|
De buurman laat zijn deur open.
Heeft nood aan een babbel.
"Elle est entre la vie et la mort. Le docteur m'a dit qu'elle n'aura plus longtemps à vivre."
De tranen in zijn ogen leggen alles uit.
Eén brok verdriet.
79 jaar.
Zij - iets ouder - ver van hem, in de kliniek in Vilvoorde, klaar om de eeuwigheid in te glijden.
Ik laat het gesprek overglijden op hem, zie dat er heel wat meubels zijn weggehaald.
Waar zijn de bloemen die hij voor haar kocht? Waar is de cognac? Waar is het leven in dit huis? Ik krijg het er benauwd van maar kan wel koelbloedig omgaan met dergelijke situaties.
"Qu'allez vous faire? Vous allez déménager?"
"Demain, je vais voir s'il y a une place dans un home."
"Je vous comprends..."
Teveel herinneringen. Vluchten is dan de optie. Vluchten voor de herinnering.
Mijn jongste hangt rond mijn hals als ik binnenkom.
"Mama, jij bent alles voor mij, de liefste in mijn leven, de nummer één."
Ze vertrekt op Ardennenweek, is héél lang, zo'n meter zevenenzeventig of achtenzeventig, maar toch nog een moederskindje, puber en toch nog kind tegelijk. Ik geef haar een dikke smakkerd terug. We zijn erg close.
De oudste dochter vertrekt gezwind op fietsweek. Ze omhelst me en zegt dat ze een sms zal sturen.
Op MSN ontdek ik even later een heel mooie foto van haar en God, wat is ze mooi maar ze is niet helemaal mijn kleine meisje meer. Anderen zijn nu even veel belangrijker voor haar.
Mijn zoon vertrekt als een hazewind.
"Dag mama, tot vanavond."
Hij trekt zijn plan wel, heeft vooral vrijheid nodig en ik herken mijzelf toch wel het meest in hem.
"Geniet van je jeugd," denk ik vanbinnen.
Hij gaat deze week iets rond het milieu doen. En woensdag vertrekt hij naar een camping bezuiden Liège met de school. Ik denk aan de zelfopblaasbare matras die hij zal meenemen.
"Chéri, tu sais quoi, c'est des matelas autogonflants comme cela qu'ils devraient donner aux sans-abris (daklozen)."
"De quoi tu t'occupes, chérie."
"Tu sais, si je n'étais pas avec toi et les enfants, si j'étais seule, j'irais apporter des tartines et du café aux sans-abris (daklozen)."
"Ils n'ont qu'à travailler..."
Ik slik van zijn hardheid, maar stel vast dat de meeste mensen denken zoals Dageraad.
En toch... Ik zou het doen. Als ik de tijd zou hebben. Je krijgt er heel veel voor terug, denk ik.
Op de muur in de keuken hang ik één van mijn houtskooltekeningen. Twee parkwachters in Jette. Het kan ook Zomer-land zijn  .
Inmiddels weegt de buurvrouw 33 kilo.
21-04-2008 om 00:00
geschreven door tosca 
|
 "Wink"){kind=icon}
