Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
07-09-2008
SCHRIJVEN IS EEN AMBACHT
Ondanks zijn gezwam over "naaien" (neuken) en dergelijke, lees ik graag Herman Brusselmans. Ik vind dat hij een zeer vlotte stijl heeft, weliswaar een eigen stijl. Soms wat recht voor de raap. Maar hij faket tenminste niet. Zoals elke schrijver en schrijfster heeft hij dus een unieke stijl. Zes kortverhalen van hem worden nu vertaald in een eenvoudiger taal via de uitgeverij "Lezen voor iedereen". Zoiets is mogelijk omdat het kortverhalen betreft - zegt hij - want met het vereenvoudigen van romans zou de ziel van het verhaal wat verloren gaan. De "jus" zeg maar. Volgens mij is het ook een prima idee om anderstaligen kennis te laten maken met zaken zoals De Gentse Feesten. Dat moet je een keer meemaken... Het boek heet de "Verhalen van Herman Brusselmans". Ik heb het wel voor korte synthetische zinnen. Zelf gebruik ik meestal een korte, eenvoudige schrijfstijl. De neerslag van een druk chaotisch leven. Je zoekt dan naar eenvoud. Het ingewikkelde ligt 'm in de compositie. Het is als een aquarel. Je schildert wat hier, je schildert wat daar, dingen vermengen zich tot een geheel. Op het einde is er soms een hoogtepunt. Soms. Boem, pardaf... De finishing touch - zeg maar. Blogs zeggen heel wat over het leven van mensen. Nu moet ik de "harirasoep" van mijn partner op het vuur controleren. Dat ze niet overkookt. Ikzelf ga een kringlooptrui voor mezelf actualiseren met grote moderne knopen van Veritas. De zondag is heilig? De zondag is zoet.
Mijn portemonnee kreunt onder het schooljaarbegin. Ik moet mijn zuurverdiende spaarrekening aanspreken. Mijn orthodontiekosten voor de jongste zijn na vier weken nog altijd niet terugbetaald. Het gaat van langsom slechter in dit land. Toch ook vrolijk nieuws. Mijn zoon schreef zich in in een lokale basketbalclub. Een nieuwe en leuke passie. Hij doet het voor de fun - zegt hij. Voertaal Frans of wat dacht u, in Brussel. Als vijfjarige deed hij de deur open toen ik terugkwam van mijn zaterdagse job en zei : "Kem zjust de deur open gedaan..." Misschien wordt hij later nog voorzitter van de één of andere club. Wie zal het zeggen? Elke dag sta ik hier voor een nieuwe verrassing. Feit is dat mijn zoon ook een rasechte Brusselaar is. Het leven kan schoon zijn in den Broekzel. (Broekzele = plaats in het moeras)
Er werd enkel Russisch gesproken. Het kan ook een andere Oosteuropese taal geweest zijn, maar het klonk als Russisch. Een vrouw deed haar post open. Facturen van Electrabel, Proximus, het OCMW (huur?). Eigenlijk gaat het mij niet aan maar toch... Het leek me alsof de vrouwen ergens bij mensen hielpen kuisen. Het huishouden doen of zoiets. Op de radio hoort men dat nieuwkomers het bevolkingsaantal op peil houden. Sommigen vinden hen parasieten. Het is een feit dat ze een groot deel van hun inkomen hier opdoen. Ze laten Aldi en Liddl leven. In Brussel maakt men elke dag een wereldreis. Een kalende man kijkt met grote ogen naar mij. Djees, ik voel me niet tot hem aangetrokken en draai mijn ogen weg. Ik moest de tv-editie van Gossip Girl nog reserveren voor mijn dochter. Netjes een voorschot betaald. Bij de lokale kopieerzaak kocht ik nog wat kaften. De man deed er een percentje af. Hij is altijd vriendelijk tegen mij en doet zijn best om Nederlands te praten. Dezer dagen doet hij gouden zaken. Om de één of andere reden denken zijn vrouw en hij dat ik in het onderwijs sta en ik laat hen in de waan. Ergens ben ik wel bezig met pedagogie. Ik moet vaak mensen opleiden op mijn interims. Of gewoon maar thuis de kinderen bij hun studies ondersteunen. De jongste is verkouden met keelpijn. Ik bracht siroop mee, jammer dat ze geen honing lust, natuurlijker dan siroop. Maar ze wou toch naar school. Ze had toets economie. Is het goed om vriendelijk te zijn, vraag ik me af. Barack Obama ontzag Sarah Palin ivm de zwangerschap van haar dochter en zei dat privé en werk gescheiden moesten blijven. Sarah Palin gaf een sneer naar Barack waarmee ze te kennen gaf dat ze niet echt in hem geloofde. Zwangerschap op 17? De pil is al zo lang in voege. Patches zijn niet zeker, dat weet ik, want een jonge Marokkaanse van 18 die nog studeerde en ik op een job leerde kennen, geraakte zwanger met patches. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat ze het hierboven goed met me voor hadden en ik het geluk had in een redelijk ontwikkelde omgeving op te groeien.
