Toen ze nog aan de univ studeerde, leerde ze Eli kennen. Eli kwam haar ophalen aan de VUB, ergens in de buurt van het metrostation Petillon. Ze had hem toevallig leren kennen op een fuif. In een garage onder de universiteitsgebouwen. Eli ging altijd uit in studentenmilieus maar studeerde zelf niet. Hij was zo'n tweetal jaren jonger dan haar. Een brok puur natuur. Hij rook ook altijd zeer lekker. Ze herinnerde zich het parfum dat hij droeg net als ze zich zijn kledingsstijl herinnerde. Een beetje new wave-achtig, een beetje sportief. Elke vezel in haar lichaam veranderde ernaar om hem te zien. Ze deden niets liever dan in elkaars armen wegglijden en de tijd leek vaker dan ooit stil te staan. Met andere woorden, ze had het flink te pakken. Eli ook. Hun relatie bestond vooral uit spannende dates en onverwachte afspraakjes. Eli woonde samen met zijn broers en vader (zijn moeder was gestorven aan kanker) in een niet al te groot appartement. Zij woonde met haar ouders en broers in een rijhuis in één van de Brusselse randgemeentes.
Ze ontmoetten elkaar in parken maar hun privéplek was het Legermuseum  in het Jubelpark te Brussel.
Eli trok haar dicht tegen zich aan in één van de nissen van het Legermuseum terwijl de bewaker van dienst zich duidelijk amuseerde.
"Schenk er geen aandacht aan, schat, laat je gaan, go with the flow..."
"Ik hou van jou, Eli, ik hou van jou,..."
"Ik ook, ik zal altijd van je houden..."
Zijn handen zochten de rondingen van haar lichaam en zij vond bescherming in zijn lange en stevige armen.
Ze liet haar hoofd rusten op zijn brede schouders, ze drukten zich innig en intiem tegen elkaar aan. Haar borsten waren als zachte kussens. Bij momenten was de erotische spanning tussen hen haast niet te houden.
Hij gaf haar een tongkus waar ze gretig op inspeelde. Haar lichaam en haar liefde was als een kleed voor zijn hart. Ze droeg hem op haar huid.
Elke vlinder in haar werd wakker en ze gaf zich aan hem. Totaal. Volledig. Sans regrets.
Maar het sprookje kon niet blijven duren. Op een dag vertelde hij haar dat hij bij het Belgisch Leger had ingetekend.
"Ik moet gaan, schat, het is als een roeping voor mij, als een droom. Ik wil me nog niet binden, nog niet voor altijd. Ik ben nog niet aan een lange vaste relatie toe. Jij, je zal vlug een man ontmoeten die lief voor je zal zijn en met wie je kinderen zult hebben. Maar, ik zal je nooit vergeten, lieve schattebout."
"Eli, ik begrijp het, je hebt me héél gelukkig gemaakt, ik zal ook altijd van je houden... Kom, laat ons nog wat vrijen."
Eli liet zich dat geen twee keer zeggen en ze genoten van de liefde en van elkaars lichaam. Een jonge man en een jonge vrouw. De bewaker keek glimlachend en wijs de andere kant op, de vogels floten en de warme wind streelde hun verhitte lichamen.
Ze heeft Eli nooit teruggezien.
Maar in haar hart voelt ze dat hij ergens het geluk gevonden heeft.
Met een Oosteuropese schone of zo... uit één van de landen van ex-Joegoslavië met wie hij waarschijnlijk nog jonge kindjes heeft.
Een mooie vrouw, jonger dan Eli, met lange donkere haren en een stille gratie die hem zeer gelukkig maakt.
En ja, in zijn hart denkt hij misschien nog eens terug aan die lachende brunette van vroeger.
Zijn voorspelling kwam uit.
Ze ging samenwonen en kreeg kinderen.
But there is this one small thing :
ze lacht altijd zo speciaal als ze nog eens het liedje van Renaud op de radio hoort, een liedje dat hij haar toen liet ontdekken. Niemand weet waarom. Maar zij wel...

18-05-2008 om 00:00 geschreven door tosca  

15-05-2008 om 10:06 geschreven door tosca  

Ik ben een meikind, nu ja geboren in mei, einde mei, en dat is een constante.
Hetgeen een heleboel zaken impliceert.
Zoals jullie weten leef ik al achttien jaren samen met Dageraad. Na eerst heel wat gescharreld te hebben zoals het een goede "tweeling" (sterrenteken) betaamt.
Aan het scharrelen behoud ik zeer goede herinneringen, alsof de slechte herinneringen verdwijnen of weggedoken zijn. Veel leute dus. Ja, als je jong bent...
De stabiliteit van mijn gezinssituatie heeft echter weinig van doen met mijn professionele situatie.
Veel veranderingen aldaar.
Geloof het of niet, maar ik wil weer van werk veranderen.
Niet dat ik mijn droomjob zal vinden, maar goed, waar ik nu werk, heb ik teveel stress vanwege de moeilijke regio waarop ik moet werken en de verdiensten zijn navenant, dus wordt het tijd dat ik naar iets anders uitkijk.
Ik wil er ook wel wat aan hebben. Bovendien sta ik toch nog onder interimcontract, dus, waar wacht ik nog op... Eigenlijk heb ik zeer weinig te verliezen, tenzij het feit dat ik er met de fiets naartoe kon gaan.
Mijn zoon mag vandaag een test voor een vakantiejob afleggen op één van mijn betere interims, dus de jobhopping is zeker niet voor niets geweest.
"Het komt wel in orde," vertel ik hem bij het weggaan.
"En, als je te laat zou komen met het openbaar vervoer, vergeet hen dan niet vooraf een seintje te geven."
Een rits raadgevingen maar hij zal het tenslotte moeten doen.
Mijn oudste dochter heeft het druk, is bijzonder vrolijk en goedgemutst en stapt om één of andere reden zingend door het leven. Het is haar gegund.
De jongste maakt er zelfs versjes op. Af en toe vang ik een flard op van een geheim gesprek tussen de beide zussen maar ik laat ze doen. Los-laten, weet u wel.

14-05-2008 om 10:51 geschreven door tosca  

12-05-2008 om 11:24 geschreven door tosca