Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
02-08-2008
IETS VERDER DAN GEWOON
Ik had boodschappen gedaan met mijn dochters en vanwege het goede weer, gingen we te voet terug naar huis. De meisjes keuvelden over bikini's en kleuren en motieven en plots kreeg ik hen in het oog. Hen zijn de ouders van Chantal die terugkwamen van een wandeling in het Elisabethpark. Chantal is het lief van Michel zaliger en zij zijn zo'n beetje zijn schoonouders. "Regarde comme ils s'aiment après toutes ces années, c'est cela aussi l'amour, la durée, il n'y a pas que la passion, il y a la tendresse..." Het was alsof Michel mij een duw gaf en de aandacht op hen vestigde. Ik keek de twee bejaarde redelijk fitte (zeker nu ze op hun cholesterol letten op advies van de beste huisarts van Noordwest Brussel) mensen van 69 (zij) en 73 (hij) vertederd na. Dit wordt vanavond weer een schets, een tekening van ruggen van mensen, charmante mensen onder een kathedraal van bomen. Haar kort kopje staat de moeder van Chantal bijzonder goed en ze had een leuke blauwe driekwartbroek aan. Mijnheer's witte haren omkaderen zijn gezicht en je zou denken dat hij een kunstenaar is als je hem zo ziet met zijn potske aan. Maar het was een mooie close-up, alleen de muziek ontbrak, al klonk er zuiderse muziek in één of andere auto. Ik keek naar de lucht, zei : "Hello, Michel, leuk dat je me hierop attent maakte" en luisterde verder naar mijn fashionista's in spe. "Jij draagt graag een zwarte bikini, hee mama." "Ja, schat, ik ben nogal goed voorzien van boezem en zwart flatteert." Die nacht droomde ik over Michel, Chantal en een ex-collega van mij die ik reeds tijdens twee interims ben tegengekomen. Michel wou mij iets duidelijk maken. "Jij gaat terug aan de slag," zei hij. "Beschouw het als een spel, wees wat soepel, niet te serieus..." Slik-slik. Ik begrijp dat sommige mensen het moeilijk hebben met mensen die stemmen horen of contacten met overleden mensen, maar ik doe geen readings of zo, het is gewoon omdat ik tamelijk close was met Michel en zo sta ik open voor bepaalde zaken. Sommigen die een dierbaar iemand verloren zijn, zullen me wel kunnen begrijpen. Ik probeer de doden ook zoveel mogelijk met rust te laten. Het moet spontaan komen. Ik keer terug naar mijn virtuele fermette aan de rand van Blogland en ben blij dat ik in mijn binnenste weer een octaafje hoger mocht zingen. Een opkikker voor de ziel, noemen ze zoiets.
Mijn zoon doet vandaag de laatste dag van zijn zomerse studentenjob. Maximum 23 dagen. De chefs zijn tevreden over hem, dus ik denk wel dat hij daar mag terugkeren. Hij spaart voor een tweedehandsauto op de univ. Hij begint in september aan zijn laatste humaniorajaar en dan begint hij aan universitaire studies. Waarschijnlijk ingenieur en waarschijnlijk op kot. Het rustige familieleventje zal een fikse omwenteling kennen als er één van hen op kot gaat. Maar hij heeft ruimte nodig en vrijheid. Ons huis is niet klein maar ook niet supergroot voor vijf mensen. Ik werk ook al vanaf mijn 16 jaren. Ik deed speelpleinen, begon als hulpmonitrice en onderhoudspersoneel en evolueerde on the floor tot monitrice. Het was de leuke tijd van de toenmalige NCC-speelpleinen. Heel ludiek, de kinderen kregen toen nog een warme maaltijd 's middags en een tien- en vieruurtje. Nu zou dat wellicht niet meer mogelijk zijn, wellicht ook vanwege het succes van dergelijke speelpleinen bij alle lagen van de bevolking, rijk en arm, autochtoon en allochtoon. Toen waren het vooral kinderen van 2 buitenhuiswerkende ouders of alleenstaande werkende moeders. Mijn