Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
06-04-2008
6 APRIL
Toen ik met de fiets om broodjes reed bij de bakker, reed ik heel rustig alleen op de weg. Het kan op zondag soms echt kalm zijn, zeker als het weer niet al te schitterend is. Ik reed voorbij een vrachtwagen die meubels vervoert en waarop reclame stond voor de film van Mourad Boucif "Au-delà du sacrifice." Een film over mannen die in de Tweede wereldoorlog van elders kwamen, o.a. van Noord-Afrika en die zich onder dwang inschreven in het leger. Zij speelden een belangrijke rol in het verloop van de oorlog en de bevrijding maar hun naam wordt doodgezwegen. Ze worden genegeerd door de Franse overheid, ze trekken een pensioen als militair van slechts 50 à 60 euro per maand... ze leven in een kamer van 2 meter op 4. Mourad Boucif blijkt een uiterst getalenteerde filmmaker te zijn. Een film die tegenwoordig ook hoge toppen scoort in de bioscoop is "Bienvenue chez les Ch'tis". Meest succesvolle film uit de Franse filmgeschiedenis sedert 1945. Over Philippe Abrams, een post-directeur in Salon-de Provence. Zijn vrouw Julie is depri. Om zijn vrouw een plezier te doen vraagt hij zijn overplaatsing naar de Côte dAzur. Zijn plan mislukt echter en men stelt hem tewerk in Bergues (Sint-Winoksbergen) een boerendorpje in het noorden. Mijn nieuwsgierigheid is alvast geprikkeld. De ronde van Vlaanderen was mooi om te zien en de twee Stijnen scheerden hoge toppen. Stijn Devolder omdat hij won en Stijn Coninckx vanwege het filmpje dat hij realiseerde.
Stijn Coninckx Nieuwsbladspot Ronde Van Vlaanderen
Chantal kan maar moeilijk over Michels dood heenkomen. Zelfs de poes maakt het haar en haar ouders moeilijk. Baasje dood, poesje boos, poesje eigenzinnig. Chantal en Michels poes kampen met véél verdriet. Chantal wil asap sterven om bij Michel te zijn. Maar de dood is geen oplossing. Ik hoop dat Michel van hierboven Chantal kan helpen, over haar kan waken, positieve dingen in haar leven kan bewerkstelligen. Hoe zou ik reageren in dergelijke situatie, moest mijn geliefde sterven? Ik zou héél héél treurig zijn maar ook moedig want ik zit met een ganse familie waarvoor ik beschikbaar wil zijn. Een tijd later zou ik dan misschien mijn hart terug openstellen voor een nieuwe vlam die vrij en beschikbaar en conditio sine qua non charmant is. Charmant en genegen. En passioneel. Zonder te zoeken. Ik zou erop moeten vallen, krak boem... Hopelijk krijgen de mensen geen verkeerd beeld van mij, neen, ik ben heel trouw. Maar het leven moet ook zijn kansen krijgen. And God knows how I enjoy life... In mei vieren wij de meerderjarigheid van onze liefde (18 jaren!) Twee niet gefortuneerde levensgenieters die nog altijd tortelen dat het een lieve lust is.
Straks maakt manlief brochettes klaar met een slaatje en stokbrood. Deze morgen had hij tijd om mij naar het werk te voeren (op vrijdag begin ik vroeger) samen met mijn oudste dochter die bij Dreamland een slot en helm moest kopen voor haar fietsweek op school. "Mama, werk jij in deze buurt? Het lijkt hier net de zee qua omgeving." "Ja, schat, het ligt hier naast de autosnelweg." Even later : "Wat een mooi gebouw, waar je werkt." "Ja, schat, maar ik moet er wel hard werken hoor." Eigenlijk heb ik altijd in mooie gebouwen gewerkt. Dit gebouw is spiksplinternieuw, lijkt me. Even later krijg ik de doelgroep Wallonië voorgeschoteld. Een collega van mij deed een minitrombose. Ja, anticonceptiepil, roken, stressante job, wat wil je... De verantwoordelijke vraagt wat onze plannen zijn. "We zien wel, van week tot week," antwoord ik. Een collega gaf hetzelfde antwoord. Bij mijn thuiskomst word ik verwelkomd door een prachtige grenen kast die mijn schat van iemand heeft gekregen. Heel modern, heel licht, net wat ons nog ontbrak in de badkamer.
