Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-08-2008
BE BOWED OVER BY THE COMPELLING AROMA OF LONDON
Heel erg genoten van ons tripje naar Londen. De winkels in Oxford Street zijn prachtig maar erg duur maar de ervaring loont de moeite. "Excuse me, Madam, are you a local," vroeg er iemand me toen ik me ergens had neergezet terwijl de kids aan inside-window-shopping deden. Helaas moest ik de dame teleurstellen. Ik een "local"? Ik weet het, ik heb een bleke huid annex blauwgrijze ogen maar de rest heeft eerder vandoen met een kruising tussen een Duitse, een Spaanse en een Chinese. Een fameus "zinneke", zeg maar. Voor al wie oog heeft voor vrouwelijk én mannelijk schoon, de buurten van Oxford Street en Oxford Street zelf zijn "the place to be". Heel wat knap volk ontmoet, extravagant dat wel. Mijn paarse satijnen ballerina's die ik 's morgens in allerijl had aangetrokken, staken echt niet af. Een hele groep mannen, gay of niet-gay of whatever, mogen er ook zijn. Een lust voor mensen die gevoelig zijn aan stijl, designerkleding en dergelijke. Ik hou van het element "show". Voor de rest is het boven mijn budget maar de dochters dragen graag al eens merkenkleding. Onder andere bij Bik Bok konden ze hun gading vinden (20 ponden moesten volstaan). Mijn zoon paste jasjes bij Top Man maar vond de prijs te duur en wil liever kleren kopen in Antwerpen of Brussel. Hij kocht een basket-hoofdband bij Niketown. De mensen begrepen mijn Engels al heb ik een Brussels accent. De winkel Borders is een aanrader op het vlak van boeken. Cosy à n'en plus finir. Zeer vriendelijk personeel, het scheelde niet veel of ik had een date met mmm... een hele vlotte mijnheer. Maar Dageraad spookt steeds in mijn achterhoofd en zorgt voor orde en stabiliteit. U ziet, het loont de moeite om eens de grenzen over te steken. Het komt ook doordat ik een mentaliteit heb van "verras me", "toon me iets leuks" en dat brengt dan positieve ervaringen teweeg. In het St-Jamespark liepen de eekhoorntjes (grijze) naast ons en in the classical English tradition waren er katoenen strandstoelen op het gazon. Zogezegd tegen betaling volgens de kinderen. De queen heb ik niet gezien, maar wel de wachters met berenmuts en Britse bobbies. Bij de Big Ben, de Houses of Parliament en Westminster Abbey raakten we bijna verstrikt in een betoging voor de vrede, tegen de oorlog, door mensen van Georgische origine en sympathisanten. Mijn dochter nam veel foto's op haar gsm. Een soort skeletachtig wezen liep rond op straat en nodigde ons uit voor de London Dungeon experience, een soort Middeleeuws griezelmuseum, tentoonstellingen over Jack the Ripper, heksenverbrandingen en dergelijke. Deze heks trakteerde zichzelf op een promo-dvd (English spoken and English subtitles for the hearing impaired) Edward Scissorhands voor drie pond. De Tower Bridge boven de Thames is nog altijd uniek. Ik vond London absoluut niet overcrowded. De metro's zijn gerieflijk en comfortabel en rijden bijzonder vlot. De lijnen bestrijken de ganse stad. De straten liggen er zeer proper bij, ik heb de indruk dat er minder "mizerie" is dan in Brussel. De droom van vele "havelozen", "mensen die in mizerie leven" is Engeland, maar ze stranden in Brussel. Engeland heeft de allures van een wereldstad maar bevat met mondjesmaat mensen van overal. Brussel is een gezellige provinciestad maar bevat overvloedig alle nationaliteiten van de aardbol. Ik weet niet of een geordende aanpak zoals in Engeland hier zou werken. Dus blijft Brussel een laissez-vivre-plek waar iedereen zicht thuisvoelt als men van nature nogal nonchalant is.
