Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
20-09-2008
PUUR NATUUR
Puur natuur zegt een oudere mijnheer tegen zijn zoon Ik doe alsof ik het niet hoor Altijd bezig Boodschappen Een rommelmarkt houdt me tegen Wat heb je deze week ook weer gebroken schat? Een schoteltje meer of minder Ik kick op Engelse boeken Ze is nog jong Een franstalige studente te goed voor deze wereld Kroaten, Turken, Marokkanen Overal muziek en soms ook waterpijpen Of ik een gebakje lust Nee, dank u, (er liggen er nog thuis) Je vous offre cela, madame (La Marquise), maar ik wimpel af en lach beleefd Deze morgen was ik een beetje ziek Maar ziek zijn past niet bij mij Sterk Fysiek dan toch Mentaal loop ik - heel soms - te janken Maar ook dat duurt niet lang want zinnekes zoeken altijd de zon
De bollen en de kokers van het Atomium waren feëriek verlicht. De muziek mocht er ook zijn. Alles voor het goede doel : Unicef, kinderen helpen overal ter wereld. Alvast een proevertje, enjoy...
Het is jullie waarschijnlijk niet ontgaan dat ik anders tegen de wereld aankijk dan de meeste mensen. Verschillen moeten kunnen is mijn motto. Deze morgen viel mijn oog op een artikel in het Laatste Nieuws betreffende de moeder van Tosca en Madeline die de doodrijder van haar dochters heeft vergeven en hem geregeld in de gevangenis bezoekt. De man zit momenteel een gevangenisstraf uit. Ze vindt troost bij hem in die mate dat ze hoopt dat die jonge man later een betere toekomst zal krijgen door zich afzijdig te houden van drugs en prostitutienetwerken. Chapeau. Verder denk ik aan een superman uit Brussel, een zesenzeventigjarige man, die zich inzet voor een beter en socialer Brussel tegen de vooroordelen in. Een evenwicht zoeken tussen menselijkheid en wat mogelijk is. Ik zie de asielproblematiek in een zeer ruim kader dat misschien mensen tegen de borst stoot maar het zij dan zo...Vroeger koloniseerde het Westen diverse landen waarvan de inwoners nu bij ons papieren proberen te krijgen. Het is alsof het karma ermee gemoeid is. Velen denken dat dat zever is maar toch... Alles is energie en geen energie gaat verloren. Deze nacht was het even schrikken toen ik een bonk hoorde in de keuken en mijn partner in katzwijm op de grond was gevallen*. Gelukkig kon ik hem vlug op de been helpen alsof ik door mijn aanwezigheid alleen een helende invloed uitoefende. Een koud glas water deed de rest. Overal lag coca op de keukenvloer die ik netjes gekuisd heb. Hij viel in mijn armen in slaap in bed. Ook dat is liefde natuurlijk. Op dat ogenblik is het net "wij twee alleen in de ganse wereld." * Hij had last van duizelingen.
Misschien kiest mijn zoon voor de richting handelsingenieur volgend jaar. Ik voel aan dat dit hem op het lijf geschreven zou zijn, maar zwijg... Dat "reizen", dat "internationale" ligt geblauwdrukt in zijn en mijn genen. Hij moet de keuze maken. Hij kan evengoed de klassiekere ingenieursstudies volgen, bouwkunde en dergelijke... Sowieso is hij een wereldburger. Gisteren viel er een folder van de VUB in de bus. Hij zou toch kiezen voor de VUB. Zou op kot gaan. Ik ben er ook geweest en beleefde er een op zijn minst heerlijke tijd. Ik was wel geen kotstudent. Ze doen veel voor hun studenten, lijkt het mij. Samen met zijn vrienden gaat hij er binnenkort een kijkje nemen. Ze moeten een puur wetenschappelijk werk maken en hiervoor de universitaire bibliotheek bezoeken. Normaal gezien krijgen ze als humaniorastudenten geen toegang, maar de broer van één van de medestudenten zit daar op kot. Dus, een eerste intro is verzekerd. Ik laat meer en meer los. Het huis is hier een beetje een duivenkot geworden dat ik zo gère zie. Er is altijd wel eten voorzien voor de hongerige magen. Soms blijft er één van de vrienden slapen. Mijn jongste vertrok met een mooi jurkje, een legging en laarzen naar school. Piepjong en al zo vrouwelijk. Mijn oudste dochter heeft haar eigen stijl, expressief, los en veel jeans. Ze danst door het leven. Straks moet ik weer richting Louizalaan voor mijn job. Ik kleed me casual. Ben véél te kalm naar mijn zin en ben van plan nog eens een stapje in de wereld te zetten.
