Een iets oudere collega-student van mijn zoon heeft een fietsongeluk gehad.
"Hij is nu een plant, zijn verstand is op het niveau van een driejarige gekomen..."
Ik slik even, dergelijke tijding kan ik nu best missen.
"Ma, als dat mij ooit overkomt, wil ik gegarandeerd euthanasie..."
"Alsof één van je vrienden dat zou doen," oppert mijn dochter.
"Ik zou het doen..." antwoord ik. "Maar goed, je bent aan het ergste ontsnapt op oudejaarsavond."
We zijn het trauma beiden nog niet vergeten en hij al zeker niet want hij bezoekt zijn vriend regelmatig in het revalidatiecentrum.
Mijn zoon zat vooraan tijdens het ongeval, naast de chauffeur, en de zwaargewonde vriend zat midden achteraan naast twee meisjes waarvan er ook één zwaargewond was, namelijk aan de kant van de deur. De slag gebeurde net achter de rug van mijn zoon. Hij is op een milimeter na aan het ergste ontsnapt.

Bezoek aan het kerkhof
Er zijn leuker dingen te doen dan op een kerkhof rond te wandelen.
Ik wou het graf van onze pa bezoeken maar bleef niet lang staan vanwege het feit dat onze pa dicht bij de overleden tante van een ex-klasgenoot ligt (een tante die steeds voor mijn vroegere klasgenoot gezorgd heeft aangezien deze haar mama op zeer jonge leeftijd was verloren) en de andere tante (zus van de overleden tante) stond te bidden en ik zocht de eenzaamheid op en wist mijn gevoelens of gemoed geen houding te geven en ik keerde schuins dwars over de groene plek met boterbloemen en madelieven terug. Op mijn wangen biggelde één traan.
Uit de propere containerbakken diepte ik een nog frisse bos rozen op  van een paar dagen oud en een mooie Lobeliaplant die thuis een prachtig plaatsje kreeg op de vensterbank. Leven van de overschotten van de consumptiemaatschappij, het moet kunnen...
Ongelofelijk wat mensen allemaal weggooien.
Thuisgekomen wachtte me het verwijt dat ik de kinderen (ook zijn kinderen) teveel verwend heb.
Ik denk : "Vent, zwijg toch..." en begin te dromen over iemand met wie ik zelfde gedachten en gevoelens zal delen en op wiens zelfde golflengte ik zal zitten. Hij mag wat lijken op Eli, een jongen die ik in mijn studententijd gekend heb met de verpakking van Jaak Schoep (naam wat door elkaar geschud, gewoon paar letters weggelaten). Hij moet ruimdenkend zijn want mijn kinderen zijn halfbloed, half Vlaams en half Marokkaans (van hun papa). Maar hij moet dit, hij moet dat is bullshit. Hij moet helemaal niets, ik ook niet, we zijn twee onafhankelijke wezens die elk hun ding doen. Ik voel dat mister X naar me toe komt, het is vreselijk romantisch, een wagen en hij die me een lift geeft en een schouder om mijn lyrisch kattengejank op kwijt te geraken. We zullen samen over het kerkhof huppelen en het graf van mijn pa bezoeken en later als we oud zijn over het kerkhof strompelen. Hand in hand. Mister x en mezelf.
Ik zoek hem niet.
Ik voel hem al.
Er is geen weg terug.
Alsjeblieft, veroordeel me niet, ik ga gewoon mee met de flow van het leven en de dingen zijn wat ze zijn.
Mister X zal me nemen zoals ik ben.
"Lieve mister X, ik sta voor "trouble", "chaos", "verwarring", niets loopt soms zoals het moet..."
"Kan me niet schelen, want ik wil jou..."
Met dat antwoord kan ik leven.

De paper.
Ik hielp mijn zoon een klein beetje bij het maken van een paper.
Voordeel is dat ik veel met ingenieurs gewerkt heb en een beetje weet wat ze verwachten.
Gelukkig woon ik ook in een ecologische gemeente waar een fantastisch biodiversiteitsplan op punt staat.
Namen als compostmeesters, ecologische duurzaamheid en dergelijke klinken mij als muziek in de oren.
Het is ook een domein waarbij ik me als een vis in het water voel.
De prof stuurde de paper niet terug om te hermaken, dus zo slecht zal het niet geweest zijn.
Mijn zoon rekende nog uit hoeveel we met spaarlampen zouden kunnen besparen.

30-05-2010 om 15:50 geschreven door tosca