|
Gezwind trek ik elke middag naar de werkplek om mijn taak te vervullen. Het is niet gemakkelijk de eerste week. Ik moet een heleboel codes en procedures onder de knie krijgen. De parttime maakt veel goed, al heeft het ook nadelen omdat men minder snel ingewerkt raakt. De collega die samen met mij de opleiding begonnen is, was ziek vandaag. Keelproblemen en dat is nu net wat wij ons niet kunnen veroorloven aan de telefoon. Onze stem is ons middel om onze boterham te verdienen.
's Avonds nam ik nog een chocootje mee (ik heb een aan-uitrelatie met automaten, ojee, vreselijk sensueel, dat karton en dat betere of mindere drankje binnenin), zodat de terugweg te voet naar de lijnbus wat minder frisjes werd. In de verte wenkten duizenden lichtjes, ondermeer van de Koekelbergse basiliek. Ik wandelde voorbij de Coreliogroep (was dat vroeger niet de VUM, enfin, momenteel schijnt het dus Corelio te zijn) en het Colmarrestaurant en nam de weg onder de brug door. Bij de kerk van Groot-Bijgaarden stopte de lijnbus die me naast de Basiliek afzette. Gelukkig net niet gemist. In een sneltempo was ik toen thuis. Just a taxi. Joe le taxi. 's Avonds ervaar ik een euforisch geluksgevoel, komt misschien door de adrenaline van de job, I don't know. Ik hou van de ontspanning na de inspanning. In het Brussels zeggen ze dan :
"Het is weer in de sacoche..." Toch zijn de goden me gunstig gezind. Volgende week trek ik mijn loon van deze week (interim) en dan kan ik zonder problemen de orthodontische behandeling van mijn jongste betalen.
Het zal een mooie juffrouw zijn als de klus geklaard zal zijn. Gisteren begon ik weer te janken. Ze toonde me de kaarten die ze op haar verjaardag (2 juli) van haar vriendinnen gekregen had. Zo mooi... Hypergevoelig. Ik zal nooit veranderen.
10-01-2008 om 20:36
geschreven door tosca 
|
