|
Toch wel even slikken als we de eindafrekening van gas en electriciteit in de bus krijgen.
911,08 Euro bijbetalen tegen 31 mei. Net vóór de vakantie.
Vanaf juni betalen we dan 264 euro maandelijks forfait ipv 155 euro, zo'n goede 100 euro meer.
Het leven is duur geworden.
Op de factuur ontwaar ik ook een soort solidariteitsbijdrage, zodat de netwerkbeheerder zijn verplichtingen als openbare dienstverlener, zoals gesteld door het Brussels hoofdstedelijk gewest, kan naleven. Moet te maken hebben met minimale dienstverlening enzovoort.
Het is nu wel zo dat we met aardgas verwarmen en niet met stookolie.
We zijn nochtans niet kwistig met energie maar goed we leven toch met vijf mensen onder één dak.
Dageraad kijkt me zorgelijk aan. Eerst het dak, nu dit.
"Dat wordt weer switchen met kredietkaarten zoals gewoonlijk", zeg ik nuchter.
Op zo'n momenten ben ik blij ze te hebben.
In rustige maanden betaal ik dan bij deeltjes netjes mijn kredietopening terug met vaste regelmaat.
Gedurende vier maanden had ik mijn kaarten niet moeten gebruiken.
Op het werk is er een zeer boeiende en toffe collega bijgekomen. Een Vlaming die in Frankrijk is verbleven maar teruggekeerd is na een stukgelopen relatie. Hij zoekt een appartement maar onder de 500 euro is er niet veel te vinden en hij kan ook geen sociale woning bekomen vanwege de duur van de wachttijd en vanwege het feit dat hij de taal machtig is.
"Ooit vroeg ik een sociale woning aan", vertel ik hem, "toen ik nog alleen woonde en een appartement zocht. Maar mijn loon lag te hoog", zeiden ze in de gemeente.
"Er zijn mensen die met een ganse familie daarvan leven," ging het dan.
Dus betaalde ik netjes 13500 Bef per maand. Later 15000 Bef.
Maar goed, de electriciteitsprijzen lagen nog niet zo hoog.
Ik werkte gezwind, verdiende zelfs op zaterdag wat bij als degustatrice in warenhuizen, zelfs toen ik in 1991 een kind verwachtte.
Ik beloof mijn collega de Vlan mee te nemen naar het werk. In de regio Zellik en Asse is er misschien het één en ander te vinden. Maar vandaag zal hij er niet zijn vanwege de treinstaking. Anders is hij op zijn minst drie uur onderweg met een puzzel van lijnbussen. Lijnbussen functioneren goed maar er is er soms maar één per uur. Vandaar. Om van punt a naar punt c te gaan moet hij lang wachten in punt b.
Van de staking hebben we hier geen last tenzij het feit dat de kinderen te voet naar school moesten gaan deze morgen in plaats van met de auto vanwege te veel verkeer aan de Basiliek. Ook met de fiets zal ik straks rustigere paden moeten zoeken. Niet via de Basiliek.
Auto's, fietsen, brommers blijken eens te meer een volwaardig alternatief te zijn voor een gebrekkig openbaar vervoer.
De weergoden zijn ons gunstig gezind en op een paar dagen zou het dak hersteld moeten zijn.
Op de stapel studieboeken van mijn zoon kijken twee vrouwenogen me aan.
Een boek van Marc Levy.
"Et si c'était vrai..." van de Franse schrijver Marc Levy die voltijds schrijver is geworden en pendelt tussen Londen en New York.
Het boek werd in dertig talen vertaald.
"If only it were true..."
Er is zelfs een film over gemaakt : "Just like heaven" (2005) met Reese Witherspoon en Mark Ruffalo.
Lezen en kijken maar.
20-05-2008 om 11:25
geschreven door tosca 
|