De Zwitserse tekenaar Zep heeft een nieuw album klaargestoomd. Le sens de la vie. 2 miljoen exemplaren. Absoluut de moeite. Het verhaal zit vol humor. Titeuf stelt zich vragen over de zin van het leven, de dood, het geweld, afpersing, werkloosheid (zijn papa wordt werkloos tengevolge van delocalisatie), depressie. Maar verwacht geen drama, het ganse tekenverhaal zit vol ontwapenende humor. Titeuf praat vaak over de meisjes en vooral over Nadia, "hoe moet het nu met die kus?" Titeuf lijdt ook wat aan het Peter Pansyndroom en wil zo lang mogelijk een kind blijven. Naïef, fris en grappig tegelijk. Wel het resultaat van heel hard werken. De tekenaar bewaart enkel de allerbeste ideeën en scènes. Super en een aanrader tegelijk...
brengt heel wat drukte met zich mee. Papieren invullen, kaften, voorbladen afprinten, nog wat schoolgerief aanschaffen,... Gelukkig heb ik een paar dagen vrijaf genomen. De tweede mocht een uur later naar school vertrekken. De jongste zal een uur vroeger thuiskomen omdat het nieuwe uurrooster dat impliceert. Ze wil met mij naar de Delhaize gaan om haar bestelling van La Redoute af te halen. Een kleedje. Ze heeft gevoel voor mode. De jongste zit in een nieuwe klas, ze liet Latijn voor wat het is en koos voor de richting economie-wiskunde. Onmiddellijk een "bad" in de echte Brusselse realiteit. Er zitten jongeren van 16 in haar klas, jongeren die soms overkomen van een andere school. Ook jongeren wiens voertaal Frans is. Veelal van allochtone afkomst. Nu, mijn kinderen zijn ook voor de helft allochtoon. Maar ze spreken perfect Nederlands. Ze zijn geen moslims. Ook geen katholieken. Ze volgen zedenleer. Mijn dochter zegt dat ze vooral in zichzelf gelooft. "Goed zo," zeg ik tegen haar. Geloven in zichzelf en het leven, meer moet dat niet zijn. Met respect voor de overtuiging van andere mensen. "Je had ook in de Latijnse kunnen blijven, je was toch zo goed in Latijn," zeg ik tegen haar. "Mama, in Latijn zit geen toekomst voor mij." Ze wil economie studeren. Wiskunde. Mijn zoon bleef wat langer Latijn studeren tot hij de twee laatste jaren voor wetenschappen-wiskunde koos. De oudste dochter doet Latijn-wiskunde. Een verstandig meisje van op school die een paar jaren ouder is, slaagde niet voor haar ingangsexamen dokterstudies. Ik denk niet dat één van de kinderen dokter wil worden. Mijn zoon wil ingenieur worden, maar zal hard moeten studeren. Ondanks zijn wiskundeknobbel. "Je kan ook handelsingenieur worden," denk ik enthousiast. Lekker veel contacten met het buitenland, reizen, en dergelijke... Maar ik houd me in... Ze moeten zelf hun ervaringen opdoen. Ik denk aan mijn laatste humaniorajaar en mijn eerste stapjes op de univ. "Hij is minder naïef dan ik destijds," denk ik maar zeg dat niet tegen hem. Het voordeel aan de "jeunesse" in mijn hoofd is dat ik me ergens nog altijd jong voel. Soms voelt het alsof ik opnieuw naar de univ zal gaan. Zo groot is de empathie met de kinderen.
