Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
08-06-2008
MET DE NOORDERZON VERTREKKEN
Dageraad is de last beu en wil met de noorderzon vertrekken. Terug naar zijn thuisland. "Chéri, si tu es plus heureux là-bas, vas-y alors..." "Dans notre famille on n'abandonne pas sa femme et les enfants..." "Ce n'est pas bon de vivre dans un mensonge... Si tu es plus heureux là-bas, vas-y, je ne te retiens pas..." Het is een beetje veel geweest de laatste tijd, de tegenslagen. Achteraf doet hij weer poeslief. Maar iets in mij is geknakt. Het is nochtans niet de eerste keer. Ik verlang naar de brede vriendschapsschouder van Michel. Hij begreep me veel te goed. Maar Michel is dood. Ik slik mijn tranen in. Ik ben een sterke madam (geworden) en kan desnoods de kar van het gezin alleen voorttrekken. Toch is er liefde tussen ons, er is altijd een sterke fysieke band geweest. We zijn nu achttien jaar samen. Dat gooi je niet meteen weg. Hij is als een tatouage in mijn huid. Oh Lord. Dromen van betere tijden. Ondertussen uit de bol gaan. En alles vergeten... FF mineur...
"Ca plane pour moi..." zeg ik tegen mezelf. "Das leben ist wunderschön", "Ca plane pour moi", "the best is yet to come, Bonita la vida..." Zo pep ik mezelf op. In een schaduwachtige periode. Une période en dents de scie. Misschien ga ik de volgende hit nog duizend keer opzetten. Tot het echt tot me doordringt. Op de Euroferia Español of is het Euroferia Andaluz (tijdens het weekend) plan ik ook wat uit de bol te gaan. Ik heb het verdiend. En dan nu, the "real" Plastic Bertrand... Opgelet, het fragment komt uit "Kultnacht" niet uit "Kutnacht". Grapje...
Aan allen die een dipje hebben, dans mee op de muziek, het is net wat men nodig heeft...
Ik weet totaal niet wat mij vandaag te wachten staat. Naar het schijnt mag ik spelen in een vervolgverhaal op mijn vorige job. Ik zal mijn beste beentje weer moeten voorzetten. Mij opnieuw moeten aanpassen aan de "bureauwereld". Ik was er al wat uitgegroeid. Vakantiestemming, vive la liberté. Retour aux sources. Gelukkig ben ik flexibel met dank aan het gesternte dat bij mijn geboorte boven in de hemel stond te bengelen. Chantal, het lief van Michel zaliger, teruggezien. Ze mist, mist, mist hem... In haar ogen ontdek ik een andere wereld. Ze koestert haar verdriet als een bewijs van liefde voor hem. Als een ragfijn kunstwerk van tere liefde. Ook dit is kunst. De smogmist die over onze heimat hangt, versterkt het missen. Ik mis hem ook, maar niet uit liefde, als gewone vriend. Life goes on without Michel. Op het thuisfront alles kits. Mijn oudste dochter van 15 en een half is heel gelukkig. Prille ? Maar ze wil het niet toegeven aan zichzelf. In tegenstelling tot mezelf schiet ze niet zo vlug in vuur en vlam. Misschien beter... wie zal het zeggen. Voor de rest wil ze niet figureren in deze blog en dat respecteer ik. De jongste van bijna veertien vond dan weer een schat aan zakgeld in een schuif. Ze wist niet waar ze het verstopt had. Ze wil haar garderobe uitbreiden met een kleedje uit de Joepie. "Bellen, mama, bellen..." Mijn zoon van zestien en een half heeft zijn eerste examen van de examenreeks. Frans. Camus, Merle, grammatica, vocabulaire. Ik heb hem gisteren nog wat geholpen. Hij zit nu in het voorlaatste jaar. Volgend jaar wordt het spannend uitkijken naar een kot. Want hij wil op kot. Hier thuis is er teveel lawaai om deftig te kunnen studeren, vindt hij. Het is waarschijnlijk ook wel zo. Komaan, Tosca, maak je op en neem je plaats in. Add meaning........
