Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
18-09-2009
ELKE DAG
rijd ik met de bus doorheen de Kanaalzone. Hartje Molenbeek. Waar er 's avonds rellen waren tussen politie en jongerenbendes. Vandaag waren er opvallend veel politieauto's rond het gemeentehuis van Molenbeek. Mijn dochter wist te vertellen dat een Marokkaanse vriendin uit haar jaar - die in deze buurt woont - niet kon slapen vanwege de helikopters die rondcirkelden. Ze is twee jaar ouder (vermoedelijk vanwege taalachterstand) maar volgt nu met succes dezelfde opleiding als mijn dochter in het aso. Er rijzen toch wat vragen bij de rellen. Hoe komt het dat niemand deze jongeren activeert? Hoe komt het dat niemand deze jongeren opleidt zodat ze zich kunnen inzetten in de maatschappij. De jongeren moeten zich gedragen, natuurlijk, maar ook de politiek schiet tekort. Neen, in de plaats daarvan richt Actiris en consoorten zijn grof geschut op mensen die al een ganse loopbaan achter de rug hebben en verplicht worden om het even welke job te aanvaarden op straffe van schorsing uit het systeem. Activering tot zestig en ouder maar de jongeren, no way... Een beetje de omgekeerde wereld, in feite. Misschien ook een verklaring voor de jongerenwerkloosheid. Natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde kansen gekregen voor opleiding en dergelijke. Maar er is voor iedereen een plek, daar ben ik van overtuigd. Gisteren was mijn oudste dochter wat verontwaardigd. Ze zit in het laatste jaar van de humaniora en dan wordt er al eens veel gedebatteerd. Een jongen komt uit de Vlaamse rand, zij uit Brussel. Hij wil niet dat zijn gemeente bij Brussel hoort, hij zou er zelfs een petitie voor maken en laten tekenen. Zij verdedigt "Brussel" met hand en tand. Ja, mijn meisjes zijn niet op hun mondje gevallen. Hij heeft gelijk en jij hebt gelijk - zeg ik dan. Jullie hebben alletwee gelijk. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Mijn dochter baadt al vanaf haar wieg in een Brusselse mentaliteit. Hij woont in de sjieke Vlaamse rand. Twee verschillende werelden - toch wel. Die naast elkaar kunnen bestaan en toch in vrede samenleven. "Mama, misschien ga ik later wel naar Parijs..." "Of woon ik in een loft in het centrum..." Maar in de herfstvakantie trekken we naar Liège. Dat hebben we zonet beslist. Om het nieuwe station Liège-Guillemins te bewonderen, een parel van de architectuur. Architect van dienst was Santiago Calatrava, een Spanjaard. Een mooie koepel van glas en staal en veel wit beton voor de infrastructuur. Zij wil shoppen, ik window-shoppen. Of impressies van een leuke stad in de herfst. Het doet me ook wat denken aan het Opera House van Sidney... Ergens onderaan de wereldbol, heel ver hier vandaan, toch met het fietske.
hangt vast aan zijn religie zoals Tarzan aan een touw. En ik? Ik geloof ook maar anders. Ik geloof in de liefde, in vriendschap, in gezellige avonden, in Indian Summergevoelens, in de overgang tussen zomer en herfst en blaadjes die hier en daar wat kleur krijgen, in zovele dingen die ik nooit op papier kan zetten. Ik geloof in pareltjes van de architectuur zoals het Japans en het Chinees paviljoen waar ik elke dag met de bus voorbijkom. Ik rijd veel te vroeg voorbij de wachters van het koninklijk paleis zodat ik geen glimlach op hun snoet kan loswrikken. Er is een snorrenman bij - zeker weten. Kinderen tonen mij een tekening die zij aan hun ouders zullen geven op het einde van de Ramadan voor het feest Aid Mobarak. Ik bewonder de tekeningen, ze zien er allemaal anders uit. Ook de tekst is mooi en doet me zoveel denken aan mijn katholiek schoolverleden. De lagere school. Een puur mensenzieltje maar toch rebels. Wat was Jezus een mooie jonge man op de tekening op de muur. Ja, ik was altijd al wat visueel ingesteld. En ik wil Jezus nooit met iemand anders vergelijken. Jezus zal wel iemand formidabel geweest zijn. Maar vandaag zag ik een bloedmooie hoer in de buurt van de Lakensestraat in Brussel. Russische afkomst. Benenlang. Heel kort gerokt in een mooi rood jurkje in een heel mooie stof. Met netkousen. En hoge hakken. Ze mocht er wezen. Ze was uitzonderlijk mooi. Maar ze was misschien te mooi om model te zijn, ze had een heel lief gezichtje en weinig mimiek, ze was nogal naturel. Ik hoop dat het kind geen ziektes oploopt. Wat verder at een Brusseles caricollen. Werd er gezwanst. Iedereen is hetzelfde maar roos is anders. Of zoiets stond er op de tekst van de kinderen voor de Aid Mobarak. En wie ben ik? Een eigenwijze, zelfstandige, chaotische madam die heel graag zwanst over heel serieuze zaken. Zien jullie mij nog graag? A tiny little bit...