zoon zou tijdens het schooljaar graag nog 23 dagen werken buiten de zomermaanden maar als het voorstel van Milquet erdoor komt, is dit niet meer mogelijk onder dezelfde voorwaarden. Jammer voor kinderen van minder gefortuneerde ouders. Ik heb deze nacht veel nagedacht alvorens we gevrijd hebben en ik daarna op één minuut ingeslapen ben. Ik ga me van het systeem niets meer aantrekken. Zwieren ze mij eruit, dan zwieren ze mij eruit. Dageraad zegt wel dat dit niet mogelijk is, omdat ik altijd gewerkt heb. Maar je weet maar nooit... Ik weet wel dat ik bijna altijd werk kan vinden, zeker tot mijn vijftigste, maar de plek moet ook wat leuk zijn. Daarna kan ik zelfstandige worden. Free-lance en dergelijke. Alleen, dat gepamper van de dop, Actiris of wat het ook mag zijn, kan ik missen als kiespijn. Tenslotte vond ik altijd zelf werk, heb ik van de dop heel weinig getrokken... Ik trok zelf mijn plan. En dat zal ik blijven doen.
Het systeem werkte vandaag en ook gisteren op mijn systeem. Vandaag lag er een brief van Actiris (de VDAB van Brussel) in de bus. Betreffende een contract voor beroepsproject. Hallo, ik mag toch wat vakantie nemen of niet soms? Bovendien is het onbetaalde vakantie want ik heb dat vakantiegeld al vorig jaar getrokken bij mijn werkgever, maar toch dubbel belast wegens de belastingspolitiek van Reynders (ik heb niets tegen de man himself - ze zijn elkaar allemaal waard van de eerste tot de laatste) en anderen. Voor 2007 moet ik dan ook pakken terugtrekken van de belastingen maar daar kan ik misschien nog een jaar of langer op wachten. In alle geval word ik volgende dinsdagnamiddag opgeroepen om een collectieve informatiesessie te volgen en een individueel gesprek te hebben met een beroepsconsulent. Djeezes, het interimbureau zou een job voor mij hebben tegen half augustus maar daar zullen ze wel geen oren naar hebben. Ik voorzie weer een geloop van hier naar daar en dat terwijl ik als werkzoekende - tussen de jobs (interims) door - maar 400 euro per maand trek of zelfs niets als ik vakantie neem. Als ik werk, betaal ik wel het maximum aan belastingen want ik heb een partner. Vragen tollen door mijn hoofd. Zou ik toch niet liever zelfstandige worden, maar dan moet ik wel cursussen volgen in bedrijfsmanagement. Ach neen, ik doe gewoon opnieuw vollen bak interims. Alsof ze mensen zomaar een contract van onbepaalde duur aanbieden. De jobs waar ik werk vond, waren ook zogezegd "voor altijd" en dan neemt men je aan onder interimcontract. Enfin, we zijn altijd vechters geweest, tenslotte ben ik geboren op een dinsdag, de dag van Mars, al bevolkten Venus en Neptunus ook gretig het luchtruim bij mijn geboorte. Vandaar wellicht ook die "romantic quest" of life. Met Mars erbij heeft de ganse zaak iets ridderlijks, chevaleresque à la madame. Je moet het maar doen op je vijfenveertigste, maar ik ben jong van geest, gelukkig. Ik begrijp dat er zovele mensen zich "ziek" of "invalide" melden. Of het misschien worden. Ik begin het allemaal als een spelletje te beschouwen. Maar tussen de interims door heb ik soms nood aan wat "beschouwend" leven om me te herbronnen. Dat is normaal want daarna moet ik me weer 100 procent inleven in een nieuwe functie. I have to go on, always... Cijfers. Statistieken. Ik ben een nummertje dat de Brusselse werkgelegenheidsstatistieken moet bevolken, alleen maar dat. Een dankbaar nummer. Een efficiënt nummer. Een getalenteerd (meertalig) zij het te braaf nummer. Als ik wat geld achter de hand heb, richt ik misschien een artistiek boerderijtje op. Binnen tien jaren of zo. Dromen mag altijd.
