Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-01-2009
ONAFHANKELIJK
Bij de volgende verkiezingen wil ik opkomen als onafhankelijke. Waarom? Omdat er mensen zijn die hun gans leven hun tikker hebben afgedraaid en slechts 625 euro pensioen krijgen. Omdat er mensen zijn zoals ik die een rijkgevulde interimcarrière hebben vanwege jobhopping en achteraf slechts 400 euro trekken als samenwonende en omdat ik me steeds opnieuw moet rechtvaardigen. Rechtvaardigen waarvoor? Activering van werklozen? Vorig jaar werkte ik 8 maanden zonder onderbreking. Acht maanden. Ik krijg nu 16 maanden respijt van de RVA omdat ik bij het eerste gesprek gunstig beoordeeld werd (jawadde, ik heb gewerkt verdomme!!!) en ik heb hier een bewijs van (dat ze mij pas binnen 16 maanden terug op het matje roepen). Via het syndicaat bemerkte ik echter een grove vergissing. Vanaf mei 2009 zouden ze mij terug oproepen ter verantwoording terwijl ik normaal pas in mei 2010 kan worden opgeroepen als de wetgeving wordt nageleefd. Ik heb die wet niet gemaakt, ik ben geen Minister van Werk. Wat een kl-boel!!! Of ik nog werk zoek? Ja, wat dachten ze dan... Kijk, het gaat om rechten. Om een correcte toepassing van de wetgeving. Ik begrijp dat - als ik ooit geen interims meer doe na mijn vijftigste - men mij er ooit uit zal zwieren. Al is dat niet logisch na een carrière maar soit, de wet is de wet. Ik haat dat dilettantengedoe, dat geklungel. Op OCMW-steun zal ik nooit kunnen rekenen vanwege het bezit van een huis. Leefloon nope. Hopelijk win ik een grote som die ik in een kous kan bewaren of op een depositorekening kan beleggen. Al die jaren (vanaf 1985 want ik begon al héél jong te werken) is mijn geld (belastingen) dus naar de zee gevloeid... Enfin, ik heb de liefste man van Noordwest Brussel, misschien ook van het heelal, maar het ligt niet in mijn aard om teveel met bloemen te gooien. Wat als er met hem iets gebeurt? Nooit gedacht dat ik ooit zoveel van iemand zou houden. Het is alsof de engelen hiermee gemoeid zijn. Liefde is zien in iemand wat anderen niet in die persoon zien. Liefde is seks. Liefde is fusie. Liefde is houden van de geur van de andere. Liefde is rommel maken en de rommel door de andere laten oplossen. Liefde is een relatie die niet door anderen aanvaard wordt maar wel door de twee protagonisten. Liefde is een chemisch proces vermengd met onderbewuste toestanden en spelden die elkaar in een hooiberg gevonden hebben. Liefde is seks met dé Ander alsof het altijd de allereerste keer is. Zelfs al wordt men 500 jaar oud. Ik kan creatief uit de hoek komen en eventueel hiermee wat rondkomen. Maar het blijft puzzelen. Af en toe meer fantaziest dan artiest. Ik ben ook heel moeilijk in de liefde dus een vervanging voor mijn partner - mocht ik hem verliezen - zou ik nooit willen, het zou op zijn minst een even grote liefde moeten worden. Waar zou ik die ooit nog vinden? Ik heb gelukkig schatten van kinderen die me wat zouden kunnen helpen. Maar ik wil geen financiële steun. Van niemand... Ik wil altijd mijn vrijheid bewaren. Gelukkig ben ik een plantrekster. Volgend op het vorige kan ik maar één ding concluderen : carpe diem, pluk de dag en morgen zien we wel weer. Alleen het nu telt.
De kinderen brengen graag hun vrienden/vriendinnen mee naar huis om na een fuif te blijven slapen. Ik laat hen maar doen. Mijn partner zal morgenvroeg om koffiekoeken gaan. Het is hier in alle geval lekker warm. Eigenlijk zijn we geen "contraare" mensen en brengen we het er nog goed vanaf met de kinderen. Op werkvlak komt (eindelijk!) wat beweging. Maandag mag ik me aanbieden bij een bureau in Zaventem. Verandering van lucht doet eten. Waarmee ik bedoel dat er misschien iets in zit op werkvlak. De leeftijd scheen alvast geen probleem te zijn. Ach, we voelen ons nog altijd jong. Vooral in ons hoofd. Het is wel recessie, see, maar ik ben zó flexibel ondertussen dat ik het klappen van de zweep wel ken. Ik kies voortaan voor een deeltijdse job. Want stillekesaan begint het verlangen te groeien om meer creatief bezig te zijn. In my very own way... Morgen bak ik zelf een mozzarellapizza. Jammer dat de kinderen niet zoveel van donkere olijven houden. We eten ook couscous dit weekend maar eigenlijk heb ik ook eens zin in een lekker ouderwetse hutsepot. Heel gezond vanwege de groenten. Il y a des femmes qui ont voulu me courtiser aujourd'hui Oh, chéri, ce que je ne vois pas, je m'en fiche pas mal... Je n'étais pas là, je n'ai rien vu... Ooit kwam hij Kadja Nin tegen bij een lokale kruidenier. Een heel mooie madam. Ze nam mijn zoon - toen zoontje - in de armen. "Un beau bébé, monsieur..." Ik werkte toen op een gemeentebestuur. Pennenlikster. Met losse katoenen zomerkleren. Er leek aan de zomer geen einde te komen toen en de dagen duurden lang. Vroeg, vroeg opstaan. Werken en denken aan het kindje in de buik. Een vroegere klasgenoot tegen het lijf lopen. Ze was medisch vertegenwoordigster geworden. Wat ben ik geworden? Vanalles en nog wat. In my very own way... Maar met een goede dosis gezond verstand, van tijd tot tijd. Dat zal aan ons ma liggen. "Een goede emmer koud water," zei ze als ik teveel ging "zweven". Het heeft ook geholpen, die aanpak.
