Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
03-10-2008
PUIS-JE VOUS OFFRIR UN CAFÃ
Ik stap af in metrostation Sint-Katelijne en mijn tocht voert langs de hippe Dansaert- en Sint-Gorikswijk. In mijn handen draag ik twee tassen met boeken die ik bij Pêle-Mêle zal proberen te verkopen. Met het geld financier ik een deel van het bijkomende schoolboek dat ik voor mijn dochter nog moet bijbestellen bij Standaard-Boekhandel op het Muntplein. Opvallend veel volk op de straat. Het zonnetje schijnt al is het frisjes. Een waterig zonnetje als het ware. Een heerschap van middelbare leeftijd, aktentas in de hand, spreekt me toe op zachte toon. "Puis-je vous offrir un café?" Ik antwoord vlugger dan mijn tong kan spreken : "Je suis mariée, monsieur". Hij blijft vriendelijk, totaal niet verbouwereerd door mijn antwoord. Om het gesprek af te handelen vraag ik nog : "Vous venez d'où comme ça?" "La France, je viens de la France," antwoordt hij als een knipoog van Michel zaliger die ook uit Frankrijk kwam. Misschien een regisseur of zo, van één of ander theaterstuk in artistieke middens? Of, een Europese Uniebediende. Shit, ik heb mijn kans gemist om daar binnen te geraken, maar emoties zijn een slechte uitvalsbasis om zaken te beginnen. Nooit doen... Ik laat de vriendelijke man vertrokken, die er volledig koosjer uitzag, suggererend dat hij met iemand anders beter af zou zijn... Ik vraag me af waaraan het ligt dat ik plots zoveel aandacht krijg. Het zal liggen aan de goede match van de vintagekleren die ik draag. Zeker niet aan de looks want "Da bomb" ben en wil ik niet zijn. Het geeft alleen maar verplichtingen, denk ik, je bent niet meer zo vrij, ook al liggen velen in katzwijm voor mensen met de looks. Ik ben naturel, zoals ze zeggen. Het zou kunnen liggen aan de deels omfloerste blik die ik al heel mijn leven meetors. Een soort ticket voor Fantasmagia, een uitnodiging voor het Sprookjesbos dat elk moment van de dag andere kleuren krijgt. Beware... Dat zeg ik zelfs aan mezelf. Want soms verandert het Sprookjesbos in een slangenkuil waar tedere lammetjes zoals ikzelf opgegeten worden. Bij Pêle-Mêle viel ik op een vriendelijke dertiger die de helft van de boeken opkocht. Met het geld reserveerde ik dan het schoolboek dat ik voor de helft op voorhand moest betalen. Qui a dit que la vie n'est pas un jeu? Hij heeft ongelijk. Af en toe.
Telefoontje naar de bank. Even wachten zoals gebruikelijk. Dan een beleefde stem aan de telefoon, niet te jong, niet te oud, net tussenin. Kleine situatieschets van mijnentwege. Het is nog vroeg in de morgen. "Als een bank failliet gaat - hypothetisch weliswaar maar goed, men weet maar nooit - worden de kredieten dan overgenomen, de kredietopeningen bijvoorbeeld of moet men de ganse zaak op 1,2,3 terug betalen?" Antwoord klinkt tamelijk hoopgevend. De curator beslist wat er gebeurt. (Ai - curators - kan beter...) Maar in dergelijke gevallen zijn er genoeg amateurs op de markt om de kredietopeningen over te nemen. Oef. Gerustgesteld... Al bij al een zeer goed gesprekje met een vriendelijke dame. Heel anders verliep het gesprek bij Actiris. "Dus je bent vertaalster (eigenlijk niet want ik ben letterkundige in de Romaanse talen, maar goed, geen zin om in discussie te treden), enfin, je hebt toch twee jaren gewerkt als vertaalster... En, je doet ook televerkoop, marketing,..." "Soft selling, geen hard selling..." (wie weet waar ze me anders nog overal naar toe sturen) Ik verzwijg erbij dat ik jàren als bediende heb gewerkt in vele vooraanstaande en minder vooraanstaande bedrijven, onder andere de "chocoladejob" die mij de meest zoete smaak nalaat op alle vlakken. "Je werkt ook maar deze week dus niet..." "De interimopdracht was net afgelopen." Dan vraag ik me af, verdienen ze premies als ze mij zogezegd een werk geven. Klopt dus niet, want ik heb altijd zelf werk gevonden. Bovendien kunnen ze beter anderen eens een stamp onder hun gat geven dan mijzelf die bijna altijd aan het werk is en als samenwonende bijna niets trekt van dop of whatever. Mijn agenda is overvol. Soms neem ik een break. Zoals nu. Het lijkt wel of ik topwerkzoekende ben. Ik ken niemand die zoveel wordt lastiggevallen als mijzelf. Het scheelde niet veel of ik had de ganse maaginhoud van het middageten leeggekotst op die persoon. "Je kunt ook taalexamens doen voor de publieke sector?" vervolgt de man. Mijn antwoord : "Heb ik gedaan, ze liggen te blinken in een doos. By the way, ik heb altijd in de privésector gewerkt." "Je kunt 100 euro meer verdienen in de publieke sector met zo'n taalexamendiploma." "Je moet dan wel in de openbare sector werken... Nogmaals, ik heb altijd ofwel in banken, ofwel in de privésector gewerkt." Ik was blij toen ik het opdringerige sujet verliet. Teveel energie om kalm met mensen om te gaan. Geen greintje psychologie. Was het Georges Clooney geweest, ik was misschien wat "braver" gebleven. Maar ik laat me niet doen en geef lik op stuk. Zouden meer mensen moeten doen.
