Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
09-11-2008
HET ELISABETHPARK (MAGICAL DREAM)
Nacht. Slapen. Dromen. Ik vlieg. Ooit geloofd dat de heksen op bezems echt konden zijn? 5 kilometer boven de grond. Ik daal af. Michel en Chantal komen me tegemoet. "Comment elle va ma bonne copine?" Ik hoef geen uitleg te geven. Onmiddellijk begrepen. De vernissage. Michel's schilderijen zweven aan de bomen. De kleuren komen beter uit in het donker. Overal muziek. Opzwepend ritme. Overal mensen. Habla español. Si si. Michel en Chantal. Royalty in het park. Ze hebben tijd. Ze hebben de eeuwigheid. Mo trekt aan mijn arm. "Viens dans mes bras ma chérie..." Ik laat me even in zijn wereld catapulteren. Daarna vlieg ik terug weg op mijn bezem. Bye, bye folks, heb wat geduld met mij. Twee werelden waarvan ik soms de andere verkies.
Lange tijd niet geweend. Nu, vanavond, de waterlanders. Eindelijk... Een serieuze dip na een week vol stress. Wat had ik gedacht? Dat ze mij voor mijn mooie ogen zouden aannemen, neen toch... Als je vlug wordt aangeworven als veertiger is er een reukje aan. Na een paar dagen begreep ik al waarom. En toch, we hebben de klus toch maar weer mooi voor elkaar gebracht. Ik zit wel vast aan een "contract". Komt voordeliger uit voor de firma. Rauw cynisme but that's it... Sommige mensen vallen bijzonder goed mee, anderen daarentegen. L'attitude mesquine. De jongen waarvan ik denk dat hij "homo" is, is zeer vriendelijk. "C'est comme ça ici," zei hij toen ik mijn eerste plantrekkerijweek beschreef. Ik weet al wat me te wachten staat. Cijfer, cijfer, cijfer en nooit genoeg... Ils n'en ont rien à cirer, les actionnaires... Zo gaat het er wellicht op vele plaatsen aan toe. Mo biedt me vandaag niet de schouder die ik wil. Michel, een supergoede buddy, is dood. Een lichte huivering gleed over mijn rug toen ik langs zijn appartement wandelde. Zeggen dat er zovele klootzakken mogen blijven leven. Ik wou hem terug tot leven roepen, voelde zijn aanwezigheid, ergens en nergens. Het regende net niet. Een belastingbrief maakte Mo slechtgezind. Hij moet betalen. Ik daarentegen zal pakken moeten terugtrekken. Pas volgend jaar waarschijnlijk. Op de limiet. Hopelijk voor het begin van het universiteitsjaar. Als de oudste bouwkundig ingenieur zal studeren. Ik was niet alleen met mijn verdriet. Mijn jongste kwam me troosten. "Mama, ik sta altijd aan jouw kant." "Of er iets is...," vraagt ze heel lief. "Ach schatje, er is zoveel..." Je suis si heureuse d'avoir pu pleurer dans l'intimité. Janken, het doet goed... Soms...
Ik heb het ongelooflijk druk op mijn nieuwe veeleisende job. De eerste dag woonde ik reeds een meeting met champagne en broodjes en alles erop en eraan bij. Het is een hele ervaring voor mij. Je moet weten dat ik zoveel luxe niet gewend was op vorige jobs. Het is een andere wereld, de wereld van de bevoorrechten. Niet dat ik de maatschappij in stukjes wil opdelen, maar sommigen begrijpen me wellicht. Het is geen plat telecommunicatiebedrijf, maar een serieuze goeddraaiende firma. Ik zei dat ik account manager werd genoemd maar eigenlijk op telefonisch vlak. De challenge is er, in het begin wist ik niet hoe ik aan de titanentaak moest beginnen. Meer details mag ik er niet over kwijt geven, beroepsgeheim, see... Ik ben blij dat Amerika voor Obama gekozen heeft. Trouwe lezers van de blog zullen weten waarom. Ik hou van een wereld zonder vooroordelen. Ook wel een beetje van de underdog. Misschien omdat ik zelf - af en toe - een underdog ben (of speel?). Ik ben er nog niet goed uit. Nu moet ik de rol spelen van een madam op niveau, ik zal wat meer kleren op niveau moeten aandoen, al moet de inhoud er ook zijn en dat is moeilijk want ik ben een zeer eenvoudig persoon, tamelijk recht voor de raap, straight from the heart. We zien wel. Een leven als een rollercoaster. Ik heb me lang geparkeerd in een blog. Nu groei ik er af en toe uit. Uit de blog. Maar ik kom af en toe nog eens piepen. Gewoonte, see...