Niemand of zeer weinigen spreken over deze vent. U weet wel, de mijnheer van "Les restos du coeur". Jaren tachtig of zo. Welnu, een collega van mij die met veel kredieten opgezadeld zit, sprak vandaag over Coluche. Die man geeft hem moed. Hij kijkt ernaar op. Zei wijze dingen - vond hij. Of hoe bepaalde mensen heel veel waarde hebben en gehad hebben voor anderen. Ik zeg altijd tegen mensen die het moeilijk hebben - financieel dan - wat truukjes te zoeken. Zoals tweedehandskleren, zoals sociale restaurants, zoals beknibbelen in uitgaven, zoals bonnenboekjes, zoals de geneugten van het simpele leven terugvinden. Een tikkeltje ouderwets, toegegeven. Maar efficiënt. Misschien kunnen we ons licht opsteken bij de (reeds gestorven) overgrootouders. Zij moesten ook de tering naar de nering zetten. Zij deden het met veel minder.
maar het schrijfsalonnetje is tijdelijk gesloten geweest. Vanwege veel werk in het driedimensionale leven. Hopelijk wordt het vlug wat rustiger, zodat ik jullie weer van mijn schrijfsels kan laten genieten of jullie ermee vervelen. Eerlijkheid duurt het langst. Om een lang verhaal kort te maken, mijn oudste begint volgende week met d'univ, er moest een laptop worden aangekocht (enige schroom verhindert mij om jullie het nummer van mijn bankrekening door te geven maar ach, flauwe grap), ik moest mijn oude modem laten vervangen door een nieuwe wireless, ik moest een paar praktische zaken regelen, ik ben een luisterend oor voor nieuwe collega's. Armoede in een rijke wereld (mijn vorige blog), het was zo slecht nog niet gevonden, want velen steken zich in de schulden om mee te kunnen met de vereisten van het moderne leven. Velen vervallen in budgetbegeleiding of andere schuldbemiddelingstrajecten. Zelf heb ik daar een oplossing voor, nogal drastisch, geen vakanties meer, enkel het noodzakelijke. Wél internet want je moet meekunnen met de tredmolen. Kleren kunnen perfect vintage of tweedehands vanaf een bepaalde leeftijd. Je kunt er dan nog leuk uitzien. Het ligt aan de combinaties. Zo zie je maar, het leven gaat aardig zijn gangetje. Ik heb wel twee zaken vastgesteld, ik heb last om te roepen vanwege fragiele stembanden. Ik heb tijdelijk een tenniselleboog, ergens opgelopen, of het kan natuurlijk ook een gevolg zijn van de wiplash op mijn fiets toen ik een paar jaren geleden op het nippertje aan de dood ontsnapte vanwege een openslaand portier. Maar zagen doen we niet meer. Er is overal een oplossing voor. Vroeg of laat. Heel leuk toen ik op een bus een jonge kunstenaar uit de streek zag zitten die een bepaalde graad van autisme heeft. Soms zie ik een kindje met een handicap op straat en dan zwaai ik naar de papa en het kind. Ze vinden dit allebei leuk en waarom ook niet. Verschillen moeten kunnen. Bij mij is er ook een kantje af. Zeker weten. Ik ben een aangename fantast en een chaoot pur sang. Ik beweeg zeer veel. In het leven. Tussen de mensen. Laat een spoor van positieve chaos na. Mijn zoon is een exponent van mij, ik denk dat hij ooit nog naar Afrika zal trekken als ingenieur. Mensen gelukkig maken met zuiver water. Of oplossingen hiervoor. In mijn knusse stulp zal zijn bed altijd klaarstaan. Arm maar warm. Eerder "ascetisch" maar warm.
