Een bankautomaat op zondag.
Ik moest het kot  van mijn dochter betalen.
De markt  net gedaan en marktkramers die hun waren opbergen.
Overal rommel.
Ik raap een gevallen plantje op.
Zal ik thuis verpotten.
"Qu'est-ce que tu fais maintenant, olà, ça va???"
Een stem roept in mijn rug.
"Ah oui, c'est toi, comment ça va dis..."
"C'est à toi que je voulais le demander..."
Alex.
Heel af en toe kruist hij mijn pad.
Een Portugees, ik schat, zo'n tien jaar jonger dan mezelf.
Heeft er een zwaar leven opzitten.
Maar goed, het is een toffe gast.
Ik vertel hem mijn gediversifieerd parcours.
Hoe ik opvoedster was op een kutconcentratieschool.
Hoe van mij geprofiteerd werd.
Hoe ik mijn job opzegde.
Hoe de RVA me uit het systeem wou zetten.
Hoe ik uiteindelijk dankzij de advocaat van het syndicaat mijn zaak gewonnen heb en mijn rechten herwonnen heb.
Hoe de controledokter zeer begripvol en vol sympathie was.
Hoe ik eigenlijk maar zes weken zonder werk zat.
Hoe het ocmw me niet wou helpen vanwege het (kleine) inkomen van mijn partner.
Hoe ik geknokt en gevochten heb de laatste maanden om me nu weer te bewijzen op mijn nieuwe plaats.
Hoe ik "topverkoopster" (aan de telefoon) werd.
Hoe ik vooral geleerd heb op mezelf te rekenen.
Hoe ik zelfs op zaterdag werk om volgende maand in juni wat verlof te hebben aan zee in Oostende.

Alex werkt, komt net rond, betaalt netjes zijn huur.
Ik vertelde hem over mijn grote studerende kinderen.
Hoe ik veel moet werken om hun studies te betalen.
"J'espère qu'ils vont comprendre un jour que leur maman s'est sacrifiée pour eux..."
Hij zei me op de socialisten te stemmen.
Voor hem de franstalige weliswaar.
Maar ik stem op die ganse rotzooi niet meer.
Noch de roden, noch de blauwen, noch de groenen, noch de gelen, noch de zwarten, noch de oranjes.
Blanco.
Reken vooral op jezelf - is mijn motto.
Ze verdedigen me toch niet, ik betaal de politiekers maar zij doen niets voor mij.
Dat heb ik ervaren toen ik in de shit zat met het syndicaat en de RVA.
Neen.
Geef mij maar een wereld zonder grenzen.
Zonder wapperende vlaggen.
Een wereld zoals in het liedje van John Lennon.

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Alex gaf me een kusje op mijn wang bij het vertrek.
Volgende maand neem ik wat vakantie in Oostende.
Een familielid van mij wou er met haar man gaan wonen.
Jammer genoeg is de man gestorven.
Soms gaat een verhaal niet door.
Au revoir, Alex.
A la prochaine.

22-05-2011 om 15:20 geschreven door tosca