijn ander interimbureau me een hart onder de riem met hun belofte een goede interim te zoeken voor de periode vanaf februari. Ik doe liever interims dan contracten van bepaalde duur te ondertekenen. Met een interim ben je vrij. Valt het tegen, kan je veranderen op het einde van de week. Met een contract van bepaalde duur zit je vast. Het is wel voordeliger voor de firma. Kost minder dan een interimbureau te moeten betalen.
Komt daarbij dat een eindejaarspremie van een vroegere interim aan mijn neus voorbijgaat. Ik had slechts 50 dagen interim ipv 65. Doordat een firma bepaalde dagen samengekletst heeft, door technische werkloosheid. Er is overal wel een uitleg voor. Toch overkomt het me niet vaak maar zaterdag in de GB had ik het zitten.
Saldo ontoereikend. Shame on me. Gelukkig komt er woensdag geld op mijn rekening. Het is geen leuk gevoel en het komt bijna nooit voor in mijn leven. Ik die zo op mijn tellen pas. Maar ik heb een paar dure maanden achter de rug. Gelukkig kon ik geld overhevelen van mijn spaarrekening. Een goede les, steeds een spaarrekening blijven houden wat er ook gebeurt. De kassierster keek me aan alsof het de doodgewoonste zaak van de wereld was, blijkbaar ben ik niet de enige aan wie dit overkomt. Maar goed... Gelukkig ligt de bank rechtover de GB en kon ik het nodige geld van de spaarrekening afhalen.
De kinderen studeren naarstig verder, de jongste zelfs bij de grootouders omdat het daar rustiger is voor haar. Volgend jaar, als de oudste op kot is, heeft zij dan weer meer plaats thuis en kan ze opnieuw thuis studeren.
Om zes uur komt ze wel naar huis.
Ze vindt het huis van de grootouders dan te "spooky..." met die grote tuin, de verlichte basiliek in de verte en de jankende hond in de tuin van één van de buren.
Ik vertel haar dat er ooit een boer zijn vrouw zou vermoord hebben op die plaats, er was een groot veld, zo'n 100 jaar geleden toen het nog een boerengemeente was in de nabijheid van Brussel.
"Mama, je maakt me bang..."
"Schatje, je moet leren omgaan met je angsten, soms zijn er dingen die ons bang maken maar als je je er niet teveel door wil laten beïnvloeden, kunnen deze dingen je niet raken..."
Ze lijkt gerustgesteld.
Ons ma mag dan wel een dynamische senior zijn, ze moet volgend jaar onder het mes. Iets ivm een lichte vorm van kataract op de ogen. Het zou om een dagoperatie gaan al is er altijd een herstelperiode nodig. Het komt wel in orde, verzeker ik haar nog. Voor de rest verkeert ze in goede gezondheid. Ze is ook nog niet zo oud tenslotte.
"We wonen hier in een rommelig gezellig huis," zegt de jongste nog tegen mij. Overal tekeningen, versiersels...
Enig minimalisme is me vreemd, hoewel, op materieel vlak ben ik minimalistisch.
Zeker de laatste tijd.
In de metro kwam ik mezelf tegen, eerst als "kind" (een kindje met gelijkende trekken), dan als "meisje" (een meisje met dito haar zoals ik vroeger). Ik bekeek mezelf en vergeleek het leven met een bol wol en draad die verderloopt, altijd verder. Terug in de tijd moet soms kunnen, voorlopig alleen in de geest. Een teletijdmachine is nog niet voor nu, enkel in de geest. Ik ging naar de kapper en bewonderde mijn nieuwe ik.
07-12-2008 om 15:45
geschreven door tosca 
|
