Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
03-05-2009
VERDWAALD IN THE MIDDLE OF NOWHERE...
We brachten onze oudste dochter weg vanwege een fuif ergens buiten Brussel. We verdwaalden, wat wil je, zonder GPS en zonder een kaartje van google maps. De printer liet verstek en er was geen tijd meer om het euvel te verhelpen, dus bekeek ik in de gauwte het plan van de streek. Ik wist het zeker, we moesten die straat volgen en dan kwamen we daar uit en dan... Op het platteland kan een straatje ver leiden. Mijn dochter vroeg per gsm raad aan haar vriendin maar die gaf de gsm aan de papa vanwege enige onwetendheid betreffende de stratengeografie. Mijn dochter gaf mij de gsm over. "Ja, excuus mijnheer, maar we zijn een beetje verdwaald, we zijn hier een beetje in de middle of nowhere... Een straat leidt omhoog en er is ook een wei." Om toch niet helemaal onwerelds te klinken, bracht ik het gesprek op het centrum. Het is misschien dicht bij het centrum... "Ja, het is vlakbij..." Volgde een ietwat moeilijkere uitleg. Gelukkig kwam een fietser aanfietsen. Hij toonde me in een wip en een zwaai de weg naar het centrum. Vandaar wist ik het wel. Google maps heeft toch wat voordelen. De mensen wonen in een heel mooie moderne grote woning. Een innovatie op het gebied van architectuur. "Sjieke dinges..." "Amaai, da's groot..." De weg terug was eenvoudiger, we lieten ons niet meer leiden door plannetjes maar namen een weg die ons naar de grote Ninoofse steenweg leidde. 's Morgens bij het ontbijt : "Chérie, toi tu t'en fous...Tu ne te fais jamais des soucis quand les enfants sortent." De vogels zijn allemaal uitgevlogen maar zoon en jongste dochter hadden vervoer. Zoon met de fiets en dochter met de papa van een vriendin en haar vriendin. De papa die onlangs een heel goede nieuwe job vond. Ik bekijk Moke en lach hem toe. "Oui, chéri, je m'en fous... Tout rentre toujours en ordre dans la vie. C'est ma conviction. Je crois dans la nature et aussi un tout petit peu dans le bon dieu." Mijn schatjes zullen heus niet met een bolle buik thuiskomen, ze weten dat hun studies belangrijk zijn, zijn goed voorgelicht. Het is ook goed dat ze wat van de wereld proeven. Moke zou hen willen bijhouden, maar moet hen loslaten. Hij leert dit wel. In ons gezin is het de papa die moeite heeft met hen los te laten. Ik weet het, ik ben soms een beetje "m'en foutist", maar dat helpt in het leven om er altijd tegenaan te kunnen gaan. Ik vertrouw erop dat ik binnenkort weer ergens aan de slag geraak, als het geval zich voordoet. Ik neem wat komt. Goede en slechte ervaringen, het hoort erbij en aangezien ik vorig jaar wat slechte ervaringen had en ook begin dit jaar, zal het goede er wel aankomen. Dat is mijn overtuiging. Mensen vullen elkaar aan. De één wil de zaken controleren, de ander wil de zaken wat laten gaan, zien waar ze uitkomen als verf onder een kraan. Deze week zoek ik al kuierend een nieuwe job. Ik ga er iets ludiek van maken en tussendoor een filmpje op het middaguur (minder duur) meepikken. Zien waar de verf uitkomt. Ik zal nooit zo rijk worden als vele anderen, ook nooit zo arm als sommige anderen. Ik leef van wat het leven me schenkt als een vogeltje dat fluit, als een welriekende bloem op de keukentafel. Daarom maak ik me geen zorgen meer.
