Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
22-06-2008
DOLCE FAR NIENTE BIJ EEN KREEK
Het weekend was vrijdagavond een beetje in mineur begonnen toen ik in de lokale Carrefour vernam dat een kennis van mij, een blonde man die ik tijdens een opleiding had leren kennen, zelfmoord had gepleegd omwille van een sentimentele ontgoocheling. Eén van zijn collega's wist het mij te vertellen. Vreselijk jammer maar dankzij mijn trip naar Zeeland heb ik zijn dood een plaats kunnen geven. Feit is dat ik het spijtig vind dat ik hem de zelfmoord niet uit het hoofd kon praten. Misschien hadden we gewoon eens lekker kunnen uitgaan en uit de bol gaan en de dingen uitpraten. Mensen blijven teveel in hun eigen problemen roeren. Té individualistisch... Maar goed, de trip naar Zeeland is ontzettend goed meegevallen. Wat een lieve mensen daar, hun ondergordijnen ofwel de gordijnen van het gelijkvloers staan altijd open (bij de protestanten) en je kan zien wat er zich binnen afspeelt. Heel net, heel knus, heel open.Bij een kreek in Ouwerkerk genoot ik met mijn dochter van de zon en de vogels. De vissers kwamen een babbeltje met ons slaan en wij verwonderden ons bij elk gesprek over de ongelofelijke mondelinge assertiviteit die de Hollanders zo eigen is. In Zierikzee kochten we een cadeautje voor haar vriendin die een week voor mijn dochter jarig is. Het werd iets heel origineels, een "geluksflesje" van de Indianen. Zo een kleurrijk potje met planten en andere zaken in die geluk brengen. Overal fietsende mensen, zelfs een papa met zijn kroost, drie in de auto en drie achter hem op de fiets met oranje mutsen en toeters en bellen. Hij leek wel moeder de eend. Maar goed, het oogde mooi. Ach, begrijpelijk, voetbalfans natuurlijk. Het leek wel of het ganse Nederlandse volk als één man achter de ploeg stond en chapeau daarvoor, ergens is dat toch ook wel sympathiek. De Oosterscheldekering was indrukwekkend. Dit is een reusachtige stormdam, gebouwd na de overstromingen van 1953. We keerden terug langs het dorpje Vere in Walcheren. Beautiful. Zalig. Ik moest terugdenken aan Sil de Strandjutter, aan Spel Zonder Grenzen, aan Opa zaliger en ook wel een beetje aan de familie Flodder uit Brussel. Wij dus. Grapje... Heel erg genoten.
Laatste werkdag... Gemengde gevoelens... Geen controle op de dingen... Nieuwe bazen nieuwe wetten... Totaal geen respect voor het gedane werk. Ik ga verder. C'est déjà du passé pour moi... Het leven en dus ook de carrière is een ongoing process zoals ze zeggen. Waar de wind me heen zal blazen bij een verdere opdracht, is een grote vraag. Ik neem alvast eerst wat vakantie. Vandaag hebben de kinderen hun laatste examen. Het is een zware reeks geweest. Als de oudste er door is, begint hij in september aan zijn laatste humaniorajaar wetenschappen-wiskunde. Volgende week misschien zijn eerste vakantiejob op één van mijn vroegere interims. Het is toch ergens goed voor geweest - denk ik dan. Opa, de kunstschilder, zal blij zijn daarboven als hij weet dat ik dit weekend naar Zeeland trek. "Tosca, voel je het, ik heb altijd achter jou gestaan." "Ja opa, ik voel het... Ik voel nog veel meer... Ik voel hoe de landschappen je ziel deden zingen en tot kunst inspireerden..." "Je bent gevoelig, je ziet het leven anders... Je zal zien, er zullen nog vele kansen komen..." "Ja opa, ik geloof je..." "Maar je moet soms wat in jezelf kijken, het ligt niet over het muurtje, het ligt in jezelf..." "Ja opa, je hebt gelijk..." "Kom op, Tosca, die vier laatste uren van deze job zijn zo gedaan. Je hebt het niet gemakkelijk gehad met de dood van Michel enzo... Ze vroegen veel van jou in deze job. Binnenkort ga je weer fluitend door het leven..." "Doe ik al, opa, straks begint de vakantie..." "Genieten, Tosca, genieten... en af en toe wat tekenen als je het voelt zingen in je ziel..." "Gelijk de parkwachterstekening?" "Ja, Tosca,..." "Opa, het maakte me blij als de zon de tekening 's morgens wakker riep en ik niet zo in mijn sas was..." "Zo hoort het, Tosca, zo hoort het..." "Opa?" "Ja..." "Dikke kus?" "Dikke kus en geniet ervan morgen, misschien kom ik heel even mee piepen, misschien..."
Ik lig ongelooflijk knus in mijn bed, doe de leeslamp aan en waan me heel even in het paradijs. De kinderen studeren nog voor hun laatste examens en Dageraad is dezer dagen even met de bal getrouwd. Ik overloop een op zijn minst chaotische dag. 's Avonds hielp ik de jongste nog bij de voorbereiding van haar examen Frans. Ik legde de tijden uit en wanneer men "Qui est-ce qui, qu'est-ce qui, qui est-ce que en qu'est-ce que" gebruikt alsook het gebruik van "lequel, laquelle, lesquelles" en de contracties met de voorzetsels zoals in "desquelles" en "auxquelles". Op het werk heb ik mijn laatste week aangevat. Ondertussen blijken de bezoekjes bij het plaatselijk interimkantoor nergens toe te leiden. Tosca zal het weer alleen moeten klaren. Misschien door een kantoor in de stad aan te doen of zelf te zoeken - zoals ik reeds tweemaal deed de voorbije jaren, mét succes. Voor mij zit er geen levenslange job in, erg vind ik het niet, het is het lot en mijn ambities - uiteindelijke ambities liggen elders. Waar de werkwind me volgende keer heen zal blazen is een raadsel, ik laat komen wat komt. Er valt altijd wel iets uit de bus. Soms leuk, soms een vergiftigd geschenkje, maar kom, het gaat om de ervaring. Je leert toch maar telkens iets bij, op welk vlak ook. Dat kan gaan van mensenkennis tot puur theoretische zaken tot verruiming van de gedachten enzovoort. Als het waar is dat men bij de overgang tussen leven en dood een panoramisch overzicht van het leven krijgt, zal ik me in elk geval niet vervelen bij de films over de jobs die ik gedaan heb. Misschien liet ik soms wat te gemakkelijk over me heen lopen, maar dat is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. Komt daarbij dat ik een impressionabel persoon ben en je ziet het plaatje zo voor je. Vorige week dacht ik heel even aan mijn opa, de kunstschilder, die zo van Zeeland hield. Toeval of niet, ik trek dit weekend met mijn jongste naar Zeeland. Dageraad moet werken, mijn zoon gaat op stap en de oudste dochter ook. Moet kunnen na een zware examenreeks. Zeeland, ik ben er al heel lang niet geweest. De grachtenstad Amsterdam daarentegen bezocht ik twee jaar terug, op de Gay pride dag. Als kind van negen mocht ik soms een weekje een vriendin en haar ouders vergezellen, naar Cadzand en Nieuwvliet in Zeeland. Het strand was ongerept, veel ruimte, de duinen wild en de zon scheen dikwijls. En met opa bezochten we heel wat kleine stadjes, typische Hollandse stadjes. Het zal goed doen om er eens uit te zijn.
