Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
10-08-2008
CONCEPTIE VAN DEZE BLOGSTER (KREKEL-DAL)
Een broeierige augustusmaand. Muggen overal. Bomen overal. Sjirpende krekels. Laatavonden. Ergens in Rijmenam. Sixties beginperiode van de pil. Een ongelukje of toch niet... Chaos bleef chaos en voegde chaos toe. Rien n'a été simple In dit tranendal Ik ben een gelukkige chaoot in het heelal...
In de weekendkrant van Het Laatste Nieuws viel mijn oog op het relaas van ene Patje Blauwers. Op zijn manier een levenskunstenaar. Leeft heel sober in zijn woonwagen op een stuk wei dat hij huurt. Leeft al heel lang van een uitkering. 28 jaren ongeveer. Maar vult zijn leven toch in op een charmante manier. Kampvuren organiseren, punkavonden, voetbalt met een paar vrienden, doet klapkes met mensen en bevordert aldus het sociaal contact, zorgt goed voor zijn honden en heeft een goede band met zijn kinderen - die wel niet bij hem wonen. Wordt af en toe opgeroepen door de VDAB voor sollicitatietrainingen en dergelijke. Voelt zich dan gestresst en confused. Moeilijk om hem in het systeem te doen passen. Quasi onmogelijk. Zou beter functioneren in een soort ruilmaatschappij. Is zeer gelukkig met zijn vrijheid. Moet kunnen natuurlijk. Zelf zou ik daar nooit van kunnen genieten. Mij zouden ze al eeuwen uit het systeem gezwierd hebben. Omdat ik samenwoon en anders ook. Mensen zijn nogal veeleisend voor mij. Soms strenger dan voor anderen. Of beeld ik me dat in. Ik wil vrij zijn en tekenen en schilderen. In de plek daarvan bereid ik me voor op de volgende job. Please, be tender with me, I am only human. Toch ben ik goedgezind. Laat komen wat komt. In mijn virtuele dvd-kast van mijn leven, liggen de dvd's van al mijn jobs. Ervaringen. Nog niet verwerkt. Who cares. Baat het niet dan schaadt het niet?
Deze nacht - volgens F. Deboosere - schouwspel van vallende sterren te bewonderen. Dit wordt dus een bezoekje aan mijn dakterras. Even na middernacht. Benieuwd welke geluiden ik in de nacht zal ontwaren. Benieuwd of de krekels nog zullen sjirpen en of ik uilen of vleermuizen zal ontwaren. Gisteren was ik enthousiast over de Olympische Spelen. Mensen dichter bij elkaar brengen enzo... Er is nochtans weer een oorlog aan de gang. Het zou simpel kunnen zijn. Vrede vinden in en met en rond zichzelf. Lief zijn voor Moeder Aarde. Het andere ritme, eens te voet, eens per fiets,... Deze nacht weer eens een te gekke droom gehad. Ik beklom een gevelwaartse ladder op een flatgebouw, again and again and again... Bovenaan het flatgebouw, reikte een dame mij de hand : "Kom erbij, kom erbij..." Achter mij bengelde de hoogte, auto's en mensen als mieren onderaan. Hopelijk wordt de juridische kwestie van Dageraad binnenkort vreedzaam opgelost. Loopt mijn volgende interim beter af dan verwacht. Alles zonder creepy dissonanties. Deep respect. Very deep respect. Voor de nacht, de hemel en de vallende sterren.
Ze hebben ons daar echt een poepje laten ruiken in dat niet meer zo verre China. Prachtige openingsceremonie, ik heb ervan genoten, kleur, beeld, choreografie, synchroniciteit, noem maar op. Voor elk wat wils. Toch iets positiefs dat de mensen wat dichter bij elkaar brengt, vanwaar ze ook komen. Het blijft natuurlijk een andere cultuur, net zoals de Arabische cultuur bijvoorbeeld. Voor mensen zoals ik die nergens en overal bijhoren, is zo'n evenement altijd leuk. Bij zo'n "internationale" dingen voel ik me als een vis in het water. Af en toe kreeg ik reeds de gelegenheid een job uit te oefenen met internationale betrekkingen, voorbeeld bij Leonidas. Ik kreeg het er wel niet gemakkelijk ten tijde van de dioxinecrisis in België toen de mensen overal ter wereld op de hoogte moesten worden gebracht van de evolutie hier te lande. Dat was ten tijde van mijn "chocoladejob". Ik ben en blijf een vreemde eend in de bijt in Blogland. Ik hoor ook nergens bij. Maar ik vind dat best zo. Heerlijk vertoeven aan de rand van Blogland. Het geeft me de gelegenheid met iedereen bevriend (?) te blijven. Synthese van dit leven - tot nu toe. Soms dragen mensen me op handen. Soms laten ze me vallen als een steen. Ik heb het allemaal meegemaakt en blijf dus altijd filosofisch, onder alles. Gisteren weer een toffe ontdekking gedaan. Een mooi plekje in Oostende, het doet wat denken aan Engeland, je hebt er een ruim zicht. Een leuk etablissement, dat luistert naar de naam Melody. Charmante bediening en leuk ingericht. Lekkere koffie met poeskaffee. Bij deze doe ik dan ook de groeten aan Madame, die gisterenmiddag twee doorregende Brusselaars opving. Alvorens we de oudste dochter gingen ophalen in Knokke. Ze heeft er heel wat celebs gezien op de dijk. Voor ons dagje London op 16/8 heb ik wat ponden gekocht in de bank. Met de "Queen" erop. Ferme madam - voor haar leeftijd. Ze heeft het allemaal overleefd.
