|
zegt de man tegen mij.
Ik knik, zeg vooral niet teveel.
Tong twee keer in de mond omdraaien vooraleer je iets zegt, klinkt het stemmetje in mij.
Ik zie het wel zitten.
De chauffeur van de school komt nog even langs om alles te bespreken.
In de gang staat veel rommel, een tent, een rugzak, een kampeerbackpack, een frigobox en dergelijke zaken.
Alles ademt vakantie.
Ik geneer me bijna voor de niet opgeruimde troep.
Ik bekijk de lijst van vrije dagen en vakanties en word er duizelig van.
Zoveel vrije dagen.
Onmiddellijk gaan mijn gedachten uit naar de ouders van de kinderen die hun kroost die dagen onder hun hoede krijgen.
Ik voel empathie.
Het zijn kinderen die door het leven gaan met een bepaalde vorm van autisme, een gehoor- of gezichtsstoornis, taalproblemen.
Ik heb hier geen ervaring mee maar wil het leven iets teruggeven.
Het is een geschenk, een dergelijke job, omdat het je rijker maakt als mens.
Je staat anders in het leven en begint de zaken anders te bekijken.
Ik denk dat ik fameus als mens zal evolueren.
Maar ik ben er klaar voor...
28-08-2009 om 20:40
geschreven door tosca 
|
