|
De lijnbus is een uitgelezen plek om ontmoetingen te hebben.
De bushokjes ook.
Vanwege de wachttijden.
Gesprekken rijgen zich aan elkaar.
Ik luister en begrijp.
Ze is jong, getrouwd en heeft kindjes.
Ze vertelt over "pesterijen" op het werk, over klotejobs en minimumlonen.
Ik luister en laat zo nu en dan een vriendelijk woord vallen :
"Ooit zei een madam op een werk tegen mij, " (ze was een interim die mij als interim zou vervangen), "les places à prendre, ce sont souvent des places de merde." "Niet dat ik negatief wil zijn of zo, maar, ach, je begrijpt wel wat ik bedoel."
Ze voelt zich gesteund door mijn woorden.
Ik geef haar de raad iets in het onderwijs te doen, ze is nog jong, misschien liggen er wat mogelijkheden open.
Ze lijkt me de liefste en beste mama ter wereld en toch draagt ze de stress van haar werk met zich mee, zodat ze soms moe is als de kindjes bij haar op de schoot willen komen.
"Je moet de boel van je afgooien," geef ik haar de raad. "Als je thuiskomt, ben je een andere vrouw, mama van de kindjes en vrouw van jouw lieve man."
Ik heb gemakkelijk praten, er schuilen zovele madammekes in mij. Maar ook dat is niet gemakkelijk, want je hebt een partner nodig die dat begrijpt.
Ik heb natuurlijk ook de leeftijd mee. Heerlijk.
"Weet je hoe ik erover denk, " zeg ik dan, "als je een mindere job achter de kiezen hebt, sla die dan gewoon op op een soort fictieve dvd die je dan in een soort lade wegsteekt."
Homo homini lupus.
Ze heeft het de laatste tijd vaak ervaren.
Ik ook maar ik zit er minder mee in.
Ik kan de boel gemakkelijker van me afgooien. Dan denk ik aan Moke en ons bed, aan het weekend, aan de lekkere expresso, aan de kinderen, aan leuke aardse dingen. Aan een lekker avondmaal in elkaar flansen, aan mojito's, aan muntthee, aan vanalles en nog wat.
Zelfs aan vorige liefjes van lang vervlogen tijden.
Er was de jongen met wie ik scènes uit films overspeelde, de romanticus, de apotheker, de dokter in spe, de oudere vriend, mijn drie jaar jongere vriend Eli en nog zovele andere schimmen.
Ze hebben allemaal een stukje van mijn liefde meegenomen.
Niet dat ik miss popular ben of was of de mooiste of zo.
Het zat hem in de details.
Liefde is een muziekstuk waar je de noten leert bespelen.
Een ontdekkingstocht.
Een sirenenzang.
Het zit er nog altijd in, dat speelse.
Er wordt niet meer gefloten.
En toch...
Ontmoeting in de lift...
Een kuisman van Arabische origine.
"Tu as quel âge, toi... On dirait 39, 40..."
"J'ai 45 ans..." (ik lieg opnieuw, want ik ben net 46 geworden)
"Tu as fait du sport avant? Je vois cela à ton corps."
"J'ai beaucoup couru, déjà à l'école... Maintenant, je marche et je fais du vélo. Et toi?"
"J'ai fait 20 ans de football au Maroc..."
Sister- of brotherhood. Ik vind zijn trainingbroeken mooi.
Een sportieve kuisman.
Elke leeftijd heeft zijn charme.
14-08-2009 om 21:44
geschreven door tosca 
|