Vanaf morgen moet ik terug aan de slag - meldt het interimbureau mij. Mijn tikker slaat over. Dit had ik echt niet verwacht. O my God... Ben ik blij, happy? Ik voel me een speelbal... Weet niet meer hoe ik moet reageren. Al komt het geld wel van pas. Maar het voelt alsof ik geen controle meer heb over het leven.
Souvenir, souvenir... We wandelden naast de atletiekpiste op de universiteit. Nico (naam veranderd), een collega-student, en ikzelf. Hij droeg een lange grijze regenmantel en ik een gelijkaardige jas die ik me ergens op een uitverkoop had aangeschaft. Mooi model, dat wel. We kleedden ons graag in een soort new-wave, romantische stijl die bij onze studies (Romaanse taal- en letterkunde) paste. Vintage vóór vintage, halfweg de jaren tachtig van vorige eeuw. "Hoe jij door die studies glipt? Je bent zo speels, zo jong, en toch slaag je in de examens, je glipt als een mysterie overal door." Hij was vroeger in de humaniora nog met een vriendin geweest die ik ook op de univ leerde kennen. Nu kwam hij openlijk uit voor het feit dat hij homo was. Hij was ook zo een beetje mijn "maat" geworden, een vriend - zonder meer, een close, close, close vriend. "Ach, Nico, ik leer snel. Ik was altijd bij de eersten van de klas." Als kind beleefde ik continu de zonnezijde van de zon, besef ik nu, terwijl ik nu - af en toe - het genoegen krijg kennis te maken met de schaduwzijde. Boeiend, dat wel, maar niet altijd gemakkelijk. Nico en ik werden erg close, we vertelden veel, legden onze ziel bloot, vertelden over kunst en onze favoriete schrijvers. Meer nog, hij liet me ooit een jointje proeven, met mijn akkoord weliswaar. "Dat moet je een keer in je leven gedaan hebben, Tosca..." klonk het. Nadien heb ik het nooit meer gedaan. Op de metro praatten we in een groepje over onze toekomst. Sommigen zouden nog verder studeren. "Wat ga jij doen? " vroeg een collega-studente met Oostenrijkse roots. "Ze gaat werken, tiens..." antwoordde hij in mijn plaats. "Ons Tosca heeft het hoofd op haar schouders (lees "is realistisch"- zo zag hij mij), ze gaat werken om haar boterham te verdienen en een gezinnetje stichten met man en kinderen..." Gisterenavond vroeg Dageraad mij waar de tranen in mijn ogen vandaan kwamen. Maar ik dacht aan Nico. Plus, ik dacht aan de voorbije dag. Het interimkantoor stuurde me een contract voor deze week. Heen-en-weer getelefoneer. Ik ben toch thuis? Niemand vroeg me om opnieuw te gaan werken. Ik vraag beleefd ijzig maar dat laatste adjectief kan ik goed verbergen of ze me op de hoogte willen blijven houden. Of ik moet gaan werken of niet. Surfend op het internet stel ik vast dat Nico al heel wat artistieke dingen heeft gedaan. Als ik aan Nico denk, denk ik aan "Vintage vóór vintage"... Wisten we veel
Ik ben aan het chillen in een soort niemandsland en ik voel me er goed bij. De werkgever heeft niet meer teruggebeld, dus zal er geen werk meer voorhanden zijn en trek ik alvast een streepje over het vorige werk. Contacten uit de "interimwereld" bereiken me via sms of per gsm. Maar ik wil even chillen, voor een paar weken toch. Jullie hebben opgemerkt dat ik met een meertalige blog gestart ben. Dat is omdat ik mijn horizon zo ruim mogelijk wil houden, omdat ikzelf ook nogal van het "nomadetype" ben en toch wel wat internationale contacten heb. Wat niet betekent dat ik geen stevige roots heb, in Vlaanderen of in Brussel. In Namur ken ik ook wat mensen, maar heb ik geen echte roots. Meertalige blog dus. Ik switch ook vaak van de ene naar de andere taal. Gisteren waren de kinderen vlugger thuis van school gezien het onderwijzend personeel een vergadering had die superbelangrijk was. Maar