Gisteren verliet ik het huis om de beste huisarts van noordwest Brussel te bezoeken en boven mijn hoofd cirkelden de vliegtuigen. Het lijkt wel alsof ze voortaan een ommetje via onze buurt maken. Het is vooral te merken vanaf vijf uur 's avonds. De mensen schudden berustend het hoofd : "Tout est politisé maintenant." De ravage van een kerkhof in Essene door minderjarige nog tamelijk jonge kinderen doet menig bewoner van de streek het hoofd schudden. Hoe is zoiets mogelijk? Waaraan ligt het? Slechte opvoeding zonder twijfel. De kinderen verveelden zich. Eén van de mama's is Roemeense, woont al een hele tijd in dit land, werkt 's nachts. Ik heb ook af en toe 's nachts gewerkt maar ik kon rekenen op een man die naast me stond. In plaats van op café te gaan, hield hij zich met de kinderen bezig. Ik gooi geen stenen. Niet iedereen heeft hetzelfde geluk. Verder moet ik toegeven dat ik als kind in een bevoorrecht milieu vertoefde. Niet rijk. Bevoorrecht. Een klein katholiek schooltje in een Brusselse randgemeente. Nonnetjes die vaak dezelfde jas droegen maar altijd goedlachs waren. Ze wisten wat "liefde" is. Zonder het toen te beseffen genoten we allen van een vip-behandeling. Kinderen die problemen hadden met lezen en schrijven, kregen bijles in de speeltijd. Kinderen die een beetje verwaarloosd waren en geen boterhammen meekregen, kregen een boterham. Er werd gedeeld. De nonnetjes waren tegelijk logopedist, centrum voor racismebestrijding, centrum voor gelijke kansen enzovoort... Niets ontging aan hun alziend oog. Vooral, ze bleven eenvoudig. Een kind van een dame van lichte zeden (die met mannen op café ging) en een oudere heer, kreeg een zelfde behandeling. Geen onderscheid, geen discriminatie. Life was simple and beautiful. We leerden ook delen. Eén van de kinderen die nu de ravage heeft aangericht, gooide al met stenen naar auto's, kraste al auto's. Misschien ligt het aan het feit dat er geen nonnetjes meer zijn,... Ik heb dan ook het allergrootste respect voor de jongste zoon van de vriendin van ons ma die aan huiswerkbegeleiding doet van kinderen. "Ik wil later zoals Fellaini de voetballer worden," zegt het jongetje. "Dat zal lukken, maar maak nu maar eerst je huiswerk, dat zou Fellaini ook goed vinden," antwoordt de zoon van ons ma's vriendin "en als je wat uitleg nodig hebt, zal ik die geven." Het zijn de schouderklopjes die het 'm doen. Het vullen van de gaatjes...
Als Brusselse kan ik niet aan dit assisenproces voorbijgaan. Joe Van Holsbeeck. Vermoord op 12 april 2006 omwille van een MP3-speler.
Joe zou vandaag gitaar spelen om de gemoederen te bedaren.
De moeder van Joe die haar zoon met alle liefde van de wereld omringd heeft en zoals vele mama's heel veel tijd in hem heeft gestoken, is gebroken. Hoe zou je zelf zijn? De vader van Joe verwoordt dit heel mooi : "Wij hebben onze zonen opgevoed tot schapen maar Adam G. en Mariusz O. zijn wolven." (Het Nieuwsblad 13/09/2008)
Sommige jongeren groeien in het "wild" op om het zo te zeggen. Ze hebben andere normen, andere waarden. Wat zij niet gekregen hebben, nemen ze van een ander af. Adam G. stal niet alleen, hij stak ook, hij gaf Joe verschillende doodssteken. Misschien nam hij drugs of ander spul, wie zal het zeggen. Hij was in alle geval zeer agressief en reageerde zich af op Joe. Waarom heeft niemand dat opgemerkt? Waarom stond er niemand naast hem om hem terecht te wijzen? Rook niet teveel joints... Pas op voor dat spul... Drink niet teveel...
Tot slot voelen de ouders van Joe dat men hen toch wel in de kou laat staan. Zelfs op praktisch vlak : niemand heeft hen ook maar voorgesteld om een materiële tegemoetkoming te doen terwijl ze het assisenproces gedurende een week bijwonen en hun winkel moeten sluiten. Het blijft een moeilijke zaak.
Kanye West ft Chris Martin Homecoming (with lyrics)
