|
Ons ma : "Ze zou haar haren toch eens mogen laten knippen, ze komen tot onder haar kont."
Ze is Chantal, het lief van Michel zaliger, mijn grote vriend.
En ons ma vervolgde : "Ze doet dat waarschijnlijk omdat hij haar zo nog gekend heeft, met dat lang haar. Er zijn toch mensen die in wanen leven, in het verleden. Ze moet precies nooit gaan werken."
"Ach, make," antwoord ik, "laat haar zijn hoe ze is. By the way, het is een rijk maske, enige dochter van twee gepensioneerde én doodbrave mensen. Ze werkt niet maar, bon, ze kan het zich veroorloven. Michel zei altijd dat ze de druk niet aankan, zodus... Laat haar gelukkig zijn..."
Ik verzwijg er wijselijk bij dat Michel zaliger me heel veel knipogen geeft van hierboven, bijvoorbeeld als ik een gemeenschappelijke kennis tegenkom op straat.
Vrijdag toen ik op weg was naar de school om het tweede gedeelte van mijn halftijdse job in het schoolkader uit te voeren, zag ik Chantal, het lief van Michel, op de bus wachten. Ze was voorzeker Michel gaan bezoeken op het kerkhof, onder de platanen. By the way, een hoogst romantische setting, een beetje lijkend op een Wuthering Heightskerkhof, zeker in de regen die bij bakken uit de hemel viel, op deze Allerheiligen.
Maar goed, ik wuifde vrijdag ostentatief naar Chantal op de manier waarop Michel zou wuiven.
Russinnen houden picknicks op de graven van de overledenen.
Maar ik had geen champagne bij, geen oesters, geen tapa's, nikske van dat alles.
Ik was alleen gehaast.
Toch fijn dat er een kracht de mensen samenbrengt op soms moeilijke momenten.
Zo van... hee, je bent niet alleen, ik ben er ook nog, weet je.
Michel waardeerde mijn vriendschap :
ma copine flamande,
tu es plus douce que la crème,
plus fragile que les roses,
plus légère qu'un papillon dans ton âme.
Mais tu es aussi une femme très courageuse.
De regen viel bij bakken neer, de hemelsluizen stonden open en de tranen in mijn hart versmolten met de regen.
Het werd donker, het waaide...
"Toon mij dat je bestaat, heel even..."
"Dis, je te donne assez de clins d'oeil de là-haut,..."
Plots voelde ik een koude wind in mijn rug en wist ik dat hij er was.
Michel zaliger.
Mijn buddy.
Hét lief, de grote liefde van Chantal.
Let the trees whisper your name,
beyond eternity...
01-11-2009 om 20:40
geschreven door tosca 
|
