Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
19-04-2008
ZOMER-LAND
We schrijven 1963. Boven het huis dat mijn toekomstige ouders in één van de lieflijkste Brusselse gemeentes gekocht hadden (op krediet natuurlijk of wat dacht u?), circelde ik rond als een vrije, jonge en ongeschonden ziel, één brok liefde. 24 karaat. Klaar om een baarmoeder te zoeken. "Hier zal je terechtkomen." "Ik wil nog wat boven blijven bij jullie." "Kan niet, je hebt een taak te vervullen." "Welke taak?" "Liefde brengen tussen de mensen." "Ik wil graag nog wat in Zomerland blijven, daar is iedereen lief voor elkaar." "De aarde heeft nood aan gezanten van Zomerland." Ik belandde in de baarmoeder van een jonge moeder als vierde telg na een reeks van jongens. De geboorte verliep vlot op één van de regenachtigste dagen van de lente, ergens tegen het einde van de meimaand. De zwaluwen bouwden een nest op de vensterbank van de kamer waarin ik het levenslicht zag. "Dat kindje zal geluk brengen," zei de verpleegster in het ziekenhuis. Het kindje vond alles maar vreemd. Het kindje zocht naar tekenen van Zomerland, herinneringen, maar vond slechts kleine deeltjes van Zomerland terug. Als vijfjarige huilde ze soms op de zetel. Ze wilde terug naar waar ze vandaan kwam. Naar de mooie landschappen en warme wereld. Ze sprak tegen een kindje dat ze in de lucht zag en haar mama vroeg zich af tegen wie ze aan het spreken was. Maar zij zag. Witte zwevende dingen, warme wezens, liefdevolle wezens. Ze had vele vriendjes en vriendinnetjes en was graag gezien omdat ze zo open en lief was. Dat trok aan. Maar de mooie dingen die ze in zich droeg, botsten soms met de driedimensionale structuren. Ze leerde langzamerhand de gevoelens te kanaliseren. Af en toe kregen die nog wel de vrije loop. Als haar opa, de kunstschilder, stierf en met hem een stuk warmte uit haar wereld verdween. Als haar vertrouwen in de mensen geschonden werd en eigenlijk is dat een totaal verkeerde uitdrukking. Als haar grote warme vriendelijke gevoelens botsten met de driedimensionale structuren van de aardbol. Of het nu over mensen of dingen gaat. Of dingen voortgebracht door mensen. Of systemen. Af en toe droomt ze over Zomerland. Dan springt ze alvorens ze in slaap valt. Alsof haar ziel naar Zomerland terugkeert. Haar man deed dat vroeger ook, tot hij haar leerde kennen. Zwevende zielen naar elkaar op zoek. Vonden elkaar. Tenslotte. De band met Zomerland blijft bestaan, als ze droomt. In Zomerland ziet ze dan haar vriend terug die kortelings de aarde verliet. Zomerland is bosrijk. Zomerland is kunst, warmte en liefde. Vele mensen voelen de liefde in hun buik. Zij voelt de liefde in haar keel en hartstreek. Dàt is het, dat is de reden waarom liefde en relaties soms misliepen. Wat heeft het ook voor belang, elke ervaring is goed. Gewoon, ze kwam van Zomerland. Met die gedachte kan ze leven.
al allemaal niet voor zijn kroost doen. Zorgen voor een vakantiejob voor mijn zoon door e-mails te verzenden naar speciaal uitgekozen adressen, lees "adressen die resultaat zouden kunnen geven op een vakantiejob". Na enige spontane pogingen bij warenhuisketens kwam hij van een kale reis thuis (?) Men nam de CV aan zonder meer. Ja, 't is hier Brussel, hee. Maar hij is goed opgevoed in de school van mama, dus hij kan tegen een stoot en weet wat het leven te bieden heeft. Zorgen voor een veilige thuiskomst van mijn dochter na een party ergens in het putteke van de Vlaamse rand rond Brussel (ze was zo mooi met haar zwarte kleedje). Vroeg opstaan voor de jongste zodat ze meekan met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. Hoe sensationeler de attractie, hoe liever ze het heeft. Dat is het leuke. Nu over naar droeviger zaken. Een vader van iemand uit mijn omgeving ligt in het ziekenhuis en mijn gedachten dwalen weer af naar Michel. Zeg me, hoe moet ik zijn dood verwerken? Naar het schijnt waren er vele doden de laatste maanden. Beseffen dat je een goede, zeer goede vriend kwijt bent en dat de diepgaande gesprekken tot het verleden behoren. Ik ontmoet honderden mensen of meer, maar geen Michel meer. Gelukkig heb ik nog mijn man. Ik weet het, er sterven dagelijks mensen, maar Michel was iets speciaal voor mij. We hadden een goede vriendschapsband. Hij begreep me tenminste of liet me toch die indruk. Niet dat ik een eenzaat ben,hoor, ik ben zeer sociaal. Maar Michel zat op dezelfde golflengte. Veel te jong gestorven, nog maar net vijftig. Volgende week staat een bezoek aan zijn graf op het programma. De kinderen zijn op reis en ik heb even de tijd. Plus de film "Bienvenu chez les Ch'tis" die op me wacht in de bioscoop. Beste mensen, als jullie dit lezen, besef dan hoe gelukkig jullie zijn als jullie goede vriend of vriendin nog leeft. Ik heb het niet over jullie man of vrouw of lief of zo... maar over hele goede vrienden. Koester de vriendschap zolang jullie kunnen.