we are going to London! Gewapend met een boekje met kaart van London en een paar ponden. Meer moet dat niet zijn. Het avontuur kan beginnen. Hopelijk ontdekken we weer speciale plekjes. Gisteren reageerde ik op iemands blog ivm televerkoop. Het is omdat dat een domein is waarin ik gespecialiseerd ben. Als ik eerlijk mag zijn, mag ik wel zeggen dat ik er een gave voor heb. In 1995 - na een onderbreking van mijn carrière als vertaalster wegens bevallingen en dergelijke - volgde ik een "pilootopleiding" in de telemarketing. Betaald door een firma. Telemarketing op "Amerikaanse" wijze. Geen miserabilisme, pure "Fun", het is een "Spel" waarbij men wint of verliest. Sommige prospecten aan de telefoon zijn gewonnen voor het "Spel" en zeggen "Yes" en dan zijn de targets voor een deel bereikt. Het is geen gemakkelijke job, vele mensen zeggen "No" maar dat is zo... Dat maakt deel uit van het "Spel". Je moet hard werken om iets kleins te oogsten. Heel hard werken! Er zijn zachtere kanten in de telemarketing, zoals de enquêtes en dergelijke. Televerkoop, hard selling, is het moeilijkste. Daartussen heb je dan nog het gans gamma van klantendiensten van a tot z. Je leert omgaan met moeilijkere klanten. Mensen die onmiddellijk "neen" zeggen, groet ik beleefd. Het is hun recht. Dat doen maar weinig telemarketeers. De meesten vloeken. Met vriendelijkheid bereik je al veel. De persoon die je aan de lijn hebt, is op dat ogenblik het allerbelangrijkste in de wereld. Je eigen problemen neem je liefst niet naar je werk mee. In geen enkele job trouwens. Dat is weinig professioneel. Het lot heeft me een beetje in die richting geduwd, al heb ik ook administratieve jobs uitgeoefend. Ik slaagde zelfs examens voor gemeentes enzo maar de politiek besliste er anders over en na een paar jaar zijn die examenresultaten verjaard. De "pilootopleiding" telemarketing mocht er zijn. Het was nog in de "golden nineties". Er was een positieve geest. Mijn zoon - inmiddels terug thuis - is moe na een lange fietstocht inclusief lange nacht. De ouders van de jongen waar hij en zijn vrienden overnacht hebben, waren in het buitenland voor een congres. Het zouden protestanten zijn. Mensen hebben allemaal verschillende overtuigingen. Mij stoort dat allemaal niet. Gesprek met mijn jongste : "Volgend jaar een weekend in één of ander zonnig land, aan een zwembad, cocktailtjes in de nabijheid, me eens goed in de watten laten leggen..." Vooraf wel zo'n 5 kilo vermageren.
Vertrouwen in het leven. Vertrouwen in mijn zoon die met vier vrienden van zijn school bij één van de vrienden gaat logeren in Schaarbeek. Ze zijn met de fiets vertrokken. Blijkbaar had hij al gegeten vanavond. Durum ofzo. In één of andere snackbar rond de Basiliek van Koekelberg. Jongens onder elkaar. "Mama, je kan je niet voorstellen hoe lekker de durums daar zijn, met worteltjes enzo..." Of hij een fiets mocht lenen voor een vriend die geen fiets bijhad. "Ja, natuurlijk, doe maar..." Mijn dochter was dan weer op stap met vrienden en vriendinnen uit de rand rond Brussel. Goed dat ze verschillende werelden leren kennen. De jongste moest met mij naar de orthodontist. De bovenste tanden zetten zich al goed recht en binnen twee maanden betaal ik de tweede schijf van 500 euro als ze de blokjes aan de onderkant plaatst. Nu betaal ik elke maand vijftig euro waarvan slechts een deeltje wordt terugbetaald. Waarschijnlijk is de orthodontist een niet-geconventioneerde orthodontist, dus een specialist die het honorarium vrij bepaalt en niet akkoord