Eén van de redders van de Brusselse daklozen, is nu zelf op straat terechtgekomen. Hij is 46 en belandde om professionele en familiale redenen op straat. Hij begon in 1987 met Operatie Thermos. 46 jaar van zijn leven zit nu samengebald in een plastic zakje. On est bien peu de chose. Operatie Thermos is in 1987 gesticht door scoutsverantwoordelijken. Ze brachten de daklozen iedere avond een thermos koffie en broodjes. De dag nadien gingen ze terug. Dit bleef voortduren... Als ik tijd heb (want ik heb het druk momenteel), wil ik die man, ene mijnheer Verleyen, uitnodigen voor een etentje. Quick of iets anders, iets sjieker eventueel, naargelang... Niet dat ik in het geld zwem, maar een goede babbel - van gelijke tot gelijke - kan wonderen doen. Zeker met iemand met zo'n potentieel die Operatie Thermos uit zijn mouw heeft geschud. Ik voel sympathie voor de ideeën van deze man. Zelf komen we nog rond - ondanks de crisis. We betalen eerst alle facturen netjes af en dat is veel, elke maand opnieuw. Het overblijvende geld deponeer ik in enveloppes. Per week heb ik nu nog ongeveer 130 euro ter beschikking (2 volwassenen, 3 grotere kinderen). Dat dient voor voeding, kleding, mobiliteit, lichaamsverzorginsproducten en ontspanning (kleine schoolkosten inbegrepen bijvoorbeeld kleine uitstapjes in het kader van bepaalde lessen). Alle kassatickets plak ik op in een grote agenda die ik gratis in de bib gekregen heb. Ik herdoopte dit exemplaar tot een soort huishoudagenda. Prijzen vergelijken is de boodschap. Voor wasproducten kies ik voor de betere producten en daarvoor moet ik bij Colruyt langs. Enkel mijn partner heeft een wagen, ik doe alles per fiets of per openbaar vervoer, soms ook te voet. De kinderen worden met de auto naar de humaniora gebracht en komen te voet terug. Straks moet ik in de lokale spullenhulpwinkel langs om een paar nieuwe goedkope platte borden voor de lunch te kopen (50 cent per bord). We hebben ook nog een mooi servies maar voor alledaags gebruik heb ik liever van die goedkopere platte borden. Gelukkig ogen ze nog mooi ook. Die lokale spullenhulpwinkel is trouwens één van mijn ideeën geweest bij de vorige verkiezingen. Soms vindt men er ook nieuwe zaken tussen. Het is allemaal geen hergebruik. Ik kleed me behoorlijk met vintage of tweedehands. De jongelui hier thuis hebben liever nieuwe kleren uit H & M of Zara maar ze zijn jong en jonge mensen laten ook de economie wat leven, nietwaar... In pensioensparen en andere lange termijntoestanden geloof ik niet meer. Geef mij maar de kous of de ouderwetse spaarrekening met drie procent. Als ik elke maand wat opzij kan zetten, is het al een hele heldendaad. Het voordeel is dat men aan een depositorekening gemakkelijker aan kan als men het nodig heeft. Kleingeld kan men sparen en op een spaarboekje zetten. Het supprimeren van de 1 en de 2 cent zal de prijzen weer de hoogte indrijven. Mijn partner haalde uit zijn schattenvoorraad een apparaat tevoorschijn waarmee men van kristalsuiker poedersuiker kan maken. Heel handig... De kinderen krijgen nog altijd elke week hun zakgeld maar de oudste klust bij als student. Hij gaat al eens graag een snack eten met zijn vrienden. Hij is nogal sociaal. Dit is een potpourri van hoe wij overleven in deze crisistijd. Het is belangrijk om met weinig te kunnen rondkomen. Ik ben niet links, niet rechts, niet centrum... Ik ben vanalles en nog wat... Anywhere the wind blows. Ondertussen zijn er verschillende Palestijnse kinderen toegekomen die in Brusselse ziekenhuizen zullen verzorgd worden. Ik vraag me af : "Arafat, where are you..." Ik wil niet oneerbiedig klinken maar het zou toch fijn zijn mocht hij van daarboven (hemel of wat daarvoor doorgaat) wat vrede kunnen veroorzaken. Maar dat proces zal niet op één dag gaan. Misschien - heel misschien - zal die ongelukkige oorlog in de Gaza tot gevolg hebben dat er uiteindelijk vrede komt tussen de betrokken partijen.