Moke maakt er een punt van om steeds meiklokjes mee te brengen op 1 mei. Feest van de arbeid? Nope, feest van de meiklokjes. "Tu sais, chou, chez le Pakistanais, on les vend à 4 euros..." Ik was al vroeg uit de veren op deze heuglijke morgen. Het ging richting bakker om koeken te halen voor de kinderen en de vriend van mijn zoon die was blijven slapen. Achten, chocoladekoeken, koeken met amandelen... Heerlijk om even niet meer in negatief te staan. Maar ik blijf natuurlijk voorzichtig en zet af en toe wat geld opzij voor een laptop voor mijn oudste die in oktober naar de univ gaat, voor zijn boeken, voor zijn kot (?)... Hijzelf zal ook wat werken onder het studentenstatuut. Vandaag kondigt zich een rustige dag aan. Na het ontbijt vlogen de kinderen uit. Mijn zoon ging mee met zijn vriend om een groepswerk voor de school af te maken. Mijn dochters werden opgehaald door de pa van hun vriendinnen die hen samen met de vriendinnen op resp. plaatsen afzette om groepswerken af te maken. De school hecht blijkbaar veel belang aan groepswerk. Wat dan met mensen met moeilijkere sociale contacten - vraag ik me af. Is er voor hen nog plaats? Wat met mensen die een lichte vorm van autisme hebben? Gisteren had ik met de tandarts een geanimeerd gesprek over stress. Naar het schijnt stijgt haar bloeddruk volgens haar collega als ze met de consultaties begint. "C'est une grande responsabilité," beweert ze. Ik haal er Mother Nature bij. Die zorgt er toch voor voor dat alles op zijn pootjes terechtkomt, vertrouwen, ja toch... "Oui, mais il faut pousser la nature dans un sens. C'est une grande responsabilité." Ze zegt ook dat ze het superdruk heeft en zelfs geen tijd heeft om haar mails open te klikken. Er is veel stress in het huidige leven, beweert ze. Om halfnegen komt ze thuis en moet ze soms nog beginnen koken. "C'est un choix..." antwoord ik. Ik vertel er nog bij dat ik enkel stressvolle jobs heb gehad, tot nu toe, maar dat dit een keuze was. Men kiest zijn leven. Men kiest ervoor een gezin te stichten. Men kiest dit alles. Enige verduidelijking : een paar jaren geleden wou ik alles omwentelen en low-impact leven, leven van recyclage enzo... Helaas werd ik niet ten volle gesteund door mijn omgeving, maar toch, ik heb er veel uit geleerd. Consumptie maakt afhankelijk. Natuurlijk, als er geen consumptie is, valt de economie stil. Het is echter goed een evenwicht te zoeken tussen consumptie en matige consumptie. Zich niet volledig afhankelijk te maken. Daar wordt niemand beter van, zeker de maatschappij niet die opdraait voor diegenen die hun schulden niet kunnen afbetalen. Mijn tandarts zoekt nu een interessante offerte met het oog op het krediet voor een wagen. Van lease wil ze niets weten, ook niet van cambio (huursysteem per dag). "J'ai trop de matériel à prendre et puis, je veux que la voiture soit ma propriété..." Tja, wat kan je daarop inbrengen? Vandaag heeft ze het weer druk, ze moet koken voor gasten. "Et le traiteur..." "Oh, je n'ai pas les moyens pour cela et puis on aime bien les petits plats que je prépare..." Ik denk dan : "Leve de microgolfoven." Vandaag ga ik bloemen toveren op gerecycleerd glanspapier.
Ik kots de ziel uit mijn lijf, 's morgens tijdens de maandelijkse migrainedag. Ik heb een soort griep die zich ingenesteld heeft in mijn lichaam en doorkomt op de maandelijkse migrainedag. "Chéri, peut-être ai-je la grippe mexicaine..." Het is niet om mee te lachen, noch de Mexicaanse griep, noch mijn mottige toestand van deze ochtend. Ik drink niet en als ik drink, word ik er nooit zo ziek van. Maar het is de migraine en de aspirine op mijn nuchtere maag die hiervoor zorgden. Ik ben een zeer fysiek iemand met duizend tentakels. Als ik ziek ben, ben ik ff wreed ziek... Moke denkt dan dat ik komedie speel, maar gelukkig heb ik een sterke tikker. De postbode bracht een dreigbrief mee van de bank om mijn negatief saldo aan te zuiveren. Zoniet zou dit gemeld worden aan de Nationale Bank. Alsjeblieft, zeg, laat dit me geen tweemaal overkomen. Maar het zijn vrij dure maanden geweest, studiereizen van de kinderen, orthodontieapparaat voor de jongste, niet geconventioneerde orthodontist, Moke die wèl belastingen moest betalen, onregelmatig loon... Gelukkig werd het tegoed van de belastingen gestort hetgeen me weer uit de penarie haalde. Dat is mijn leven, beste mensen, hoogtes en laagtes. Maak kennis met een ervaringsdeskundige in de "survivaltechnieken". Morgen is het één mei, ik kreeg een uitnodiging om vanavond naar Vitalski te gaan op zijn evenement, maar zoonlief nodigt iemand uit en zijn kamer moet opgeruimd worden. Op zijn bureau een parfum Diesel fuel for life. Hij heeft een vriendin uit een tamelijk sjiek milieu. Soms zeg ik tegen hem : de geitewollensokkenwereld ontmoet de betere middenklasse of burgerij of wat dan ook; "Je verstaat dit nog niet," zeg ik tegen hem. "Jawel, ik versta het heel goed." Die fijngevoeligheid heeft hij van mij geërfd. Maar goed, als er liefde is. Hij is wel vrij jong, vind ik, ik was meer een flierefluiter en deed en doe er vrij lang over om de ware te vinden. Wie is de ware? Zijn er meerdere wares? Tot nu toe is het Moke. Blijft Moke dit altijd? Vermoedelijk wel, want wie wil er nu een kotsend vrouwtje (1 dag per maand) die door het leven dwarrelt als een brave maar zotte doos met evenwel goede manieren op de koop toe. Toch één ontdekking: vast werk is niet mijn ding, ik lig slecht in de markt momenteel; het zullen dus interims blijven. Als dit lang weekend achter de rug is, ga ik opnieuw op zoek, naar anders en beter (voor mij). Hopelijk ben ik ditmaal wel gewenst.