gaat met de ziekenfondstarieven. Ach, wat wil je, als je dan ergens zo'n orthodontist zou vinden die minder duur is, is daar wellicht een file of een wachtlijst van mensen en daar kan ik het geduld niet voor opbrengen. Ik bespaar dan wel op een andere manier. Ik schrijf graag en merk dat deze blog gelezen wordt. Lezers zijn verdwenen of reageren niet meer, nieuwe lezers komen erbij. Iedereen is welkom, hoe dan ook. Af en toe zweef ik al eens, maar over het algemeen ben ik een "nuchtere" persoon. Op televisie zag ik een deel van een clip over "ontbossing" en dan denk ik aan de bomen en bossen uit mijn kindertijd. Ik ging vaak alleen wandelen in het bos of ik liep achter mijn broers in het bos, klom in de bomen, speelde met het buurmeisje naast het huis van de grootouders. Volgens mij voelen bomen alles veel scherper aan, de "pijn", de "regen", de "zon". Bomen zijn ontzettend wijs en dragen een verhaal in zich. Ze pikken heel wat op uit de wereld van de mensen. Als ik een dip heb, ga ik wandelen in het Laarbeekbos en dan is de dip zo over. Of ik keer terug naar het bos uit mijn kindertijd. Nu, momenteel heb ik geen dip - zelden trouwens - en toch geniet ik als ik terugdenk aan het bos uit mijn kindertijd en hoe ik me toen voelde. Eén met de bomen, de wind, de dennennaalden op de zandgrond, de krekels en de eekhoorns. One of them. In Krekel-dal. Aangezien ik een wildebras was, moest er af en toe iets gehecht worden, voorbeeld een klein litteken op mijn voorhoofd dat onder mijn haren verborgen is. Ons ma presteerde overuren met haar bende kapoenen. Een fijne dame liet een lief berichtje na in mijn gastenboek en ik bewonderde de foto van haar poes Smoky op haar blog.
"Hoe kun jij nog sparen met drie kinderen?" Het antwoord is niet, ware het niet dat er zo'n ultieme oplossing bestaat, de kous uit de tijd van mijn overgrootmoeder, vervangen door een doos met mooie kleuren. Niet te mooi zodat de doos niet te veel de aandacht lokt. Gewoon een doos dus. Hierin stopt men af en toe wat kleingeld, als men in een gulle bui is. Maar nu komt het, dan verbergt men de doos op een geheim plekje waar men zelden komt. Twee keer per jaar stort men de inhoud op de spaarrekening, desnoods een aparte rekening. Dan komt men er niet meer aan. Eraf blijven is de boodschap. Het is een truuk, zo oud als de wereld, maar het helpt... Het is nog beter als men een deel ervan aan één of ander "goed" doel schenkt, maar vergeet uzelf ook niet...
Mijn zoon zaagde al maanden voor dat toestel (Weider ofzo), maar ik gaf niet toe. Uiteindelijk ben ik dan toch gezwicht, hij kocht het met een deel van zijn geld van zijn vakantiejob. Dageraad speelde voor chauffeur en ze moesten tot in Go Sport Waterloo gaan, een kant waar we zelden naartoe gaan. De ganse namiddag heeft mijn zoon het spul gemonteerd en het staat te blinken in zijn kamer. De laatste tijd doet hij veel sport en, neen, het heeft niets met de overdosis Olympische Spelen te maken. Hij gaat dan lopen met vrienden, in het Elisabethpark. Eén ding is zeker : als het met zijn studies niet lukt, kan hij altijd nog monteur van fitnesstoestellen worden.
ontbreekt me om veel te bloggen, maar ik schrijf alles wel op papiertjes op zodat ik het later eventueel op de blog kan plaatsen. Werk aan de winkel... Ik ben ook terug beginnen tekenen, eindelijk... Bepaalde zaken van vroeger zien er plots kristalhelder uit. Als Swarovskikristallen... magisch mooi. Taal zou wat tekort schieten momenteel. Ik beleef het liever in mezelf. Dus, even geduld.