Soms ben ik mama doetal. Gisteren moest ik switchen tussen de Franse en de Engelse taal. De jeugd hier thuis helpen met een weerbericht in het Engels. Ik had geen inspiratie, niet de minste en vertaalde een weerbericht uit de gratis Franstalige zondagskrant, verkrijgbaar bij sommige Brusselse bakkers "Gratuit 7 Dimanche" (vlan.be). Geïnspireerd door de mooie woordenvloed van ene Kate Winslet op televisie (Golden globe awards?), was ik best fier over het resultaat. Daarna hielp ik mijn dochter met een vertaling uit het Frans over hoofddoeken in de Brusselse scholen. Het was best een interessant artikel en het deed me terugdenken aan mijn speelpleinperiode toen ik kinderen oppaste in de bewaking van de Ursulinenschool hier vlakbij. Tijdens het journaal moest ik nog helpen met "actualiteit" en de Gazaproblematiek uitleggen. Gelukkig werd ik tijdens mijn humaniora heel goed historisch gepamperd zodat ik de geschiedenis ken vanaf 1948. Enfin was mijn besluit, je zal ginder maar zonder water en electriciteit zitten. Ik denk er - eerlijk gezegd - liever niet over na. Groot was mijn verbazing toen ik bij een geschiedenistaak van mijn zoon zag hoe de VN (Verenigde Naties) in verschillende organen is opgesplitst. De jongeren van nu hebben heel wat informatie te verwerken. Ze zullen duidelijk ook in een andere wereld (steeds meer globalisatie) vertoeven. Bij blauwhelmen moet ik altijd denken aan de film "Harrison's flowers" over de oorlog in ex-Joegoslavië. Tussendoor was ik bezig met werk te zoeken op het internet. Ergens vond ik een job in 1060 Brussel, ik solliciteerde en wacht op een eventueel resultaat. Hoe dan ook, vroeg of laat valt er weer iets uit de bus. Het kan soms snel gaan ... Ik vergelijk mijn leven niet meer met het professioneel stabielere leven van anderen, ik vind het best boeiend zo en ach, ik kan altijd wel rekenen op mijn engelbewaarder. Het volstaat mijn engelbewaarder te telefoneren. Dus, beste lieden, geen medelijden met mij, ik trek altijd heel goed mijn plan en af en toe heb ik veel geluk in schijnbaar minder goede periodes. Zelfs de regen vond ik vandaag best te pruimen.
Treinen brengen vreemde ontmoetingen met zich mee. Mensen zitten eigenlijk heel dicht op elkaar, haast te dicht naar mijn mening en van het één komt het ander en dan begint men over koetjes en kalfjes te praten. In dat opzicht zijn treinen zeer interessant. Mensen vertellen soms hun wel en wee. Ieder in zijn of haar kringetje. Ieder heeft zijn of haar verhaal. Ik probeer vooral goed te luisteren. Laat ons zeggen dat ik een leuke babbel had met een boer die single is maar niet op zoek naar een vrouw (sorry Dina). De mens zag er zó gezond uit dat ik er blij van werd. Verder zat ik bij een sympathieke gescheiden man van 46 vergezeld van zijn nog sympathiekere ma en ging het gesprek over opgroeiende kinderen en last but not least kwam ik een dame tegen die normaal in een home zit maar af en toe een uitje mag maken. Ik vermoed dat ze in een home voor licht verstandelijk andersvaliden zit maar volgens mij was ze toch maar héél lichtjes andersvalide. Wat hadden al die mensen met elkaar gemeen? Ze hadden zin om met mij een gesprek aan te knopen. Het stoorde mij allerminst. Mijn zoon heeft de nieuwe printer-copier-scanner geïnstalleerd. Eerst werkte het niet vanwege wifi en wij hebben geen wifi-aansluiting. Hij gebruikte aldus de draad van de vorige printer voor de connectie tussen de printer en de computer. Nochtans had de verkoper me bij hoog en laag beweerd dat er een draad bij stak. Niet dus. Gelukkig werd ik door mijn partner gechaperonneerd en weerhield hij me ervan de vorige printer in de winkel te laten (recupel). "Ik zal de oude printer demonteren," zei hij met een smile en ik keek ten hemel met een gezicht van "O neen, hij krijgt weer zijn Professor Zonnebloemmanieren." Maar deze maal was het goed dat we de oude printer (mét draad) nog in ons bezit hadden. Professor Zonnebloem heeft niet altijd ongelijk... Het kan natuurlijk ook mijn engelbewaarder zijn die hier de hand in had.
