Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
16-07-2010
EERST DE KIP DAN HET EI
Britse wetenschappers zijn tot de conclusie gekomen dat de kip er was vóór het ei. In de cellen van de kip zit een bepaalde proteïne die ervoor zou zorgen dat er eieren worden gelegd. Ik schreef ooit neer dat de gedachte aan de kip eerst bestond, die dan vorm kreeg onder de gedaante van het ei. Een soort "eidos" dus, een beeld van een kip dat ervoor zorgt dat er uit een ei een kip komt. Hoe dan ook, stof tot nadenken. In mijn humanioratijd leerde ik over Plato en "eidos" (beeld). Mijn jongste dochter vindt dat ik een "krak" ben omdat ik op het nippertje een Pukkelpopcombiticket wist te bemachtigen. Ik noem het een "neus" voor ... nu ja, geen zaken, maar andere dingen... Intuïtie... "Mama is een goede "heks"," zeg ik tegen haar. "Zeker weten," zegt ze. Zelf ben ik geen festivalganger (of het zou gratis moeten zijn), maar de kinderen gaan bijzonder graag naar festivals. Voor de sfeer, de muziek... Ik speur het internet af op zoek naar gratis filmvoorstellingen in de buurt. De combinatie avond, zonsondergang, publiek, open lucht, film doet ook wonderen. Hapjes én tapjes doen de rest.
onder een andere gedaante. Als een zwarte vrouw bijvoorbeeld. Dit dacht ik toen ik deze morgen voor de spiegel stond. Ik zou het best leuk vinden. Ik zou me - eerlijk gezegd - meteen thuisvoelen in mijn nieuwe gedaante. Ik weet het, het is warm, maar toch... Zouden er zwarte mensen zijn die zich inbeelden dat ze op een dag eens wit worden? Waarschijnlijk wel.
Laat dit duidelijk zijn. Ik werp geen steen naar wie dan ook en ben zelf moeder van een kroostrijk gezin van drie kinderen. Scène uit de Colruyt Jette : "Ouain...ouain...." "Enfin, ils pourraient quand même se taire, ces enfants. Une bonne fessée n'a jamais fait du tort à personne..." zegt een Franstalige grootmoeder. "Oui, et ce sont toujours les enfants des étrangers qui pleurent le plus..." zegt haar dochter. Ik luister hun gesprek af en bedenk dat we momenteel al met zeven miljard mensen op de aardbol zijn. Het zijn zeker niet de rijksten die steeds de meeste kinderen hebben. De mama duwde een winkelwagen voort met in haar zog vier kindjes.
Op de lijnbus naar Aalst kwamen er kindjes van vluchtelingen naast mij zitten. Ze spraken heel slecht Nederlands maar ik begreep hen en na vijf minuten wist ik dat ze uit Kosovo kwamen. Kosovo. Het woord alleen al toverde een glimlach op hun onschuldige gezichtjes. Ze waren lief maar héél nerveus. De papa sprak Kosovaars tegen hen en zag eruit als een sympathieke papa met heel donker glad haar en een flashy bril. Die mannen zijn graag "fier" op hun uiterlijk. De kindjes vroegen mij : "Hoe het je?" Eén meisje heette Lutitja. Het jongetje droeg kapotte schoenen.
Mijn dochters doen een studentenjob op dit moment. Mijn zoon gaat naar festivals, oefent voor zijn rijbewijs en trekt op met zijn vrienden. Hij studeert een hele moeilijke richting op de universiteit. We zijn niet rijk maar ook niet kansarm. Er zou zoveel meer moeten gebeuren op het vlak van die vluchtelingenzaken. Er is zoveel ingeweken armoede in ons land. Hoe gaat men dit ooit oplossen, vraag ik me af. Misschien niet al te veel vermenigvuldigen... Het is een optie. Maar ik kan het weten, kinderen kosten veel, veel geld, zeker als ze studeren...