Voor mij werd het een weekend in het teken van de kunst. Op verschillende niveaus. Kunst van lichtelijk andersvaliden, kunst van echte ambachtelijke kunstenaars, kunst van mensen die hun leven hieraan wijden, kunst van mensen. Ik laat per opzet het woord "gewone" mensen vallen omdat niemand echt gewoon is en sommige mensen in hun creaties heel origineel en eigenwijs uit de hoek komen. Zoals die dame van het parochiecentrum die een schilderij maakte dat men evengoed vanboven als vanonder kon bekijken met Gaston Lagaffe als rode draad doorheen het werk. Ik bezocht zelfs gratis het Magrittemuseum in Jette net als zoveel andere geïnteresseerden maar ik kocht wel prentkaarten om het museum toch wat te sponsoren en vooral omdat de stijl van die man me erg aanspreekt. Ook zijn huis verraste me en ons oude inmiddels gerenoveerde huisje vertoont wat gelijkenissen vanbinnen omdat het uit dezelfde tijd stamt. We moesten hier ook een badkamer aan bijbouwen omdat in de jaren 20, 30 van vorige eeuw de huizen geen badkamers hadden zoals nu. We komen van ver, niet... Zelfs de oude blokken sunlight zeep zoals ze in het museum in de keuken worden getoond, vonden we terug toen we dit huis op lijfrente kochten van een oude mijnheer. Magritte ontmoette op 16 de liefde van zijn leven, een schoon, lief kind, Georgette genaamd; Zij zou zijn muze worden. Toen hij twaalf was, had zijn moeder zelfmoord gepleegd en bleef zijn vader met drie zonen achter. Ze woonden in Lessines, in de streek van Charleroi. Magritte heeft ook nog in Schaarbeek gewoond en natuurlijk in Jette. De tuin was niet bijzonder groot, noch het atelier. Mijn sympathie voor deze sublieme artiest is alleen maar groter geworden. Vooral ook zijn tedere liefde voor zijn vrouw vind ik hét van hét. Ze hadden geen kinderen, maar heel veel vrienden en ook, een prachtige witte hond. Magritte realiseerde ook affiches, onder andere voor Sabena, namelijk een duif met een wolkenlucht. Officiële benaming : "L'oiseau du ciel." Alles opnoemen wat ik tijdens dit weekend gezien heb, zou teveel van het goede zijn. Wat blijft bij : een schilderij van het Centraal station waar de mensen haastig doorlopen (urine?, vuil? enfin vroeger toch in 1998 toen ik in de buurt bij Belgacom werkte en ik verzeker u, in de late uren heeft men maar één verlangen, hier zo snel mogelijk doorlopen). Dit was een schilderij van iemand die in het gemeentehuis tentoonstelde; Een schilderij van een Texaanse schilderes over land en zee en zout met zeer mooi kleurengebruik, in de bib. Een man die in het gemeentehuis tentoonstelde en schilderijen maakt zoals ik mijn leven leid, namelijk anywhere the wind blows. Die man gebruikt verf, doet het blad onder de kraan, de verf loopt uit en dan begint hij met de afwerking. Pareltjes, vooral de gezichten. Luguber ook, de skeletten, beenderen, organen... Het kantklossen van Brugse kant vond ik ook wel mooi. Zeer fijn afgewerkt. Op den duur begon ik zelfs het verschil te merken met machinale kant, in sommige toeristenwinkeltjes. Mijn groottante was dokter emeritus in de kant, bij wijze van spreken, ze goochelde met kant. Wat ik ook mooi vond waren de kleuren en tapijtjes gemaakt door een groepje mensen die andersvalide zijn. Ze gingen op in hun ding en waren even "andersvalide" af op een bepaalde manier. Er was ook een man met een hele mooie tuin die in zijn eigen tuin tentoonstelde. Hij had ook een mooie rosse poes. Vooral zijn grote schilderijen vond ik mooi. Heel mooi ook waren de foto's van een 17-jarige kunstenaar (van de generatie van mijn kinderen). Vooral de foto's met de Vans (schoenen) en de Converse schoenen op het strand vond ik fantastisch als een knipoog naar zijn eigen generatie. Meer van dat graag... Dan waren er ergens ook nog keramieken beeldjes waarvan ik een paar had willen meenemen om mijn woonst te verfraaien. Een man (in de oorlog of zo) met een ijzeren gordel en slechts één laars en een normale piemel. Heel mooi in de soberheid. Wat ook nog indruk maakte op mij waren de foto's "acht dagen in Servië" (door een fotograaf). Het wel en wee van Romazigeuners onder een brug in Belgrado. Ginder verdienen sommigen maar driehonderd euro per maand, apatride mensen kuisen trappen om niet overgeleverd te worden aan de politie, Sommige mensen hebben niets, alleen zichzelf. De dag voordien had ik de foto's van een andere fotograaf bewonderd, namelijk over zijn Chinareis in 1990. Een wereld die nu al zelfs niet meer bestaat, zo is dat land sindsdien geëvolueerd. Zoals alles trouwens evolueert. Maar sommige dingen blijven. Zoals de mens die nood voelt om zich af en toe uit te drukken op één of andere manier. Nu wachten we vol ongeduld de komst van onze oudste af die uit Polenland terugkomt.