Soms ben ik blij dat ik een zekere anonimiteit heb weten te bewaren. Een beetje mysterie is nooit slecht. Via via via via... Een ex van mij (20 jaar terug in de tijd) is ook ergens actief in Blogland. Misschien leest hij me wel. Ik heb nog nooit iets over hem geschreven, al verdient hij het wel. Waarschijnlijk is er ook familie actief in Blogland. Familie of kennissen. Ik wil geen detectiefje spelen, als de tijd rijp is, kom ik hen misschien nog eens tegen. Voorlopig houd ik het graag simpel. As simple as could be. Vandaag heb ik heel erg genoten van de schilderijen van ene Edmond Jamoulle. Surrealisme. Prachtige kleuren. Ons ma bracht vanavond een lading verse abrikozen binnen. Ik droeg een zwarte zomerjurk. De jongen van weleer in mij (als kind was ik een halve jongen) is volledig zoek. Dat hij blijft waar hij is. Want het is leuk om een vrouw te zijn. Even if I play to much. But I always will. Ik voel vanavond heel veel liefde. Ik stuur een stukje naar iedereen op de aardbol maar houd ook wat voor mezelf. Morgen gaan we onze oudste dochter ophalen aan zee. Alweer iets om naar uit te kijken. Haar telefoontje. Zo ver en zo dichtbij...
Gedicht van Emily Dickinson
The Moon is distant from the Sea, And yet with amber hands She leads him, docile as a boy, Along appointed sands.
He never misses a degree; Obedient to her eye, He comes just so far toward the town, Just so far goes away.
O, Signor, thine the amber hand, And mine the distant sea,- Obedient to the least command Thine eyes impose on me.
Een zeer vreemde dag. Nadat ik het middageten had klaargemaakt, voor mijn twee overblijvende koters in huis, trok ik richting stad, richting Actiris. Eerst maakte ik nog een ommetje via Go Sport, om een slaapzak om te wisselen. Mijn zoon wou een opplooibaar model ipv een groter model. Een model dat hij in zijn rugzak kan stoppen. Het was dringend en de andere slaapzak kon worden omgeruild tegen dit opplooibaar model mits betaling van een supplement.De klokken begonnen weer te rinkelen. Ik slaagde er toch in op die korte tijd de halve inhoud van een zakje met Lijn- en mivbkaarten te laten vallen, maar ik recupereerde de ganse zaak toen ik terugkwam van Actiris. Ze wouden niets aannemen als dank maar ik zal hen morgen een pak pralines via de post opsturen. Bij Actiris was het gewoon een vluggertje. De collectieve info-sessie was afgelast voor de Nederlandstaligen omdat ik meestal gewerkt heb en er weinig Nederlandstaligen zijn. Het werd dus een face to face, voor de duizendste keer legde ik mijn carrière en mijn levensloop uit en ik had er echt moeite mee om enthousiast te klinken. Ik zei dat ik in de toekomst liever bij de lokale antenne in een naburige gemeente langs zou gaan. Daar kan ik dan met de fiets naartoe. Ik zei ook dat het interimbureau een job zou zoeken voor einde augustus. "De wie krijgen we hier op ons dak"-werkgevers zijn gewaarschuwd. To take or to leave. One thing is for sure : ik mag dan al niet de gemakkelijkste werknemer zijn, soms zet ik mensen aan tot zelfonderzoek. Nog iets. Als men iedereen zo op de hielen zat als men mij op de hielen zit, is er binnenkort geen enkele langdurige werkloze meer in Brussel. Toen ik thuiskwam, was er telefoon uit New York. De neef van Dageraad werkt daar in een superette. Volgend jaar - als de vliegtuigtickets niet tè duur zijn - vliegen we heen en terug naar New York en blijven we bij zijn neef overnachten. Als ik dan werk, neem ik wel een week onbetaald verlof. Ik wil het Museum of Modern Art bezoeken, de kinderen zullen willen shoppen en ook wil ik Broadway zien. "Hello, Mrs, what's your name?" "I guess it is Pearl Stuff, my name is Pearl Stuff..."
en denkt... waar zijn we aan begonnen? De jeugd in huis is niet altijd gemakkelijk en doet graag zijn of haar eigen ding. Ik stel me geen vragen, herwin controle over de dingen. Morgen komt er bruusk een einde aan mijn zomervakantie 2008 vanwege lastiggevallen worden door de dop. Konden ze geen ander slachtoffer vinden? Maar neen dus... Ik ben en blijf een populaire madam, daarvoor toch... Enfin, ik ben en blijf een sterke madam en ga er weer eens tegenaan. Wie weet op welke leuke plek ik terecht zal komen. Ja toch? The sky is the limit, aheum... De oudste dochter vertrekt drie dagen naar Knokke, waar ze bij een vriendin mag logeren samen met een andere vriendin. Dageraad zal hen naar het station brengen. Dageraad. Ik ga hem eens goed "soigneren". Hij verdient het. In zijn armen ben ik als een wassen poppemieke.
 "Wink"){kind=icon}
