Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
10-05-2008
EEN HEERLIJKE ZOMERAVOND...
Ja, Frank Deboosere, het mag dan wel nog lente zijn, voor mij is dit puur zomer en dus ook een prachtige zomeravond. Mijn dochter - vertrokken naar één of andere fuif - liet me even dit nog horen. Mooi, ik geniet.
Heerlijk toch, dat mediterrane weertje... Jammer dat de zeer getalenteerde voetballer en spits van Club Brugge François Sterquele er niet meer van kan genieten. 26 jaar. Veel te jong... Stom auto-ongeval. Het noodlot. Mijn jongere mannelijke collega die een vurig voetbalfan is, is er het hart van in. Misschien gaat hij wel naar de begrafenis. Eigenlijk had ik best veel sympathie voor deze voetballer, al verschilt zijn flamboyante levensstijl met blitse sportauto's en de rest mijlenver van mijn rustige biotoop. Maar verschillen kruiden de wereld. Ik ben eigenlijk een beetje YAWN. Een term die ik gisteren in de metrokrant ontdekte. Young and wealthy but normal. Young : mja, van geest toch. Wealthy : niet echt maar toch, ik heb een goede opleiding. Normal : eenvoudig met een bepaalde missie, sociaal bewust en ecologisch verantwoord. Weg met de mizerie op aarde, leve een natuurlijk, gezond, eenvoudig leven. Volgens David Grusky, socioloog aan de Stanford University zit er in de komende decennia een extreme vorm van postmaterialisme aan te komen. Het heeft veel te maken met het integreren van een bepaalde visie in het leven, een beetje langetermijndenken. Na mij komen er nog mensen op deze aardbol en die willen ook nog wel leven... en iedereen heeft recht op een plek onder de zon. Als ik het groene grasveld naast het gebouw bekijk waar ik werk, zie ik paardenbloemen, kruipende boterbloemen, onkruid en klaver welig naast elkaar tieren. Er is voor elk wat wils. Op het terras vóór het hotel in de buurt van mijn werk, zitten de mensen te genieten van drankjes en van elkaars gezelschap. Ik geniet van mijn zomerse jurk, die perfect zit en mijn betere kantjes doet uitkomen en mijn mindere kantjes camoufleert. Dan duik ik het werk in, de laatste dagen op automatische piloot vanwege het moeilijke van de opdracht.
Iedereen is van de wereld gezongen door Günther Neefs
"Mon mari, il est toujours là, on ne se quitte pas d'une semelle," zegt mijn collega met Marokkaanse roots. "Il doit être heureux avec sa fée du logis," antwoord ik stellig."Il doit être très amoureux de toi." "Oh oui, on ne peut pas vivre l'un sans l'autre." Drie jaar getrouwd, of was het twee jaar? Nog geen kindje. Ze is negenentwintig. "Et le tien, comment ça va et comment vous vous êtes rencontrés?" vraagt ze nieuwsgierig. "D'abord, il m'aime à sa façon, il est un peu excentrique (zoals ikzelf ). "Et l'on s'est rencontré à la rue, avec un large sourire." Inmiddels zijn we vandaag zo ongeveer achttien jaren samen. Dank u voor de kussen en felicitaties, maar het hoeft echt niet. Het is voorbijgevlogen. Alsof het gisteren was. "Cela fait un beau bail, dix-huit ans, ce n'est pas rien," zegt ze nog. "Disons qu'il y a eu des hauts et des bas, mais chacun essaie de mettre de l'eau dans son vin." Het komt misschien ook omdat ik niet geloof - tot op heden - dat één manspersoon alle wensen van de vrouw kan beantwoorden. Omgekeerd ook misschien? Sorry voor sommige romantische zielen but I just don't believe it. Er is altijd wel iets en geef toe, hoe zijn we zelf soms. Sommige vrienden of vriendinnen geven wat ik mis bij Dageraad. Af en toe een luisterend oor, als hij teveel met zichzelf bezig is om de één of andere reden. Een goed gesprek, een goede babbel. Ik heb het groot geluk dat ik zeer zelfstandig ben. Gisteren weer. Zieken op het werk. "Kan jij die moeilijke regio doen?" vroegen ze aan mij. "Ja, komt in orde," schudde ik uit mijn mouw. Ik had twijfels maar borg ze op, drukte mijn tanden in het project en het lukte. In mezelf dacht ik, of ik nu hier werk of elders, het "wezen", allez de "essentie" blijft hetzelfde. "Tu as du métier..." zei een chef bewonderend die inmiddels alweer weg is vanwege promotie. Toch heb ik het gevoel dat ik er alleen doorheen moet en waar ik de sterkte haal, Joost mag het weten. Never easy. Dit is toch echt niet één van mijn gemakkelijkste jobs. Als bewijs, het grote verloop van mensen op het project. Ik heb de indruk dat Dageraad ook niet had kunnen leven met een vrouw die teveel bescherming nodig had. Dat is niets voor hem. Hij moet zijn ding kunnen doen. Op zijn manier.
"Soms droomt men van een ideaalbeeld en krijgt men een slechte karikatuur voorgeschoteld," zeg ik tegen hem. Hij knikt en zegt dat ik gelijk heb. Maar ik zie wel dat het pijn doet. Maar hij vergeeft het mij. Liever een eerlijke vriendin dan, ja dan wat eigenlijk... Ik zou zo graag hebben dat hij kan drinken uit de fontein van het geluk. Niet met mij natuurlijk, maar met een ander. Dat hij vindt wat hij zoekt. De schakelaar. Ik heb gemakkelijk spreken, vanwege erg zelfstandig. Waarom alles zoeken in één mens? Misschien moet hij zich niet enkel op de vorm concentreren, ook op de rest. Op geluk enzo. In mijn betere dagen ben ik een goede psycholoog. Ergens vindt hij mij de max. Goede raad van 24 karaat.
Ondanks het feit dat ik niet zo'n stokjesfreak ben, nam ik toch het stokje aan van Annemiek, een zeer ruimdenkende, artistieke, intelligente blogster met zeer veel soul. Ik geniet regelmatig van de levenslustige stukjes die ze schrijft. Ze geven me ontzettend veel zin om erbij te zijn. Haar blog (en mijn stokje) zijn te vinden op http://www.bloggen.be/gedachtenkronkelingen/ Enjoy the whole thing!!!
 "Wink"){kind=icon}