Misschien krijg ik straks wel zo'n expobrood cadeau van twee verdwaalde studenten, net zoals vorige keer toen ik Sultanakoekjes cadeau kreeg. De eenzame fietster Tosca reed niet onopgemerkt voorbij en kreeg vriendelijk de Sultanakoekjes toegestopt. Ok, ik had mijn goede daad die dag al volbracht door in de Industrielaan waar ik werk een medeburger in bestelwagen vriendelijk en beleefd de weg te wijzen. De GPS liet het blijkbaar afweten want de man moest in de buurt van het UZ-VUB zijn, al iets verder daarvandaan in de andere richting. De bloemenwinkels hadden het gisteren druk vanwege de secretaressedag. Een job aan de telefoon is een zeer goede barometer voor wat er reilt en zeilt in dit land. Zéér interessant. Enige positieve inborst is wel aanbevolen. Empathie noemen ze dat. Het vrouwelijk deel van het koppel op leeftijd hiernaast ligt nog steeds in de kliniek van Vilvoorde. De man gaat er elke dag heen met de tram en aansluitend de bus. Een hele expeditie. Twee jaren geleden had hij nog een auto maar dat werd te duur. Hij had niets dan "klodden" met zijn tweedehandswagen en deze buren leven van een veel te klein pensioen als zelfstandige schilder. Sedert hij gestopt is met schilderen vanwege evenwichtsproblemen op torenhoge ladders (ooit was hij op het nippertje aan de dood ontsnapt), is zijn inkomen dusdanig gezakt dat leven overleven is. Af en toe spelen wij voor OCMW door wat eten te bereiden. Een lekkere maaltijd smaakt altijd en we koken hier altijd in het groot. Op een bord meer of minder komt het hier niet aan. Anders gooien we het toch maar weg. Gisterenavond dus de deur bij de buren wagenwijd open. Ik ging net mijn fiets op stal doen. "Bonjour, madame,... " "Comment ça va avec madame à Vilvorde?" "Oh, c'est comme l'hôtel et les infirmières lui mettent tous les jours des autres vêtements." "Elle mange de nouveau?" "Presque rien, c'est une squelette..." "Et elle était déjà si maigre,..." Hij stopt me de twee borden van de voorbije dagen toe. Zijn ogen zijn glazig en afwezig, het koppel is echt op elkaar toegespitst. Een twee-eenheid als het ware. Best mooi om zien... Misschien smokkelt hij de cognac wel binnen, denk ik vanbinnen. Het houdt haar misschien nog wat op de been. "Tu sais, je la vois revenir... Elle est bien sognée là à Vilvorde," zeg ik om hem te troosten. "Oh, je l'espère." Zij is één van de slankste vrouwen die ik ooit ontmoet heb. Natuurlijk slank dan. Freel, freel, freel. Een luxepop. Vroeger toch. Dageraad is ook wel vrij slank. Als man dan. "On sent les os de la jambe de papa," zegt de jongste. Meestal spreekt ze Nederlands maar met haar papa niet, eigenlijk is ze goed tweetalig. Maar het Nederlands is toch haar moedertaal. In Wallonië wonen veel verfranste Vlamingen die daar al generaties lang wonen. Vroeger uitgeweken omwille van werk. Dat merk je aan hun naam. Dergelijke dingen heb ik allemaal ontdekt aan de telefoon. Niet uit boeken of cursussen.