goed, de kinderen hebben werk genoeg nu de examens voor de deur staan. Ik hielp de jongste bij het in sneltempo maken van drie samenvattingen van Engelse boeken met een paar levels. Pride and Prejudice, Deadheads en The Brönte Family. Van het eerste is de film u wellicht niet onbekend, het tweede las gemakkelijk en het derde boek is eigenlijk een boek van Patrick Brönte, de vader, over zijn dochters en zoon. Een zeer artistieke schrijversfamilie die ook wel een tijd in het onderwijs stond of waar er als gouvernante gewerkt werd. Ik maakte eigenlijk een samenvatting van een samenvatting, ze is tenslotte maar veertien jaar. Mijn zoon had dan weer wat hulp nodig bij een boek van Robert Merle "La mort est mon métier." Een soort biografie in romanvorm van Rudolf Hess (in het boek Rudolf Lang), baas over het afschuwelijke concentratiekamp Auschwitz (Ozwiecim). Dan maar bedenken dat mensen nog altijd ergens ter wereld andere mensen doden of geweld aandoen. Mijn taak beperkte zich gisteren tot het opzoeken van moeilijke woorden en hun uitleg in het Frans; Een Larousse is een handig ding. 's Avonds moest ik de jongste nog helpen met Latijn. Ze is er goed in maar doet het niet meer graag. Vandaar dat ze dus van richting zal veranderen en voor economie-wiskunde zal kiezen. Ik breek mijn hoofd over conjunctief plusquamperfectum of infinitief perfectum actief enzovoort... Het volstaat eerst de vervoegingen te leren en dan de oefeningen te doen. Ze schiet in een lachbui en ik doe mee. Daar gaat mijn rustig filmavondje "The Bourne Supremacy." 's Nachts worden we nog wakker gebeld door een familielid van Dageraad die even buiten New York woont met vrouw en kind. 8 uur tijdsverschil natuurlijk. Hij werkt er in een soortement van superette en zijn vrouw geeft les. De brandverzekering (365 euro) en de afrekening van Electrabel (900 euro) plunderden mijn rekening zodat een reisje New York met het gezin er nog niet onmiddellijk inzit. Ook al is er ter plekke logeergelegenheid. Maar het zal er wel van komen. Ooit.
THE SHADOW SIDE OF THE SUN (freskebrussèlwaize 1)
Wachtzaal van het syndicaat in U-vorm. "Quand je travaillais comme serveur, je prenais deux plateaux en même temps et maintenant j'en porte les conséquences. Je devais chaque fois monter les escaliers à la Grande Place." Hij legt me zeer gedetailleerd uit dat hij arthrose heeft en zucht als hij me de oproepingsbrief toont van de Onem. "Regarde, on m'écrit "votre projet d'emploi". Quel projet?" Blijkt dat hij inmiddels 53 is. Ik zeg hem : "Vous êtes obligé de vous présenter sous peine de subir une sanction. Et peut-être devrez vous suivre une formation." Naast hem zit een man van 54, een beetje "ours", een beetje nors maar ook wel serieus. "Quand j'ai reçu le C4, je ne suis plus sorti pendant un mois, je ne parlais plus aux gens du building." Inmiddels is hij over de schok heen, ontslag na acht jaren in loondienst en opent hij zich terug voor de wereld rondom. Zijn dossier is al twee maanden geblokkeerd. "Tu sais pourquoi? L'employeur a payé 28 jours de préavis au lieu de 42." De kelner antwoordt : "Tu peux demander une avance au CPAS qui le récupérera ensuite auprès du syndicat ou de l'Onem." Een vrouw met kort kopje en geforceerde dynamische uitstraling komt binnen. Vorige keer moest ze ook al zo lang wachten en ze vreest dat ze vandaag niet meer aan de beurt zal komen. Ze werkt maar haar dossier is veranderd en daarom moet ze wachten. Zou ze ook een deeltijdse job beginnen? Ze vindt dat de wachttijd verkort moet worden maar wie zijn wij... De gewone mens heeft geen inspraak in al die zaken. Dan komt een kennis van Dageraad binnen die hij op