|
Op persoonlijk vlak betekende het ongeval het derde trauma in mijn leven.
Trauma 1 : als achtjarige kreeg mijn moeder meningitis, zweefde tussen leven en dood, coma, klinisch dood, enfin, uiteindelijk toch op wonderbare wijze uit de dood verrezen. Mirakels, ze bestaan. Ze kwam terug in orde behalve het feit dat ze 3/4 doof is aan één kant.
Trauma 2 : mijn jongste was net drie maanden, toen mijn partner een geperforeerde maagzweer kreeg, bijna 4 liter bloed verloor, bijna dood was en er toch is doorgekomen. Heb toen heel snel moeten handelen voor een ziekenwagen.
Trauma 3 : oudejaarsnacht - nieuwjaarsnacht. 5 jonge mensen, niets gedronken, weinig verkeer op de baan, het is nog heel vroeg, rond middernacht, aangereden in een draaiing op een slecht verlichte weg. Mijn zoon zit vooraan naast de chauffeur, de slag gebeurt vlak achter zijn rug, de auto rijdt in in de rechterzijde achteraan, mijn zoon moet gelukkig zijn hoofd gedraaid hebben zodat de airbag bescherming bood en hij niet zwaargewond werd.
Komt ervan af met een gekneusde nier, een hersenschudding, oorsuizingen vanwege de knal van de airbag. Ontsnapt aan de dood.
Achterin : 3 passagiers waaronder 2 zeer zwaargewonden. Heavy op mentaal vlak. Maar goed, ze hadden ook dood kunnen zijn. Ik brand kaarsen (elke dag) voor een positieve afloop ondanks de zware omstandigheden. Zal dit blijven doen, zolang het nodig is.
Voortaan leef ik elke dag alsof het de laatste is. Meer intens.
07-01-2010 om 00:00
geschreven door tosca 
|