Als je het mij vraagt, is er toch een luchtje aan... Wat te doen als men spaargeld heeft en de overheid bijna failliet is, moet men dan eerst zijn spaargeld opgebruiken vooraleer men pas jaren later een eventuele tussenkomst krijgt ingeval van ziekte, werkloosheid of pensioen? De ene spaart en zal zijn spaargeld moeten aanspreken alvorens een tussenkomst van de overheid te krijgen. De andere heeft niets, geen geld en komt dus als eerste in aanmerking voor een tussenkomst ingeval van ziekte, werkloosheid en pensioen. Allemaal niet zo rooskleurig. Ondertussen blijven betalen. Belasting op het loon en dergelijke. Waarvoor eigenlijk? Misschien ben ik een doemdenkster maar ik vrees dat ik het bij het rechte eind kan hebben. Zeer zwart scenario maar toch... Dit is een originele kijk op de dingen. In een zeepbelscenario is alles mogelijk. Misschien begrijpen jullie mij niet helemaal, maar toch, het zou kunnen... Misschien het geld opnieuw in een kous bewaren?
Zondagnamiddag. Ik stap uit de Fortisbank waar ik mijn uittreksels ben gaan halen aan de selfbankterminal. Een paar sukkelaars zoeken restanten van rot fruit en groenten in overgebleven bakken op de marktplaats. Ze hebben een caddy mee. Zeggen dat er in sommige gebieden op aarde kinderen de vuilnisbelt moeten onderzoeken in plaats van naar school te gaan. Of hoe sommigen overleven. Een marktkramerskoppel wuift me toe. "God, wat word ik populair," denk ik in mezelf. "Madame, pour cinq euros, vous voulez..." Ik ben goedgezind en stap op hen af. Twee gezonde buitenmensen. Blozende wangen en zo. Leeftijd in de dertig. De vrouw voert het woord. Ik schakel over op het Nederlands, maar ze blijven Frans praten. Ze komen uit Leuven, nu daar wordt in de omtrek al wel veel Frans gesproken, hoewel... Ze spreken Frans met een accent. Misschien Russen of zo. Ze zijn groot van gestalte. Maar goed dus. Ik spreek sneller Frans dan Nederlands. Nederlands spreek ik op een tragere manier, Frans sneller dan mijn tong de woorden kan vormen. Nochtans ben en voel en denk ik in het Nederlands. In het Vlaams. In het Vlaams-Brussels. Ook dat bestaat. Mijn band met Vlaanderen is het Westvlaams en het Rijmenams. De rest ken ik niet zo goed. Maar goed, ze willen Frans spreken dus ik spreek - uit beleefdheid - Frans tegen hen. Yep, de radijzen wil ik wel, drie schone botten radijzen voor 1 euro vijftig, maar de aardbeien hoef ik niet zonodig. Ik heb geen goestinkjes ingevolge zwangerschappen of zo en het is het einde van de maand en wat voor een maand. Ik koorddans op een negatief saldo op mijn bankrekening maar het valt nog mee. Vooral sedert ik een low impactpersoon geworden ben. U kent dat wel, fiets ipv de auto, spaarzaam met water, goedkope discounters enzovoort. Toch ben ik vaak ontrouw aan mijn budget en spring ik vaak uit de band wat de uitgaven betreft. Voor mezelf hoef ik zeer weinig, maar ik zit hier met een kroost en die heeft heel veel goestinkjes. Op alle vlakken. "Mama, ik ga donderdag naar de kapper..." Nu ben ik nogal een handig persoon en onlangs knipte ik de mooie krullende haren van de jongste (14 1/2) en dat was een groot succes al had zij ze liever nog iets langer gehad. Maar haren groeien snel. De oudste dochter heeft geen zin om zich door mama te laten kappen, dus de kapper dan maar. Weeral dertig euro armer denk ik dan. Maar het weekend is goed verlopen en achteraf maakte ik nog een mooie boswandeling in het Laerbeekbos waar ik de zwammen op de bomen mocht bewonderen en een praatje sloeg met andere wandelaars die vooral hun honden uitlieten. "Tu vois, chéri, cesse de parler à Titou parce que sinon les autres vont s'exciter." Zei de dame tegen haar man die op een omgekantelde eik zat en tegen een Fox Terrier sprak. Les autres waren twee schattige Pekineeshondjes die op haar schoot zaten aan een houten tafeltje in het bos. Of ook de dame die me aansprak en soms te voet naar het UZ-VUB ging waar haar man lag. Ze had haar hondje bij dat zichtbaar genoot van de wandeling in het groen naast het natuurreservaat waar sommige borden met tags besmeurd zijn. Zeer veel tags. No respect at all. Of ook een noodkreet van jongeren : "I exist, I exist... in a fucking material world..." Ons ma kwam een bezoekje brengen. In Ierland is er recessie, hier zal het nog komen. Ik beet in een pannenkoek met cassonade. Eerst eten en dan nadenken. Over de recessie. Men kan natuurlijk ook low impact blijven. Dan voelt men het minder.