een zelf opblaasbare matras voor mijn zoon. Ze vertrekken volgende week met de school een paar dagen naar een Ardeense camping en ze hebben iets dergelijks nodig. Hopelijk vind ik mijn gerief. Fingers crossed. We hebben hier thuis nog een paar bredere opblaasbare matrassen maar zo'n lichter spul lijkt me beter. Kan bovendien altijd gebruikt worden. Hopelijk krijg ik het vandaag wat minder druk op het werk (altijd die zieken, het lijkt wel een epidemie!) zodat ik geen overuren moet doen en op tijd kan vertrekken naar AS adventure. Gisteren had de jongste nog rubberen laarzen van maat 41 nodig voor een vakantieweek met de school in de Ardennen. Liefst blauw, geen groen, want groen vond ze niet zo mooi. Gelukkig moest ik niet al te lang zoeken en stond er ook geen file aan de kassa. De oudste dochter had een reservebinnenband nodig voor een fietsweek. 's Morgens is de jongste boos dat ik haar niet eerder gewekt heb, ze moest nog een deel van haar geschiedeniscursus leren. Maar er is zoveel te doen, als je jong bent en nog net geen veertien,... Zaterdag gaat ze met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. De oudste dochter is uitgenodigd op een avondparty en mijn zoon... ja die gaat er graag alleen op uit met zijn vrienden. Er wordt hier op regelmatige tijdstippen gekookt door Dageraad of mezelf maar al te vaak moet het eten opnieuw opgewarmd worden. Rustig samenzijn behoort tot de verleden tijd. Volgende week zijn we dus een paar daagjes alleen in huis. Gebeurt maar één keer per jaar!
Iemand vertelde mij dat ik een stille blogster geworden ben tegenover vroeger. Het is waar dat ik veel minder reageer, maar dat komt door een gebrek aan tijd. Misschien ook wat te wijten aan luiheid maar ik lees nog wel degelijk de andere blogs. Het komt doordat... ik het ontzettend druk heb in de buitenwereld. Ik leef ten volle, tast af, zoek nog wat mijn weg, doe ervaringen op. Mensen hebben me soms nodig in de buitenwereld, ze verwachten reacties en steun en antwoorden van mij. Vooral de jongere garde. Kortom, ik speel in een nieuwe film. Ik noem het "Groot-Bijgaarden movie". Hoe lang dit zal duren, weet ik niet, het duurt nu al vier maanden. Vorig jaar speelde ik in de "Elsense movie" en hiervan kreeg ik vandaag de 281.10 fiche in de bus gedropt. Grapje. Er zijn de "ervaringen" en die zijn het allerbelangrijkste. Ondertussen ligt één van mijn beste vrienden wel onder de grond en dat gaf me een fameuze knak. Ach, Michel blijft altijd wel leven in mijn hart maar ondertussen is hij toch maar dood. Al probeer ik af en toe wat met hem te praten en ,geloof het of niet, maar dan begin ik te lachen. Hij was een grappenmaker, met hem praten was alsof ik soms in het circus was. Cirque du soleil de France. Ik beloof hem naar de film "Bienvenu chez les Ch'tis" te gaan kijken. Dus geen sleeping customer, geen stille blogster, ik leef wel degelijk en hoe... Mijn man lijkt verliefder met de dag te worden, ik heb hem nochtans geen toverdrank ingeschonken en ik ben er niet jonger op geworden. Maar goed, ik weet hoe ik hem gelukkig maak en hij vindt mij nog altijd de max. Soms moet hij mij wel ver gaan zoeken in "Fantasyland". Als ik verdwaald rondloop in één of andere dimensie, lees "zweef". In mijn gedachten. De kinderen beschouwen mij als warme, altijd beschikbare mama. En ik? Ik heb tijd nodig voor mezelf. Als het maar even kan, trek ik de natuur in. Ver weg van het nieuws.
houden sommige blogs op te bestaan en dat is zeer jammer. Misschien moeten mensen hun blog niet teveel laten afhangen van wat de goegemeente denkt of wil. Zie je, ik ben een "rare", een "weirdo", kom heel vlot over maar ben heel eigenzinnig. Ik doe mijn ding. People like it or not. Wat mij betreft, mijn blog - deze toch - komt van binnenuit en zal dus nog lang bestaan. In de toekomst hoop ik wat interactiever aan de slag te kunnen met filmpjes enzo maar dat is niet voor onmiddellijk. Leest er iemand de blog? Wel, ja, er zijn een paar lezers (?). Maar mijn hoofddoel is de blog te behouden als geschenk voor mijn kinderen als de wereld dan tenminste nog niet ten gronde is gegaan. Maar dat geloof ik niet... Zij kunnen dan ontdekken hoe ik dacht over bepaalde zaken, wat ik voelde, een mens is tenslotte meer dan een nummer. Hun charmante Tosca Vandamme. Met het peperkoeken hart. Dus mijn raad aan anderen : doe je ding. Doe het vooral voor jezelf. Op de eerste plaats. Dan voor de anderen. De tekst zal altijd wel iemand raken of plezier doen. Ik plaatste een simpele gsm-foto van mezelf op het net. Inmiddels zie ik er alweer anders uit, haarcoupe in dégradé enzovoort... Ik metamorfoseer graag.
Francis Cabrel La fille qui m'accompagne (voor Dageraad)