Een vreemde virtuele ervaring : je zoekt beroepshalve adresinfo op over een bepaalde klant en je komt ergens uit op één of andere blog van een vermoedelijke kennis van de klant waarvan je de gegevens opzocht en waarnaar google verwijst. Gek of hoe de virtuele wereld en de beroepswereld elkaar kruisen. De wereld is klein - zeggen ze dan. Vanavond stort ik mij in het leven van mijnheer en mevrouw Sarkozy, kingdom of the Elysee, (paleis in Parijs en ambtswoning van de Franse president) om mijn zoon te helpen die samenvattingen en schema's in het Frans moet maken. Eerst had ik hier geen zin in maar dan bedacht ik mij. Hij heeft tenslotte al heel wat voorbereid en had ik mij niet voorgenomen dat ik steeds beschikbaar zou zijn. Om mij in de sfeer te brengen bekijk ik de grappige video rond Sarkozy op youtube. De vodka is een gevaarlijk drankje of is het de slibovitch die zijn werk heeft gedaan. Enfin, soit, ook de groten der aarde hebben hun kleine kantjes natuurlijk of wat dacht u...
Wie wordt de man van? Ja, wie zal de volgende zijn die aan zo'n programma meedoet? Met alle respect voor het programma, voor de schoonheid van de deelnemende personen, het concept. Maar, er zit iets niet in de haak volgens mij. Men "wordt" de man niet, men moet het "zijn"... See? Echt gaan voor de vrouw, haar steunen in wat ze ook maar wil ondernemen. Haar kussen, tonen dat je van haar houdt, haar strelen, haar op iets "geks" verrassen, ludiek en serieus uit de hoek komen. "But she must always be the one"... Als men zich teveel concentreert op het "worden", als men al zijn energie en tijd steekt in het "worden", dan gaat het "zijn" eraan voorbij. Eigenlijk is het "zijn" belangrijk. "Worden" leidt af. Men zoekt teveel dingen om te plezieren. "Zijn" daarentegen is degusteren. De liefde degusteren. Zich eens goed laten gaan. Maar dit alles is eigenlijk heel persoonlijk, persoonsgebonden. Dageraad is gevallen voor een boel dingen die ik niet aan de neus ga hangen, maar vooral ook voor mijn "eenvoud". Voor hem waren er een aantal anderen. "Je kunt heel lief zijn, zo lief..." zei een wanhopige vrijer ooit. "Maar ook zo wereldvreemd!" (lichtjes kwaad en zucht-zucht). Een goede raad aan Phaedra en aan de toekomstige kandidates : "Wees jezelf, blijf jezelf".
Help me in dit neerwaartse tranendal. Ik nam gisteren een dagje verlof op het werk en kreeg vandaag de onaangename verrassing dat de verantwoordelijke voor wie wij de opdracht uitvoeren helemaal niet tevreden was dat er gisteren niemand was van de Nederlandstalige ploeg. Ja zeg, ik had dus wel verlof ! dat ik nota bene reeds drie weken geleden had aangevraagd bij mijn directe chef en vrijdag opnieuw via mail had laten weten. Dus, er was weerom één zieke, één die haar kat gestuurd had (ze is net begonnen) en mezelf, die op verlof was en vandaag bij haar terugkeer de ganse stal heeft uitgeklaard. Ach ja, zo is het leven. Ik stel meer en meer vast dat ze hier in dit werk echt op mij rekenen, zij het dan dat ik slechts halftime werk. Maar een wel erg gevulde halftime. Dageraad vraagt wat er scheelt maar ik bijt nog liever mijn tong af... Ach, een beetje troubles op het werk, een klein beetje maar... Hij zou eens een vlieg moeten zijn, zijn tikker zou overslaan... Michelleke zaliger (of moet ik zeggen Michel want hij was een boom van een vent) zou zeggen : "Tu dois t'en foutre de tout cela..."
Vandaag naar Arno's stad getrokken. Brussel is evengoed zijn stad, maar Oostende ook en omdat ik in Brussel woon, is het duidelijk dat we naar Oostende zijn geweest. We hadden - godzijdank - redelijk wat geluk met het weer. De visschoteltjes hebben lekker gesmaakt en de shopping met de puberdochters bleef binnen de perken. Morgen komt een vriendin van de oudste op bezoek en dus wordt het gauw nog wat poetsen.
 "Mad"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