26 of 27 graden, een bank naast een beek in een beschermd natuurgebied, geen levende ziel te bespeuren in de omtrek behoudens mijn lang opgeschoten oogappel van 14 juli's die mij vergezelt, gesjirp van krekels, heerlijke braambessen in het wild geplukt, meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. Daarna gingen we te voet terug naar de marktplaats van onze gemeente om de maandelijkse electriciteitsfactuur te betalen aan de terminal. Een sms'je van een vriendin die even wat steun nodig had. Ze is geruime tijd (een paar jaar) inactief, heeft bericht ontvangen dat ze opgeroepen wordt door RVA of dergelijke. Ze is ouder dan mezelf en vraagt zich af waarom ze de jongeren niet activeren. Ze is ziek geweest, haar vader is lange tijd ziek geweest alvorens te sterven, eigenlijk deed ze aan einde-levensbegeleiding, daarna was ze depri en nu weer werkloos. Bovendien is ze alleenstaande met een zoon. "Kijk, x, het is nu eenmaal zo, mensen zullen geactiveerd kunnen worden tot 60 pakweg 65 jaar. Als het geld op is, doet men moeilijk. Het best is de draad weer op te nemen en beschikbaar te zijn of te blijven voor de arbeidsmarkt." "Dat is het 'm nu. Ik voel me er niet klaar voor." "Kom, we zullen eens ene gaan drinken en erover praten... Iedereen wordt vroeg of laat opgeroepen, hoor!" Beslissingen worden boven de hoofden van mensen genomen en dat botst vaak met de individuele weg van mensen. Ze heeft meer dan 20 jaren gewerkt, ze voelde zich een beetje bedreigd door de oproeping. Maar, ze zal zich terug moeten aanpassen aan het systeem. Ik wou dat ze de lotto won.
Beloofd is beloofd en mijn oudste en jongste dochter troonden me mee naar de bioscoop om Prins Caspian te bekijken. Een blockbuster, een succesfilm, het tweede deel van de Kronieken van Narnia gebaseerd op de fantasierijke boeken van C.S. Lewis. Ik geniet zo van mijn laatste vakantieweken. Alvorens ik me weer vol overgave in het buitenhuis-actieve leven stort. Hier thuis is anders aan activiteit geen gebrek. Ach, verandering van lucht doet eten - zeggen ze dan. Prachtige schermen in Kinepolis, van Barco? Ik had ooit een collega-interimaris wiens vader bij Barco werkte. We stimuleerden elkaar, zij door me goede jobs door te spelen, ik door haar family-minded te maken. Ze twijfelde ontzettend om een gezinnetje te stichten, maar uiteindelijk ontmoette ze een gast via de telefoon en tout-feu tout-flamme kwam er vlug een kleintje. Ik weet niet of ze nog samen is met haar vriend maar plots ging alles heel snel voor haar. Ik bespaar jullie een samenvatting van de film. De muisjes vond ik het meest komische, ze zagen er groter uit dan gewone muizen, stonden rechtop, praatten en vochten. Ik denk dat mijn oudste dochter vooral fan is van William Moseley maar ze hangt het niet aan de grote klok. Soms leer ik heel wat bij van mijn kinderen wat "gevoelens" enzo betreft. Ze schijnen een ander licht op de dingen, ze zijn een nieuwe generatie natuurlijk. Straks geef ik een vip-behandeling aan het haar van mijn jongste dochter. Ze heeft grote krullen en die moeten in de watten gelegd worden, een shampoo en een crèmespoeling achteraf. Benieuwd naar het resultaat.