de school van de kinderen heeft leren kennen aan de schoolpoort omdat die man daar ook kinderen heeft. Het is een schat van een papa. Zeer toegewijd en een goede opvoeder. Hij komt me een hart onder de riem steken. "Comment ça va?" Ik toon hem de C4 van de deeltijdse job en hij antwoordt : "Tu sais ce qui se passe, on engage parfois des gens pour pas trop longtemps, ça les arrange." Ik lach en wil hem graag geloven. Hij vergezelt een man met donkere huidskleur die zijn maat is en wiens dossier ook geblokkeerd is omdat de werkgever ziektedagen verkeerdelijk in de C4 heeft verwerkt. "Tu ferais un bon coach pour le syndicat," zeg ik nog tegen hem als zijn vriend en hij mogen binnengaan bij de bediende. Een andere mijnheer doet ook zijn verhaal : "Je dois rembourser neuf cent euros au syndicat. Je ne saurais pas les rembourser en une seule fois et je demande un plan d'échelonnement. Cent euros par mois ou quelque chose comme cela. Le loyer c'est le plus important," vervolgt hij. "Le manger, on sait encore se débrouiller, mais le loyer, si ce n'est pas payé, les huissiers sonnent à la porte." In een vorig leven was hij syndicaal afgevaardigde en hij zegt dat de mensen het syndicaat als een werkplek moeten beschouwen en er geen ruzie mogen maken. Een andere man mengt zich in het gesprek : "Moi, j'ai eu de mauvaises expériences avec tout cela, on n'a pas pu me défendre quand j'avais des problèmes (sanctie? schorsing?") "On n'est jamais mieux servi que par soi-même," sleur ik de ether in op mijn typisch-nuchtere-Toscajaanse manier. Dan ben ik aan de beurt en in een wip is alles geregeld omdat alle papieren in orde zijn. Binnenkort zoek ik wel iets anders maar niet halsoverkop. It makes no sense want ik moet nog wat groeien uit mijn vorige job. Ik wacht op een gunstig moment en dan sla ik mijn slag. Ondertussen beginnen de kinderen aan hun blokperiode. Ze zitten op een school waar thuis ook veel gedaan moet worden, in vergelijking met mij vroeger krijgen zij de leerstof niet ingelepeld. De leerstof is ook meer uitgebreid geworden tegenover vroeger. Volgend weekend ben ik uitgenodigd door kennissen om wat te gaan chillen op de Euroferia Español. Aan sangriakes nippen, wat Flamenco dansen. Iedereen uit de bol op loeiharde Spaanse muziek en wie zou ik zijn om niet mee te doen? Gisterenavond werd ik andermaal verrast door de creativiteit van mijn jongste van bijna veertien. "Mama, ken je Fernand Léger?" "Nope." "Een schilder uit de twintigste eeuw. Heel speciaal met vormen enzo..." Op twee minuten legt ze mij uit wat ze zal tekenen voor haar examen plastische opvoeding. Gebaseerd op het werk van Léger. Ik vind het prachtig en denk : "Ik heb mijn meerdere gevonden in de creatie van kunst op mijn golflengte." Ze krijgt een dikke kus. Bij de buren klonk vioolmuziek, de jongetjes oefenden vermoedelijk voor hun examen op de muziekschool. Ik meende een liedje uit mijn kindertijd te herkennen namelijk "Des Winters als het Regent." Een oeroude Vlaamse klassieker. Dageraad voelt zich niet lekker en ik denk, ik denk : "This is for a while the shadow side of the sun..." Maar ik laat los. Loslaten zoals ik ooit een oerkreet ten berde bracht met Frank, een jongen die voor psychiatrisch verpleger studeerde. Hij had genoeg van zijn stages op al die moeilijke plaatsen, zag het even niet meer zitten en ik trok hem mee naar the middle of nowhere. Een brug ver van de bewoonde wereld waar ik hem liet roepen als een gek. Ik riep aardig mee. De nacht was koud, kristalhelder vol sterren. Bij een kop dampende chocola en bij wat gepoezewoef op de aftandse zetel op zijn kot hermaakten we de wereld of was het Atlantis?
