|
Een zeer gezellige namiddag achter de kiezen.
Mijn jongste dochter had een nieuwe jas nodig en troonde mij mee doorheen winkelend Brussel.
Eerst stapten we af in Sint-Katelijne omdat ik haar het stylistenparcours wilde tonen. Een visitekaartje voor wat er reilt en zeilt in Brusselse modecreaties. De prijzen joegen mij de boom in maar zij was zeer geïnteresseerd door sommige modelletjes. Ik hou van veredelde recyclagekleding, zij van luxe en verfijning.
Daarna ging het voorbij de Sint-Gorikshallen richting Anspachlaan waar we tussen een zee van mensen verstrikt raakten in de winkel Pêle-Mêle waar ik wat Franse boeken voor mijn zoon ging kopen, onder andere "Stupeur et tremblements" van Amélie Nothomb. Het personeel was zo vriendelijk geweest om "Le lion" van Joseph Kessel opzij te zetten na een telefoontje van mijnentwege in de late voormiddag.
Als zoetekauw kon ik het niet nalaten om een zakje snoep te kopen. Dat terwijl ik gisteren bij hoog en laag beweerde dat ik geen pralines wou bij Fortis omdat ik geen diabetes wil krijgen. Normaal gezien ben ik de beminnelijkheid zelve maar mijn humeur stond gisteren onder nul omdat de twintig euro die ik uit de automaat had gehaald en in een ander toestel wilde wisselen tegen twee briefjes van tien door de machine werd ingeslikt. Het toestel sloeg tilt. Dit gebeurt heel zelden en ik was ditmaal de ongelukkige. Ik moet een week op de terugstorting wachten, maar ik denk niet dat er kwade wil mee gemoeid was omdat het machines in onderaannneming zijn. Maar goed, na een week krijg ik het terug.
Ik was blij dat mijn dochter haar nieuwe jas zo vlug gevonden had, hij stond haar als gegoten. Ik ging nog even in de HOB langs om geleende boeken terug te brengen en toen ik de wc binnenging, was er een zwarte dame die zich waste aan de lavabo's. Ik liet haar doen alsof ik niets merkte maar uit angst voor de security guard die zijn ronde deed stopte ze vlug met zich te wassen. Daarbij overdenk ik dan dat men maar eens mens zonder papieren zal zijn of dakloze of whatever, waar moet men dan in godsnaam naar toe in het weekend.
Mijn oudste dochter blijft bij een vriendin slapen, mijn zoon brengt een logee mee naar huis.
Commentaar van ons ma : "Ze kunnen tenminste nog ergens slapen, het zijn geen daklozen."
Of er daklozen zijn aan gene zijde (de zogeheten "dood") weet ik niet.
Maar ik droomde over het gezellige Pyreneeënstulpje waar mijn overleden buddy Michel verblijft.
Het beeld dat ik doorkreeg.
Wat was hij druk bezig.
Een vernissage of zo.
Hij maakt een groot schilderij over Chantal en hemzelf, hun leven samen, wat ze gedaan hebben, hun beleving van de liefde.
"Il n'y a pas que le sexe, il y a mille autres choses..." fluisterde hij me toe.
Hij krijgt veel bezoek van een actrice die de ganse dag rozen schildert.
Ze is gefascineerd door het simpele back to basicsleven van Michel. De ruwe bolster met het gouden hart.
Heel wat anders dan glamour op aarde. Voor haar is dit dus een nieuwe beleving.
Ook voor mij heeft hij een schilderij gemaakt. Het had evengoed een andere persoon kunnen zijn maar hij kruiste mijn pad of ik kruiste zijn pad, vandaar.
Pour une amie.
Een vrouw geïnspireerd op de beeldjes van primitieve gemeenschappen waaruit drie kinderen floepen en met tientallen handen (de hare) rond haar en vele rode hartjes (haar hartjes) en op haar lendenen rusten de zalvende handen van haar man.
"C'est moi???"
"Oui c'est toi, mais regarde ton regard, il change d'heure en heure, c'est formidable, il y a de la musique dans ton regard, tu sais..."
25-10-2008 om 21:46
geschreven door tosca 
|
