|
Het is me een zootje, op deze aardbol.
Je draait de knop open en krijgt veel mizerie te zien en te horen.
Over Koptische Christenen in Egypte die met onverdraagzaamheid te maken krijgen.
Over een meisje van zestien die uit het leven stapte vanwege pesterijen.
En toch, pesten is er altijd geweest en zal er altijd zijn.
Zelfs nu nog.
Mijn jongste dochter springt in de bres als er iemand zou kunnen gepest worden.
Toen ze peuter/kleuter was, was ze een heel gevoelig kind.
Ze had prachtige grote ogen en huilde snel.
Hoogsensitief?
Anyway, ik speelde spelletjes met haar en deed alsof ik haar plaagde.
Als een moederkat.
Eerst huilde ze, dan speelde ze mee en begon ze te lachen.
Ik ga niet zeggen dat ik überpedagoog of überpsycholoog ben maar goed de aanpak loonde want nu is ze zeer zelfzeker, ze komt op voor zichzelf en ze springt zelfs in de bres voor anderen.
Ik beklaag het me geen cent dat ik af en toe mijn carrière op een lager pitje zette.
Zo kon ik toch af en toe bij mijn schatten blijven.
Kinderen opvoeden vraagt tijd.
Er zijn vele klinkende en ronkende namen zoals "zorgbegeleider" en andere zaken maar ach, je verdedigt jezelf maar beter zelf.
Ooit deed ik een vervangingsjob op een school, een soort concentratieschool.
Sorry voor de naam maar dat was het.
Er moest geroepen worden en de kinderen waren zeer agressief, hoe zou je zelf zijn.
Er waren kinderen die uren in de wind naar urine roken of iets dergelijks, iets zweetachtig, tekort aan hygiëne quoi...
Ik zei het tegen iemand die zei dat ze hier niets aan kon doen, gezien de situatie : kinderen van illegalen enzo...
Ik werd een paar illusies armer en besloot een andere job te zoeken.
Straks trek ik de stad in, op zoek naar het nieuwe boek van Dimitri Verhulst.
Iets over de intrede van Christus in Brussel.
Goh, die vent heeft wel iets, misschien meer nog dan de gave om te schrijven, massa's originaliteit en een kritische gevoeligheid.
Een snoepje in de herfst, zeker weten.
11-10-2011 om 11:30
geschreven door tosca 
|
