|
Als je een nieuwe start neemt, staan alle wegen open.
Deuren sluiten zich, andere gaan open.
Ik mocht mijn eerste nieuwe "nederlaag" ondergaan.
Vanwege niet geschikt voor de functie.
Geen nood, ik vind wel iets anders.
Het weer zat ook niet mee, de hemelsluizen braken letterlijk open en de mensen hadden me zo vlug niet verwacht.
Het verwonderde hen dat ik op tijd was voor de sollicitatie, want de meesten verdwalen de allereerste keer.
Ik liet me leiden door mijn intuïtie maar vond de mensen die het gesprek afnamen helemaal niet op dezelfde golflengte zitten.
Wat een "vijandigheid". Ik heb toch niemand vermoord naar mijn weten.
Het zal de jobhopping zijn en we zijn duidelijk niet in Amerika.
Volgende keer beter.
Ik schreef me dan maar bij een ander bureau in waar ik goed onthaald werd.
Het ene bureau is het andere niet.
Maar nu is er Olivia.
Olivia zal ervoor zorgen dat ik goed op mijn pootjes terechtkom.
Olivia.
Voor haar naam alleen al zou ik mijn best doen.
Een mooie naam.
Een naam uit een stripverhaal, uit een feelgood tekenfilm.
Ze was heel even de goede fee voor mij en gaf me weer wat hoop.
Ach, misschien vind ik wel een leuke bijverdienste.
Klein beginnen (wederom) is de boodschap.
Vanaf volgende maand gaat mijn portemonnee op dieet.
Ik moet dan twee koten betalen voor mijn univ-studenten en weet bij God niet hoe ik dit zal flikken.
We zullen één dag op twee koken.
Leven met 120 euro per week.
Dan komen we er wel.
Een soort selfmade budgetbegeleiding.
"J'aime bien vos chaussures, ce n'est pas que je veux vous draguer, mais j'aime bien vos chaussures," zegt een man met een baardje tegen mij terwijl hij de rolluik van zijn winkel laat zakken.
"Je ne me laisserais même pas draguer," zeg ik op een agressief toontje (als een soldaat uit het leger van Napoléon die met zijn laarshakken een paar slagen tegen de grond geeft) "mais c'est vrai que les chaussures, c'est mon truc..."
28-08-2010 om 23:10
geschreven door tosca 
|
